Vaarwel en welkom

Met veel spijt moet ik vaarwel zeggen aan de dienst kinderoncologie.
Een prachtige ervaring, een prachtig verpleegkundig team. Met open armen ben ik verwelkomd en aanvaard. Iedereen deed zijn best om met mij te communiceren. Ik leerde hen wat extra woorden Engels, zij leerden mij Vietnamees. Niet alleen de verpleegkundigen, maar ook de ouders als de kinderen.

Het was wennen en zoeken naar een manier om in communicatie te treden. Op mijn eerste dag leerde ik al 'hallo' zeggen, mijn tweede dag 'daag'. Nu kan ik vragen aan een kind als hij/zij pijn heeft, kan ik tellen, vragen hoe ze zich voelen, en zelfs onderhandelen op de markt om de prijs naar beneden te krijgen.

Nu ik nadenk over mijn tijd op oncologie besef ik wat een emotionele rollercoaster het was. Ik heb er veel frustraties ervaren omtrent communicatie en andere zaken, maar ik heb er leren mee omgaan en een oplossing leren zoeken. Ik loop rond met twee verschillende woordenboeken in mijn zakken en andere vertalingspapieren alsook Google Translate. Ook mijn skills om zaken uit te beelden zijn erop vooruitgegaan. Maar naast de frustraties had ik

ook vele mooie momenten. Het zonder verbale taal spelen met kinderen en ze zien glimlachen, ze in goede en minder goede momenten zien. En helaas ze ook naar het einde van hun leven zien gaan. Er zijn zeker tranen gevallen en dat doen ze nu ook...

Het verpleegkundig team heeft mij veel gevraagd om te blijven en ik wou blijven voor hen, maar ik moet mijn grenzen verleggen. Ik gaf hen een doos met Belgische koekjes als bedanking voor alles. Zij gaven mij drie pakken verse Vietnamese groene thee en gesuikerde verse kokosnoot - omdat ik tijdens deze vier weken ooit zei dat ik dit echt lekker vind. Daarna trakteerde het ganse team mij op BBQ en Hotpot op restaurant. Hoofdverpleegkundige en een stuk of 10 verpleegkundigen vergezelden mijn 'goodbye lunchparty', slechts 2 verpleegkundige bleven achter om op de dienst te letten.
Je kan je wel voorstellen hoe belachelijk ik mij voelde met mijn doos koekjes...

Een vaarwel betekent ook een welkom. Ik werd verwelkomd op neonatologie waar ik nu een week op de NICU - Neonatologie Intensive Care Unit heb gewerkt. Dit deel wordt in twee gesplits. Een deel met zeer ernstige dysmature baby's en een deel met premature en à terme baby's met ademhalings- en hartproblemen. Velen sterven aan sepsis door hygiëne problemen. Hoewel dit aan het veranderen is. Je kan de afdeling niet binnen zonder haarnet, masker, schoenhoezen, je handen deftig te wassen en te ontsmetten. Ook ouders zijn niet toegelaten op de afdeling om infecties tegen te gaan. Zij kunnen elke dag in het onthaal zitten en wachten tot een dokter hen een update komt geven. Hierdoor heb ik het op mij genomen om deze baby'tjes al mijn liefde te geven. Ik merk dat de verpleegkundigen ze zelf nooit echt vastpakken om te troosten of te knuffelen en dus doe ik dit. Soms als de conditie van de baby beter is, mogen ze naar een andere afdeling waar de moeder bij de baby kan verblijven. Het is een zalig gevoel om iemand's baby terug in zijn/haar armen te leggen en om de uitdrukking op de ouder zijn/haar gezicht te zien. Ze te zien glimlachen en je duizendmaal bedanken.

Benieuwd wat ik hier allemaal zal meemaken.