De eerste stapjes in Boston

Leeswaarschuwing - Hoewel ik probeer bondig te zijn, is het een lange tekst geworden. Er is immers wel genoeg gebeurd...

Na een nachtje welverdiende rust, want reizen zijn naar mijn opinie toch wel vermoeiend (okee, ik slaap dan ook niet in het vliegtuig), kon ik direct beginnen aan een volgeboekte eerste dag in Boston...

Dag 1 bestond uit een resem van officiële bezoeken binnen het ziekenhuis. Na vriendelijk onthaal moest ik eerst een online cursus doorworstelen met inbegrip van een toets aan het einde, zodat ik bekend zou worden met het credo en de do's en don'ts van het ziekenhuis. Dit, dat blijkt nu, was pas het begin van meerdere soortgelijke cursussen over allerhande topics. Na het verschijnen van een "pass" (= geslaagd) op het scherm konden we aan de wandel. Eerst met een hoop formulieren en een afdruk van mijn testresultaat naar een ander gebouw (10 min stappen) voor een inschrijving in het register, vervolgens terug naar het hoofdgebouw (met opnieuw wat andere

nieuwe formulieren) en op zoek naar de dienst voor het verkrijgen van een badge en tenslotte werd ik, in het bezit zijnde van die badge, gedropt op het laboratorium...

Amerikanen zijn dus dol op bureaucratie! Deze eerste dag was daar al een mooi voorproefje van. Alles moet gefotokopieerd worden, vervolgens ingevoerd worden in systeem A en als het kan in systeem B in de computer, dat af te drukken, te tekenen en opnieuw kopiëren (scannen kennen ze volgens mij ook niet). En dat is een constante voor bijna alle zaken. Bovendien heeft iedereen zijn/haar verantwoordelijkheden en moet je dus van persoon/bureel No.1 naar persoon/bureel No.2 et cetera et cetera...

Mijn aankomst op het laboratorium was hartelijk en verrassend. Want ze hadden niet direct verwacht dat ik direct al zou binnenstappen. Terwijl mijn gedacht was, ik ben nu in het zelfde gebouw en kan dus net zo goed (beleefdheidshalve) mijn gezicht even laten zien. 's Anderendaags, want prof Jain

was er niet, ben ik dan terug moeten gaan. Na een lecture van de prof, meteen een kort gesprek gehad met hierin uitwisseling van gedachten en verwachtingen. Één ding is zeker, het zal een pittig jaar worden... Over het labo en mijn eerste tijd daar zal ik in een ander hoofdstuk later nog wel uitweiden.

De eerste dag heb ik ook meteen een Amerikaanse simkaart aangevraagd. Abonnementen starten hier vanaf 4GB data op zijn minst en dan kijken ze je nog scheef aan, want daar kun je toch nooit genoeg aan hebben? Zelfs niet als je vaak beschikt over WiFi. Hoewel ik hier inderdaad iets meer data lijk te verbruiken, GoogleMaps to the rescue als je de weg nog niet kent, gaat 4GB nog ruimschoots te veel zijn. Bovendien ben ik al terug geweest om een nieuw nummer te vragen, omdat ik met mijn eerste nummer slachtoffer was geworden van GSM-SPAM. Dat blijkt dus te bestaan. Ik kreeg enerzijds meerdere telefoontjes per dag over studentenleningen of om mij te bekeren tot een of andere kerk, maar kreeg nog veel meer ongevraagde sms'jes met hierin de volgende onderwerpen: vermelding van mijn resterende krediet op een pre-paid creditcard, openstaande diensten van verschillende schoonmaakbedrijven en tenslotte voornamelijk berichtjes met bijbelcitaten of psalmen.

