Dinsdag begon mijn eerste dag op stage.
Ik sprak met Big Viet af aan het PA-kantoor. Hij toonde mij hoe ik te voet naar het ziekenhuis kon geraken, hoe ik de banen moest oversteken, welke visuele herkenningspunten ik moest onthouden enzovoort.
Ondertussen is het morgen alweer mijn laatste dag stage van mijn eerste week hier in Vietnam. De week is nog niet voorbij of ik maakte al een gans avontuur mee. Gelukkig kan ik goed de weg onthouden, maar toch krijg ik een kleine hartaanval telkens ik de straten moet oversteken. Dé tactiek is om de straat op te springen wanneer er minder verkeer is (wat soms lang kan duren), om dan in slow motion te blijven voortbewegen tot je het eindpunt hebt bereikt. Belangrijk is om te blijven bewegen, niet stoppen! Het vergt ook wat moed en heel veel assertiviteit (ik denk dat ik deze competentie wel kan afvinken!). Het is ongeveer 30 minuten wandelen wat wel deugd doet in de frisse ochtend. Maar in de avond ben ik meestal te moe om nog te wandelen en probeer ik nu telkens een taxi naar huis te nemen. Aangezien ik alleen ben, is het goedkoper om een bike (brommer) te pakken te krijgen. Hiervoor hebben ze Uber-bikes en Grab-bikes. Zeer betrouwbaar, ze bezorgen je ook een helm en het grootste voordeel is dat de prijs voor de rit reeds vastligt. Je mag dus nog in de file staan, het maakt niet uit. Ik merk dat ik het best fijn vind om een bike te nemen. Lekker fris en stoer. Ik voel me een echte local.

Op stage loopt alles op wieltjes. Stap voor stap begin ik de werkroutine te kennen en ik begin ook een lange lijst te krijgen aan verschillen tussen verpleegkunde hier en verpleegkunde bij ons. Waar wij bij het werken met kinderen juist zeer veel aandacht voor hebben, namelijk afleiding om de pijn en de angst te reduceren, hebben ze hier nogal lak aan. Het breekt soms mijn hart om de pijn en de angst te zien in de ogen van een kind als het opnieuw een infuus moet krijgen en er niet wordt geprobeerd dit te voorkomen. Voor injecties zoals intramusculair of intrathecaal wordt soms Emla-crème gebruikt (zalf die helpt om de huid te verdoven).
Het is ook zeer moeilijk te communiceren. Velen begrijpen naast 'Hello' en 'okay' geen enkel woord Engels. Ik doe mijn best om Vietnamese woorden te leren, maar daar komen nog geen conversaties uit. Familie is hier ook zeer betrokken in alles wat er gebeurt. Zij doen alle zorgen, maar zijn ook zeer betrokken in de verpleegkundige taken. Gelukkig is mijn collega, Thu, er telkens om mij net op tijd redden.

Groot, blank en een lichte haarkleur... Drie factoren die je nodig hebt om meerdere staarwedstrijden te doen starten. Een flinke attractie ben ik hier. Met de kinderen maak ik er een spelletje van. De volwassenen blijven staren en wijzen. Ik ben er nog niet aan uit als ik me geflatteerd moet voelen... Bekeken en ongemakkelijk voel ik me alvast wel.

Benieuwd wat mijn eerste weekend zal brengen!