Lokale tijd 9u45 zette ik voor het eerst voet op Vietnamese bodem.
Eerlijk gezegd, het voelde hetzelfde aan als onze bodem. In tegenstelling tot de aangenaam, warme wind die ik deze morgen 5u45 lokale tijd voelde in Bangkok, voelde ik nu aangenaam, frisse wind tegen mijn kaken. Telkens ik net denk "aaah, dit is zo'n aangenaam weer. Niet koud, maar wel lekker fris", krijg ik van mijn begeleider gezaag over hoe koud het is. Ik kan mij niet inhouden om hem uit te lachen. Telkens opnieuw.

Ik zit nog maar 2 minuten in het drukke Vietnamese verkeer of ik vind het alweer geweldig. Om de een of andere manier voelde het als thuiskomen. Auto's en brommers overal, geen gebruik makend van de afgebakende rijvakken. Maar gewoon ad random door elkaar, toeterend. Zalig. We rijden Hanoi binnen. Grote gebouwen, kleine gebouwen, gigantisch gebouw, palmbomen, ooh koeien, brommers, brommers brommers, PAS OP BROMMER! Kleine steegjes waar je in België enkel te voet door zou mogen wandelen, maar jawel brommers. Elektriciteitsdraden kruipen zoals de lianen in een regenwoud over onder en door alles wat het tegenkomt. Mijn begeleider waarschuwt me, "Als het regent durven er wel eens problemen zijn, er wordt ook aangeraden om tijdens regen niet te dicht bij de bedrading te wandelen". "Je meent het?", zeg ik.

Naast de vele impressies van de stad, heb ik ook al mensen leren kennen. Namelijk mijn begeleiders van Projects Abroad zelf. Little Viet (de jongste van de twee) kwam mij oppikken aan de luchthaven. Big Viet zal mijn stage begeleiden doorheen de 10 weken. En dan is er nog Riyaad. Een Zuid-afrikaan die alles omtrent entertainment en rondleidingen op zich neemt. Hij toonde mij hoe ik vanop de hoofdstraat mijn huis kan terugvinden, aangezien het een wirwar van steegjes is. De wegbeschrijving klinkt als een spelletje "ik zie ik zie wat jij niet ziet". Hij toonde mij ook reeds een deel van The Old Quarter, waar ik eindelijk mijn eerste échte Pho kon eten. Pho is dé noedelsoep van Vietnam. Je weet wanneer je hem eet als je je in de zevende hemel voelt. Ook weet je dat ze hier echte chili hebben en wij niet als je van 1 klein stukje dat nog maar 10 seconden in je soep ligt te drijven al in vuur en vlam staat.

Morgen ga ik naar mijn stageplaats met Big Viet - hij toont me ondertussen hoe ik te voet naar het ziekenhuis kan en eventueel zelf een Uber taxi terug naar huis kan nemen. Ik start op kinderoncologie voor minstens een viertal weken. Spannend!