Zon, zee en strand

Dit eiland is gemaakt voor een romantische huwelijksreis, mooie stranden, zonsondergangen, all-in hotels en gewoon niets doen. Maar wie mij kent weet dat ik het slechts een uur of twee uithoud op een strand, zelfs in de schaduw. Niets doen is niets voor mij. En toch was ik daar voor vier dagen. Wat te doen? Wel, wat te doen dan mezelf te forceren om mij te vervelen. En nu ik erop terugkijk, was dat de beste beslissing die ik maakte. Geforceerd een volledige middag op het strand liggen. Een boek lezen, fruit eten, een verse kokosnoot bestellen en leegdrinken. Ja, dat was mijn leven. Voor sommigen waarschijnlijk een paradijs. Maar er moest wat meer actie zijn voor mij. De enige manier om verder te geraken op het eiland dan de hostel en het strand was aan de hand van een motorbike. Hoera. Hoe in godsnaam een motorbike besturen? Ik had het nog nooit gedaan. Maar de gastvrouw gaf mij met plezier een initiatie. In een rustig straatje naast de hostel leerde ze me wat alle knopjes betekenden, hoe gas te geven, hoe te remmen. Ze wou achterop zitten zodat ze controle had over mij, maar al snel vielen we bijna omver. Dus besloot ze om met mij mee te lopen. Het voelde eerst als een hopeloze zaak. Maar na 10 minuten de straat op en af te rijden voelde ik mij zelfzeker en ging ik de echte baan op. Ik heb na 10 weken Hanoi wel veel ervaring met het verkeer in Vietnam en gelukkig is er bijna geen verkeer op Phu Quoc en loopt de baan altijd rechtdoor. A piece of cake. Ik

cruisede het ganse eiland rond op mijn knalgele bike. Ik reed ook naar de Amerikaanse gevangenis die men nu kan bezoeken als een museum. Je kan er zien hoe de Amerikanen de Vietnamese gevangenen martelden en hoe de gevangenen moesten leven in de barakken. Een leuke ervaring kan je het dus niet noemen.
Op mijn laatste dag ging ik snorkelen. De boot voer ons naar twee verschillende eilanden. Ik was blij dat het aantal toeristen best meeviel en we deftig snorkel gerief kregen. Ik heb wel mooiere plekken onder water gezien, maar vond het toch de moeite. De honderden soorten koraal en de vissen die er leven blijven fascinerend om te observeren. Vaak zag ik ook vissen hun territorium afbakenen en in gevecht gaan met andere vissen die er wouden vertoeven. Een negatief punt van het snorkelen is dat ik volledig getransformeerd ben in een kreeft. Uren op je buik zwemmen met het water die als een vergrootglas de zon op je laat schijnen en je rug vergeten in te smeren, is geen goede combinatie. Met als gevolg dat ik niet kan gaan zitten zonder een extra kussen en ik ook niet op mijn rug kan liggen. Feest. Opnieuw een bewijs dat ik waarschijnlijk een vampier ben, aangezien de zon mijn arme huid gewoon doet smelten.
Ik ben blij dat ik mij lekker verveeld heb, ik met de motorbike heb leren rijden en opnieuw kreeft kan spelen. Op naar het volgende avontuur.