Shakespeare & Institute of Contemptorary Art (ICA)

In en rondom Boston is er, zoals het een metropool betaamt, een overvloed aan cultuur. Ik heb daar al flink van mogen opsnuiven, zoals mijn voorgaande blogs doen getuigen… Deze week ben ik naar het toneel geweest en heb nóg een museum meegepikt.

Naar goed Angelsaksische gebruik worden er in de zomer Shakespeare-opvoeringen gegeven in de parken van grote steden, of naar zoals het park in Boston heet: ‘Shakespeare in the Common’. Nadat een eerste poging was gestrand wegens overvloedige regen en het dus afgelast was, was de volgende dag een wereld van verschil en geschikt voor een opvoering bij valavond. In afgebakende vakken, voor kleedjes, voor lage en voor hoge klapstoeltjes, moest je een plekje proberen te veroveren om voldoende te kunnen zien. Er tijdig zijn was dus belangrijk. Onderwijl werden er door de vele vrijwilligers kleine stukken uit het oeuvre van Shakespeare ten gehore gebracht in de ruil voor een vrijwillige bijdrage. Overigens is dit 4 weken durende openluchttheater gratis en draait het volledig op giften en sponsering. Na deze opwarmertjes tijd voor het ‘echte werk’: Romeo en Julia ditmaal.

Hoewel ik, net zoals velen, het verhaal van de Capulets en Montagues ken, moet ik toegeven dat ik nog nooit het gehele stuk (laat staan überhaupt een opvoering van Shakespeare) gezien had. Ik kan zeggen dat het geen teleurstelling was! Uiteraard was de enscenering schitterend midden in het park, maar ook over het decor was goed nagedacht. Ondanks de goede acteerkwaliteiten bleek het niet gemakkelijk om alles goed te kunnen volgen. Mijn Engels mag dan vooruitgegaan zijn, maar een geheel toneelstuk volgen is toch een ander paar mouwen, temeer omdat het in het Oud-Engels werd gespeeld. Desalniettemin was het niet minder genieten! En voldaan kon ik dan ook laat in de avond terug naar huis.

Een ander icoon in de stad is The Institute of Contemporary Art, ofwel ICA. Hedendaagse kunst is heel wisselend, het kan je bekoren of juist totaal niet. En dát is ook nog eens verschillend van persoon tot persoon. Het gebouw is alleszins zeker een juweeltje met een perfecte liggen aan de rand van Boston met uitzicht op het water én de binnenstad. De tentoonstelling heb ik bekeken met gemengde gevoelens. Het was zeker niet iets wat ik afkeur of lelijk vond, maar op enkele stukken nagelaten, ook geen memorabele tentoonstelling of

met stukken die ik mee naar huis zou nemen. Ik wil bij dezen ook eerst even een bekentenis doen: ik ben een bordjeslezer en lees in musea bijna altijd alles van a tot z… Hoewel er heel veel gebakken lucht verkocht wordt en ik bij hedendaagse kunst dikwijls heel andere gevoelens of interpretaties heb (dat is het mooie aan kunst), geeft het je wel dikwijls handvatten om het achterliggende verhaal te snappen of het juist met een andere blik te bekijken. Zo heb ik bij deze tentoonstelling verschillende keren nog eens opnieuw gekeken naar de werken van de Jamaicaanse kunstenaar die op dat moment tentoongesteld was. Opvallend, zoals eigenlijk overal en altijd hier in de VS, is de nadruk die vaak gelegd werd op etnische verschillen. Duidelijk is dat nog een heet hangijzer, getuige de recentste ontwikkelingen in de media. Maar daar ga ik me nu niet over uitlaten.