Falling in love

Aangezien ik vakantie had, kon ik niet anders dan erop uit trekken. Gelukkig kwam er een nieuwe vrijwilliger toe in het huis en dus trokken we samen de bergen in richting het noordelijke Sapa.
Een vijftal uren rijden in een bus waarvan de zetels als stapelbedden waren opgesteld. Het was een slaapbus, geweldig!
Eenmaal aangekomen in Sapa zelf werd het al snel duidelijk dat het hier veel warmer was dan in Hanoi. Zo veel warmer dat, ondanks factor 50, ik toch een mooi rood kleurtje had op het einde van de rit.

Sapa is zeer toeristisch, en terecht. Het is er prachtig. De stad zelf is een mooi dorpje in de bergen, maar te toeristisch en te druk voor ons. Wanneer we de bus uitstapten stond er al een dame in traditionele kledij klaar met de vraag "need homestay?". Gelukkig hadden we een Homestay geboekt ver weg van het toerrisme in de bergen. Homestays zijn hier erg populair. Ze zijn te vergelijken met een jeugdhostel, maar dan bij een familie thuis. Onderweg naar onze slaapplaats kwamen we drie oude dames tegen het lijf, in traditionele kledij en een mand op hun rug. Al snel hadden we door dat ze niet zomaar vriendelijk waren en ze ons het ganse weekend achtervolgden. "Where you from?", "what's your name?", "you buy something from me?" "you buy later, okay?": deze vragen waren standaard vragen geteld door deze verkoopsvrouwen. De eerste keer maakte ik de fout door te zeggen dat ik wel later iets zou kopen. Maar toen bleven ze letterlijk enkele uren wachten. Gewoon 'neen' zeggen is dus de boodschap. Sommigen liepen ook meer dan een kilometer met ons mee in de hoop dat we

van gedacht zouden veranderen. Ze hebben prachtig materiaal bij zich, maar het is jammer genoeg 'made in china'.

Deze eerste dag besloten we om gewoon enkel korte exploratiewandelingen te maken in de buurt van onze slaapplaats. Prachtig hoe de zon op de bergtoppen scheen en uiteindelijk onderging. Toen ik de volgende morgen wakker werd, ging ik meteen naar het uitzicht gaan kijken. Ik kan er blijven naar staren...

We besloten om alles uit de kan te halen op onze 2e dag in Ta Van, Sapa. We wandelden via de wandelpaden in de bergen richting Sapa. Het was een wandeling die meer dan 3u duurde, berg op en af. Af en toe rusten, drinken, genieten en foto's trekken. Maar in deze hitte was ik blij toen we eindelijk het stadscentrum hadden bereikt en konden lunchen. Na onze welverdiende rust wouden we verder trekken naar een waterval. Maar volgens onze wandelapp was dat 14km wandelen en dus wouden we het risico niet nemen. We besloten dan maar om naar Cat Cat village te wandelen, ongeveer 50minuten. Het is een zeer traditioneel dorp, hoewel men hier nu niet meer leeft. Het dient meer als een openluchtmuseum. Cat Cat is een prachtig dorpje, je kan er de huizen bezichtigen, hoe ze met traditioneel materiaal textiel weven, voeding bewerken, enzovoort. Cat Cat heeft ook een kleine waterval. Toen we bij dit deel van het dorp kwamen, voelde ik mij alsof ik in Disneyland Moviestudio's liep. Maar het was er gezellig.
Nog een wandeling terug naar Sapa centrum, een taxi pakken richting Ta Van, om dan nog naar onze homestay te wandelen (aangezien de auto er niet bij kan) en dan kon ik eindelijk rusten. Er was een moment waarvan ik dacht dat mijn benen zouden afvallen, maar ik heb het overleefd. Ik denk dat we die dag meer dan 10km hebben gewandeld in de bergen. Een ferme prestatie.

Onze 3e en laatste dag wandelden we nog langs een geïmproviseerd pas doorheen rijstvelden en bamboebossen naar een gigantisch hoge smalle waterval. En dan terug

naar onze homestay waar we een taxi hadden besteld om ons naar de plek te brengen waar onze bus ons zou komen oppikken.
Helaas was deze taxi blijkbaar in retard en besloten de oudste dochter en vader om ons met de motorbike te brengen. Je moet weten dat deze rit via de hoofdweg 9km lang is, doorheen de bergen, langs een baan die 9km lang potholes bevat, aansluiten een weg vol motorbikes die deze baan zo goed kennen dat ze er racen, auto's en bussen die er willen passeren en zeer traag moeten rijden dor de putten en losse stenen. En daar zat ik dan. Op de achterkant van een motorbike. Met mijn trekrugzak en een cameratas op mijn rug. Ik hield mij zodanig hard vast dat mijn vingers niet meer los te krijgen waren. Af en toe vloog ik de lucht in. En 1 keer dacht ik echt dat we zouden omkantelen toen er een grote steen onder ons wiel terecht kwam in een stuk waar er water over de weg liep... En ik maar denken, "als we nu vallen dan heb ik schaafwonden over mijn hele lichaam en enkele gebroken botten. Gelukkig heb ik een helm aan."
Maar aangezien ik dit hier schrijf, heb ik het duidelijk overleefd.