Mijn grootste zorg van de eerste week bleek het vinden van een verblijfsplaats voor de rest van het jaar. Waar ik het vandaan heb weet ik niet meer, maar een betaalbare plek vinden in Boston is dus quasi onmogelijk en dus niet vlot. Zelfs niet met een makelaar in de arm (die nota bene ook enorm durven doorvragen als je via hen iets gevonden zou hebben). De huurprijzen voor een studie ter grootte van een ruim kot met kitchenette (als dat er al bij zat) is gelijk aan de huurprijs van een woning in de Benelux. En dat geldt dus ook voor appartementen/studio's buiten het centrum. Het meest betaalbare was dan ook om een kamergenoot te vinden en dus samen te huizen, maar ook daar is er enorme schaarste en dito hoge prijzen. Uiteindelijk heb ik een engeltje op mijn schouder gehad en ben ik via een zoekertjes-site van het ziekenhuis in Brookline terecht gekomen. Daar heb ik een eigen slaap- en badkamer in een verder gedeeld appartement (zie ander hoofdstuk). En dat was net op tijd, want ik moest anders nog extra nachten bijboeken. In mijn eigen hotel was het al niet meer mogelijk, en de nog wel beschikbare kamers waren ook na last-minute korting peperduur...

De eerste week was nog veel meer gevuld. Zo ben ik naar een soort inburgeringscursus moeten gaan. Georganiseerd door het ziekenhuisnetwerk voor alle buitenlanders die starten. Hierin uitleg over de verschillende rechten en plichten met betrekking tot je visum en waar je rekening mee moet houden. Ook boordevol handige tips over het leven in de agglomeratie van Boston. Gelukkig geen toetsen of uitleg over de USA, zoals ik eerst verwachtte van deze 'international orientation session'.

De tweede helft van de week werd meteen opgefleurd door mijn eerste officiële visite! Debby en Johan hadden besloten om na hun roadtrip in West-USA nog een paar daagjes Boston als tussenstop te nemen. Het was meteen super aangenaam om visite te mogen ontmoeten. Helaas heb ik hen nog niet kunnen ontvangen in mijn appartement, omdat mijn 'verhuis' pas op de dag dat zij moesten vertrekken was. Desalniettemin hebben we samen wat van de stad kunnen verkennen, zij meer dan ik omdat ik naar verschillende administratieve diensten moest tussendoor, en het museum van Fine Arts bezocht. Het was fijn! Hun vertrek was wel even lastig, omdat het me weer even met de grote stap en vertrek uit België confronteerde...

In mijn eerste weekend ben ik nog op zoek geweest naar een fiets. Via Craigslist (de Marktplaats/Kapaza van de VS) had ik een fiets gevonden in Sommerville. Na ongeveer 1 uur openbaar vervoer en 20 minuten wandelen heb ik de fiets kunnen zien. Het was geen topper en te klein van frame, maar iets om uit de voeten te kunnen, dus heb ik hem maar gekocht. Mijn eerste fietservaring was niet meteen de beste. Het was immers begonnen met regenen (lees: gieten), wat pas ophield in de namiddag. Volledig doorweekt kwam ik dus thuis aan. In de tweede week heb ik overigens wel een betere fiets op de kop kunnen tikken en de 1e fiets voor hetzelfde geld van de hand gedaan. Bovendien heb ik zo'n hippe (maar niet heus) fietshelm gekocht, wat in fietsend Boston echt een minimum vereiste is. Er liggen fietspaden, maar nog te weinig, en veel automobilisten zijn nog niet gewoon aan het fenomeen fietsers. Nochtans zijn er hier veel fietsers en is er al een, naar Amerikaanse begrippen, lange fietstraditie in deze stad. Gelukkig heb ik voor mijn dagelijkse verplaatsingen een paar rustige fietsstraten naar een prachtig fietspad langs de Charles River te gaan, en ligt het werk pal aan dit fietspad...

Zondag ben ik naar de Zweedse meubelgigant geweest met mijn landlady (de dame waar ik mijn kamer van huur). Gelukkig zijn de IKEA's wereldwijd hetzelfde ingericht, want anders zou ik straal verloren zijn. Daar hebben we een nieuw bed en matras gekocht, welke een paar dagen later geleverd werden. Het ineenzetten was zonder de gevreesde resterende schroefjes/boutjes... en dezelfde avond kon ik genieten van een nieuwe slaapsensatie.

De tweede week was een voortzetting van de verschillende administratieve zaken en bureaucratische rompslomp, waaronder de aanvraag van een social security number en het openen van een bankrekening. Maar tegen het einde van de week is mijn start op het labo stilaan wel een feit. Daar ben ik nu ook begonnen met een hele reeks verplichte cursussen, die ik moet afleggen voor ik iets überhaupt iets mag doen. Maar over het labo later meer...