Weinig slaap, een knobbel in mijn maag. Ik had mezelf voorgenomen sterk te blijven, maar ik moet toegeven dat ik gisterenavond toch een lichte paniekaanval kreeg en ik vandaag onderweg in de auto beefde van de zenuwen.
Toen Martijn Thor's hamer van de achteruitkijkspiegel trok en een van zijn veelbetekende speeches gaf, kon ik het niet meer tegenhouden. Er rolden tranen over mijn wangen.
De rest van de autorit deden we luchtig tegen elkaar, bewust. Gewoon zingen, grappige dingen vertellen met de nodige stiltes.

Het beven viel weg eenmaal op de luchthaven gearriveerd. Na een wachtrij van 1 uur te hebben doorstaan werd het tijd om door de securitycheck te gaan en dus ook officieel afscheid te nemen.
Tranen, opwinding, pijn,...
Gelukkig was Martijn sterk en gaf hij me een duw, "Komop liefje, nu! Anders ga je nooit vertrekken." Nog een laatste zoen, de juiste woorden en ik zette de stap. Toen ik mij twee stappen later omdraaide om nog eens na te kijken, was hij al in de menigte verdwenen... En dus ik ook.