De stad in het bos. Da is de betekenis van Saigon. De stad die overwoekerd werd met ondergrondse tunnels tijdens de oorlog. Een van de vele gebieden ben ik gaan bezoeken. Namelijk de Cu Chi tunnels. Een ervaring die je zeker moet meemaken. Onbegrijpelijk hoe men zo lang in zulke kleine, smalle gangen onder de grond heeft kunnen leven, overleven. Drie lagen werden er gemaakt. Elke laag kon telkens worden afgesloten zodat niet alles onder water kon lopen of met gas kon worden volgespoten. Er waren ook veel valse ondergrondse gangen. Op die manier keerde het gas gewoon terug naar de vijand zelf. Men had zelf geen wapens of bommen. Men herbruikte het materiaal van de Amerikanen. Ze maakten zelf hun bommen met de bommen van de vijand, maakten schoenen uit rubberen autobanden, gebruikten de parachuten van de piloten als afdak, enzovoort. Ongelofelijk hoe inventief men was. Als toeristattractie kan je zelf eens door de opening van een gang klimmen, alsook er eens doorlopen. Uiteraard moest ik dit uitproberen.
De opening waar je eens door kan klimmen, hebben ze een klein beetje groter gemaakt zodat (de meeste) Westerse toeristen er zouden inpassen. Maar dan nog is het voor de smallere toerist bedoeld. Benen eerst, armen laatst en deksel toe. Ik pas er mooi in. Maar oh wat is het donker eenmaal je de opening afsluit. Armen eerst, hoofd en de rest van je lichaam om er terug uit te kruipen. Ik kan mij niet voorstellen dat je snel genoeg kan zijn om eruit te geraken. Je moet jezelf best hoog opheffen. En wij westerlingen zijn langer dan de gemiddelde Vietnamees.
Uiteraard wou ik het ervaren hoe het was om door de gangen te lopen. Ook deze zijn (jammer genoeg ?) vergroot voor de toerist. In plaats van op handen en voeten te moeten kruipen, konden we ferm gebukt er doorheen lopen. Mijn groep koos voor de kortste route van 20m. Ik dacht eerst om de 40m of 60m te doen, maar was achteraf blij met de 20m. Want net voor de tunnel ten einde liep, begon ik het benauwd te krijgen. Een doolhof van gangen en donker. Gelukkig is er een gids met een zaklamp die de weg weet. Een beangstigend gevoel. Stel je maar eens voor om uren, dagen, weken, maanden in deze tunnels te leven en bijna nooit rechtop te kunnen staan of zelfs het licht te zien. Men had keukens ondergronds, werkkamers voor wapens en ander materiaal, maakten ventilatiegangen,... allemaal ondergronds. Onvoorstelbaar. De vechtlust, de overlevingsdrang moet erg hoog geweest zijn.
Als derde attractie kon je zelf eens schieten met een wapen. Vraag me niet welk soort, ik ben er niet in thuis. Het was groot en luid. Voor mij nogal een vreemde attractie om zelf eens met het wapen te schieten waarmee zovele mensen mee vermoord zijn. Elk schotgeluid ging als een kogel doorheen mijn lijf terwijl we wachten op de paar personen die wel eens wouden schieten.

Verder bezocht ik in Saigon het 'War Remnants Museum'. Bij het binnenkomen krijg je een sticker met een vredesduif die je verplicht moet opplakken alvorens binnen te wandelen. Buiten staan er oorlogstanks, een bommenwerper en andere. Het museum is zeker de moeite waard. Je weet nog niet half wat er je te wachten stat binnenin. Je hoort van andere toeristen dat het emotioneel is en zeker de moeite. Maar dit verwachtte ik niet. Het museum bestaat uit de gelijkvloers en dan twee verdiepingen. Op het gelijkvloers kan je bezichtigen hoeveel landen van over de hele wereld hebben geprotesteerd tegen de Amerikaanse oorlog in Vietnam. Dat de wreedheid moest stoppen. Eenmaal je op de eerste verdieping komt begint de echte pijn. Foto na foto na foto, genomen door de media tijdens de oorlog. Prachtige foto's als je ze op artistiek vlak bekijkt. Horror foto's als je ziet wat ze tonen. Mensen die worden afgeslacht, die wegvluchten, die dood zijn. Verhalen van fotografen die vertellen hoe ze een foto trokken van een gezin en wanneer ze weglopen, ze de schoten horen vallen. Ik bleef maar denken hoe je zo'n geduld kan hebben om zulke artistieke foto's te trekken in zo'n situatie. Hoe het mogelijk is om naar mensen hun verhaal te luisteren, hun foto's te maken om dan letterlijk te horen hoe ze worden vermoord. Andere foto's toonden dan weer de gevolgen van de toxische stoffen/gassen die men gebruikte. Het zogenaamde 'Agent Orange'. Verhalen en foto's over de gevolgen. Vooral fysieke gevolgen. Kinderen die met de grootste beperkingen worden geboren omdat hun vader of moeder in contact is gekomen met dit product tijdens de oorlog. Het heftige was ook wanneer je plots in de volgende zaal binnenkomt en er 3 mensen zitten die hier effectief door aangetast zijn en die kunstwerkjes proberen te verkopen. Morele propaganda, maar het raakt je hart als een pijl.
En zo gaat het door. En bij elke foto die ik zie van een kind of een volwassene met een beperking kan ik het niet laten om na te denken over wat er kan gedaan worden om hun leven beter te maken - verpleegkundige beroepsmisvorming.
Mijn kamergenoot en ik konden het na een tijd niet meer aan en dus braken we het bezoek af en gingen we voor een welverdiende ijsthee. Het deed ons alleszins nadenken over hoeveel geluk wij hebben momenteel.

Ondanks vele negatieve verhalen over Saigon, alias Ho Chi Minh City (nieuwe benaming), heb ik een leuke tijd gehad in deze stad. Ik zit in een aangename buurt, weg van het toerisme tussen de Vietnamese bevolking. Ik had misschien graag wat langer gebleven om de vele districten beter te leren kennen. Maar dat zal voor een volgende keer zijn.