Ik denk dat het bijna 10 maanden geleden is als ik kriebels in mijn buik voelde bij de idee om nog eens naar het buitenland te trekken. En dit keer niet om in een ander tijdsperk te leven.

De keuze om op buitenlandse stage te gaan was snel gemaakt, zeer snel. Maar waar zou ik naartoe gaan? Afrika heeft mijn hart reeds enkele jaren geleden gestolen toen ik voor het eerst voet zette op het continent in Burundi, daarna nog eens toen ik dat deed voor Zuid-Afrika tijdens mijn vorige buitenlandse stage. Kies ik opnieuw voor Afrika? Ik ging op zoek naar organisaties die vrijwilligerswerk organiseren in het buitenland om wat inspiratie op te doen. Ik hoefde niet meer verder te zoeken toen ik een project zag staan in Vietnam. "DAT IS HET!"
Ik had dezelfde kriebels in mijn buik als bij Burundi en Zuid-Afrika. Ik wist meteen dat dit de goede keuze is. En zo geschiede het. Nog 9 keer slapen en ik zit op het vliegtuig richting Hanoi, waar ik stage zal lopen in een pediatrisch ziekenhuis als verpleegkundige.

Het is moeilijk om mijn gevoel te omschrijven.
"En zie je het zitten om te vertrekken?", maandenlang krijg ik die vraag naar mijn hoofd gesmeten en zonder enige twijfel was mijn antwoord telkens "Zeker! Ik wou dat ik er al was!". Nu komt het dichterbij en begin ik de gezonde angst te voelen. Ik ga dit avontuur alleen tegemoet en moet mijn vrienden en mijn geliefde 3 maanden achterlaten. Met veel pijn in mijn hart zal ik hen hard missen, Martijn het hardst van allemaal (mijn rots in de branding). Maar ik kan dit, wij kunnen dit.
Een rollercoaster van emoties is het de laatste weken en dat zal het blijven zijn de komende maanden.

Ik kan niet wachten tot ik mijn voet op het vliegtuig zet en het avontuur echt kan beginnen.