The lantern city

Zoals een echte ontdekkingsreiziger installeerde ik de app "maps.me" op mijn telefoon, downloadde ik de map van Vietnam en kon ik offline eender welke weg vinden. Ideaal dus voor mijn dagtrip naar een andere stad. Geen toeristenbureau's en overladen tourbussen meer voor mij!
Met - wat wij in West-vlaanderen noemen - een pispot op mijn kop, een fles water in mijn rechter bakje, mijn smartphone met maps.me in het linker bakje en een zomerse jurk was ik klaar voor de rit. De baan was alsmaar rechtdoor, perfect om uit te testen hoe snel mijn brommer kon en hoe snel ik zelf durfde rijden. Als het een geruststelling of een zorg is weet ik niet, maar sneller dan 60km/u ging ik niet.
Een uur later kwam ik toe in het gezellige Hoi An en moest ik mezelf in deze hitte eerst belonen met een verkoelende ijsthee. Ik wist uit mijn gids dat ik een ticket zou moeten kopen als ik zaken wou bezoeken in de oude stad en dus nam ik de tijd om nog eens alles door te nemen en te beslissen wat ik wou bezichtigen.
Ik reed 3 minuten verder, dichter bij de ingang van de oude stad en parkeerde daar mijn motorbike. Ik kocht mijn ticket, hiermee kun je vijf zaken naar keuze bezichtigen.
Als eerst nam ik een kijkje naar de Japanse bedekte brug - gratis. Het verhaal rond deze brug is dat er een monster lag zo groot dat zijn kop in India lag, zijn staart in Japan en zijn hart in Hoi An. Japan leed zoveel aan aardbevingen dat de enige oplossing was

om het monster te doden. En dus pijlers als een zwaard door het hart van het monster te boren. Zo kwam de brug tot stand, wat nu ook voor een handige passage dient om de kleine rivier over te steken.

Mijn eerste strook van mijn ticket ging naar de Phuoc Kien Assembly hall. Hoi An werd namelijk overspoeld door Chinezen die er handel wouden drijven en om zich thuis te voelen werden er deze hallen opgericht waar men kon samen komen. Zo zijn er vier verschillende. Je zou het makkelijk voor een tempel kunnen vergissen door de opstelling en de standbeelden, maar de vele eettafels binnenin geven aan dat een huis van samenkomst was.
Mijn tweede strook ging naar het museum voor geschiedenis en cultuur van Hoi An. Niet veel soeps om eerlijk te zijn, maar ik was er wel de enige die er rondliep en kon dus in alle kalmte op het dak de stad in staren.
De derde stop was het huis van de familie Tan Ky. Mooie mengeling van verschillende architecturen in een. Zowel Vietnamees, Chinees alsook Japans. Prachtig donkerhout, waar vele tekeningen in gegraveerd staan. Er zijn nog andere familiehuizen die men kan bezoeken, maar ik werd aangetrokken tot deze.
Mijn dag eindigde met een mijn vierde stop - jawel, ik heb niet alle vijf mijn strookjes opgebruikt. Er was namelijk een traditionele performance in het handicraft huis. Dat kon ik moeilijk missen. Bij binnenkomst kregen we allemaal een stuk papier met een rare tekening op. "for game later" werd er mij verteld. Geen idee wat ze bedoelden, maar ik nam plaats op een van de vele houten kinderkrukjes. De show startte met traditionele muziek en daarbij ook muziekinstrumenten die ik nog nooit eerder zag. Vervolgens nog enkele traditionele dansvoorstellingen. Ik was helemaal in de ban. De manier waarop de vrouwen hun vingers bewogen, de mannen als een beest over het podium zweefden,... Ik kon blijven kijken.

Uiteindelijk was het tijd voor het spel, een soort bingo blijkbaar. Een vrouw zong een lied en in haar lied trok ze drie stokken uit een pot. Elke stok had een teken en een woord. De eerste stok kwam eruit en ik zag meteen dat het mijn teken was! Ik bleef mooi zitten, afwachtend wat er zou gebeuren. Blijkbaar was ik de winnaar en dus moest ik naar voren op het podium komen. Ik werd overweldigd. Ik kreeg een prachtige lantaarn toegestoken en de vrouwen pakten mijn handen vast en begonnen weer te zingen. Ik kon dus niet anders of met mijn lantaarn mee te dansen met hen en te zien hoe het publiek mij toelachte. Misschien ben ik het gewoon om op een podium te staan, maar ik nu voelde mij nogal ongemakkelijk en verlegen en was dus blij dat ik er weer af mocht.
En zo eindigde mijn dag met een zeer gelukkig gevoel. Al glimlachend kroop ik terug op mijn motorbike, op weg naar Da Nang waar ik niet kon wachten om dit te delen met anderen.