Boston Pride

Als we spreken over de VS dan is er de neiging om te spreken over ‘dé Amerikaan’. Maar net zomin als de gemiddelde Nederlander, Belg, … bestaat, bestaat de gemiddelde Amerikaan niet! En gelukkig maar ook, want anders zou het om te beginnen al stukken saaier zijn op deze wereld. En gelukkig, omdat als we de media gestuurde stereotypering(en) moeten geloven, de VS vol hypocrisie zou zijn en erg intolerant tegenover niet-normatieve personen.

Ik moet toegeven dat een van de eerste dingen die ik opgezocht had toen Boston vast stond, de LGBT-status van Boston/Massachusetts was. In je achterhoofd denk je onbewust toch even aan het (foutieve!) beeld van een blanke strenggelovige gemeenschap waarin je als homo verketterd

zult worden (m.a.w. terug de kast in moet kruipen). Gelukkig is Massachusetts het totaal tegenovergestelde van dat al. Deze staat behoord tot de meest progressief-liberale van de VS en was zelfs de eerste staat in de VS die het homohuwelijk wist te legaliseren. En dat vertaalt zich ook effectief ook zo op straat. Het is erg ruimdenkend en niemand neemt aanstoot van twee mannen/vrouwen die hand-in-hand lopen. Het is hier precies veel normaler als bij ons, waar het (spijtig genoeg) niet overal evident is om affectie te tonen aan je lief, en waar ik bijvoorbeeld 2x nadenk voor ik hand-in-hand ga lopen met Peter.

Dit weekend was het Boston Pride. En de pride is toch een soort jaarlijkse hoogmis voor de LGBTQ-gemeenschap om aan te tonen dat we bestaan en om aandacht te vragen voor de zaak. Ook hier zijn stereotyperingen niet vreemd… (denk maar aan hoe de media de jaarlijkse pride in beeld brengt), maar soms mag je eens overdrijven. Bovendien, carnavalisten onder ons weten ook dat je 1x per jaar eens goed gek mag doen om daarbuiten terug in de plooien van “doe maar normaal, dat is al gek genoeg” te vallen.

Zoals het de Amerikanen betaamt, was de pride ook grootser en langer dan ik me had kunnen indenken (sorry, een stereotypering). Onder het mom van #StrongerTogether, trokken bijna 350 groepen door de straten van Boston. En het was een melange van belangenorganisaties, scholen/universiteiten, kerkgenootschappen (werkelijk waar, veel protestantse kerken zijn hier ‘Open and Affirming’ zoals dat heet), politici en veel grote bedrijven. Die bedrijven voelde wel wat wrang. Van de ene kant is het een terechte erkenning voor de werknemers van zo’n bedrijf, van de andere kant had het ook een beetje de indruk van een reclamestoet. Temeer omdat er ook veel artikelen werden weggegeven zoals in de reclamestoet van de Tour de France.

Naast de parade zelf waren er overal feestjes in de straten van Boston, block-parties geheten. Dat betekent dat ze letterlijk een stuk van een drukke straat afsluiten om daar een podium te installeren en een feestje te bouwen. Feestjes die overigens op tijd gedaan zijn, om 21u is het over en uit. Maar eigenlijk deert dat niet, want er is direct ‘ambiance’ en je bent de volgende dag nog eens fris ook. Niet dat je met de Amerikaanse prijzen de neiging hebt om veel te drinken, namelijk gemiddeld 7-8 USD voor bier en 9-13 USD voor glaasje wijn. Ik had alleszins een fijn weekend!

Ik hoop ergens in de loop van de volgende week iets te vertellen over mijn eerste werkervaringen…