Part of the family

Tijdens mijn eerste dagen stage werkte ik samen met Thu. Een prachtige vrouw, getrouwd met twee kinderen, en een zeer goede verpleegkundige. Het Tet festival stond voor de deur en Thu nodigde me uit bij haar thuis. Tet is het Vietnamese nieuwjaar volgens de maancyclus. Het wordt gevierd met zeer veel tradities en rituelen zoals de goden bedanken voor al het goeds dat ze hen gegeven hebben en ze ook aanbidden door heel wat eten en geld aan de goden te geven. Tet is een echt familiegebeuren en ik voelde mij dus vereerd dat ik hier een deel van mocht mee beleven met Thu en haar familie.

Woensdag 14 februari, de start van Tet Holiday. Ik sprak met Thu af om 8u in het ziekenhuis waar ze net haar nightshift had beëindigd. Een halfuur later kwam ze helemaal opgemaakt uit de kleedkamer/badkamer. Ikzelf had, ondanks het beperkte aanbod aan deftige kledij, ook mijn best gedaan om er toch wat feestelijk eruit te zien. Mijn haar was ingevlochten, ik had lippenstift aan, deed een feestelijke broek en een deftige trui aan. Thu woont niet in Hanoi. Ze doet er elke dag bijna 2u over om van haar huis in het ziekenhuis te geraken. Vandaag was dat niet anders. We namen enkele bussen en ten slotte ook nog een rit op de motorbike.

Een eerste stop: haar broer en zijn gezin.
Hij is tandarts en had net een klant. Dus hij zette vlug een kop thee voor me en ging weer weg. Ten slotte namen we zijn twee zoontjes mee naar de volgende stop.
De tweede stop: Thu's

ouders.
Haar papa is een gepensioeneerde dokter en houdt nu een kleine apotheek open met zijn vrouw. Ik werd met veel openheid verwelkomd en mocht toekijken hoe ze het eten klaarmaakte. Toekijken, jawel. Ik mocht niet helpen. Moeder had zeer veel eten klaargemaakt. Niet alleen omdat het Tet is, maar ook omdat ik kwam. Als bedanking had ik speciale koekjes mee en 'sweets' voor de kinderen (zeer zoet gedroogd fruit). Maar later bleek dit absoluut niet genoeg te zijn in vergelijking wat ze allemaal voor mij deden...
Het diner was fabuleus. We zaten allemaal in de leefruimte achteraan de winkel op een tapijt waar het eten op een grote plateau in het midden stond. Ik proefde alles wat ze me gaven, zelfs de dingen waar ik sceptisch over was. En jawel... ik lustte alles. Wauw. Ik zou wel een menu willen opstellen voor jullie wat ik allemaal heb gegeten, maar de helft weet ik niet en de andere helft is nogal moeilijk uit te leggen. Laten we zeggen dat er veel varkensvlees en rijstbereidingen waren met pittige sausjes.
Ik sprak nog even met de papa - hij in het Vietnamees, ik in het Engels, elkaar niet begrijpend. Ik toonde hem hoe mijn stad eruit zag. Ik heb geen idee wat hij erover dacht, maar hij heeft zeer lang naar foto's op het internet gestaard.
De ouders drongen aan om te blijven slapen, maar ik bedankte hen zeer voor al hun gastvrijheid en heerlijk eten.
De derde stop: Thu's huis
De namiddag spendeerde ik in Thu's huis, samen met haar man en de kinderen. Ze woont in een klein stadje meer op het platteland. Laat ik het vergelijken met het Varsenare van Vietnam. Vele rijstvelden en een hoofdstraat waar er een drukke markt bezig was. Thu heeft zelf ook twee mooie moestuinen en een stuk rijstveld. We gingen er wandelen, de benen strekken, met de kinderen spelen. Heerlijk om even buiten de stadslucht te zijn en beter te kunnen ademen.

Thu nam me nog mee naar de markt waar ze wat fruit voor me kocht en twee hangertjes voor Tet. De ene hanger zegt 'Dat je alles mag krijgen wat je wenst'. Verder kreeg ik ook nog Banh Cuong mee naar huis die van 8u in de ochtend tot 16u30 in de namiddag op het vuur moest staan koken. Het zou 'sticky rice' (zoete plakrijst) moeten zijn met varkensvlees, een traditioneel gerecht die ze speciaal met Tet eten. Het zat verpakt in bananenbladeren, ik heb het nog niet geopend. Dus ik kan niet zeggen als het lekker is. Ik wil het delen met de anderen in het huis.

Je kan je dus wel voorstellen dat ik mij nogal stom voelde na zo'n dag en ik ze enkel wat koekjes en snoepjes heb gegeven. Dus ik gaf de kinderen nog wat 'lucky money'. Een traditie die ze met Tet doen om de kinderen een goede toekomst te geven.
Ik voelde me echt deel van de familie deze dag. Ik bleef Thu maar zeggen hoe dankbaar ik haar ben. Toen ze me terug naar de bushalte bracht met de motorbike stopten we nog bij de ouders en gedag te zeggen. Zij wensten mij nog veel geluk toe en een goed jaar en als ik zeker niet nog langer wou blijven. Ik wenste hen hetzelfde en bedankten hen opnieuw voor alles wat ze deden. Ook de broer zeiden we nog gedag en tenslotte nam ik afscheid van Thu zelf. Ik zal haar pas volgende week terug zien op het werk. Ik denk dat ik dit mijn eerste echt Vietnamese vriendschap kan noemen. Ik zag Thu's volledige familie vandaag, ik zag een dag uit haar leven, de intimiteit met haar kinderen en haar familie. Ik ben vereerd dat ik dit mocht beleven met haar. Ik zou haar zo graag uitnodigen bij mijn familie en hetzelfde teruggeven...