Donderdag nam ik afscheid van het ziekenhuis en daarmee ook van de vrienden die ik er maakte. Zoals iedere andere student ben ik blij dat de stage zelf en al het bijhorende werk erop zit. Maar ik voelde me ook triest om afscheid te nemen van iets waar ik zoveel werk heb ingestoken. Veel geduld en doorzettingsvermogen heeft mij geleid tot een prachtige stage en nieuwe vrienden in het buitenland. Ups en downs, opgeven en toch doorzetten. Emotionele cases en ervaringen heb ik er meegemaakt. Ik kan triestige verhalen vertellen over patiëntjes die gereanimeerd moesten worden, op straat werden achtergelaten of stierven ten gevolge van hun ziekte. Maar ik vertel liever over hoe de verpleegkundigen en dokters hier er alles aan deden om hen beter te maken en in leven te houden en hoe ik zo trots ben dat ik daar deel van mocht uitmaken. En ja er zijn tekortkomingen, de grootste voor mij zijn het gebruik van antibiotica en infectiebeheersing. Maar puntje bij paaltje zijn ze niet zo verschillend als de onze. Ik ben trots dat ik deel mocht uitmaken van drie verschillende teams; oncologie, neonatologie en spoed. Alle drie geweldige ervaringen waar ik soms meer over mezelf leerde dan over verpleegkunde. Hoewel ik denk dat dit de bedoeling is van een buitenlandse stage.
Ik werd deze 10 weken begeleid door het meest fantastische team ooit, Projects Abroad. Zij waren en zijn mijn plaatselijke familie nu. Mijn lokale stagebegeleider Viet steunde mij door dik en dun, ik kon met alles bij hem terecht. Maar ook Riyaad. Hij zorgde ervoor dat ik niet alleen was tijdens mijn eerste twee weken – aangezien ik toen de enige vrijwilliger was. Hij nam me mee doorheen de stad en leerde mij alle leuke plekjes kennen en waar de beste streetfood te vinden is. Helaas moest ik ook van hen afscheid nemen. Met veel pijn in het hart. Maar hopelijk zie ik hen binnenkort terug!
Op mijn laatste avond gingen we met alle vrijwilligers nog uit eten. Ik koos voor een Japans restaurant waar we eerder waren geweest. Het restaurant wordt door een man uit Iran uitgebaat die vloeiend Japans spreekt en je kan er ook Perzische tapijten kopen. En ze serveren er de beste teppanyaki die ik in lange tijd niet meer gegeten heb. Slechts €5 voor zalm op de teppanyaki, geserveerd met miso, Japanse omelet, en drie verschillende Japanse groenten. Voor dat geld kun je soms nog geen water bestellen in de Japanse restaurants in België.
Nog een glaasje sake en onze avond werd verdergezet in de karaokebar. Ik ben best fan geworden van Karaoke… Hier krijg je jouw eigen privékamer met je vrienden en je betaalt per uur. Het is best goedkoop, zeker als je met een grote bende bent. We sloten de avond af met ‘Staying alive’ en ‘The winner takes it all’.
Een week vol afscheid. Afscheid van de verpleegkundigen, het ziekenhuis, Projects Abroad, mijn vrienden, mijn huis, karaoke,… het doet me pijn. Op weg naar de luchthaven speelde er enkel melancholische Vietnamese ballades in de auto, wat niet bevorderend was om mijn tranen tegen te houden. Maar ik ben trots. Trots dat ik hier deel van mocht uitmaken en trots op mezelf voor wat ik heb bereikt. Trots dat ik dit avontuur alleen tegemoet ben gegaan en trots dat ik vertrek met zoveel nieuwe vrienden.