De reis

En toen was het ineens zo ver, het was maandag 1 mei. Vandaag ging het grote avontuur beginnen. Waar heel België nog in sluimer was (ca 6:00 ’s morgens), zeker omdat het een feestdag was, waren wij al wakker en in de weer... Nog een laatste check of er niets vergeten was, nog even genieten van samen te zijn met mijn Lief, staren uit het raam in het luchtledige, of kijken of mijn ouders al gearriveerd waren, nog een keer overlopen dat ik niets vergeten was (herkenbaar trekje vrees ik), en dan stond ineens Charlotte daar om

afscheid te nemen. Een tweede leuke verrassing op een paar dagen tijd! Bovendien kreeg ik een enveloppe mee om pas te openen op het vliegtuig, spannend…

Niet veel later waren mijn ouders daar én mijn zusje, nog een tweede verrassing! Ze had mij tot groot verdriet medegedeeld dat ze niet kon meekomen, want ze kon onmogelijk vrij krijgen op haar werk… maar dan plots stond ze erbij. Beter kon ik het me niet wensen! Na een laatste ronde door het huis, alles inladen en vertrek naar de luchthaven. Met inbegrip van de vriendelijke onderbuurvrouw die onze ochtendlijke activiteiten minder goed kon appreciëren. Ik geloof dat ik nog nooit zo snel in Brussel ben geweest, er was amper verkeer op de weg. Na ingecheckt te zijn en mijn boarding passen geregeld te hebben, online ging namelijk niet wegens gebrek aan een reeds geboekte terugreis, nog een gezamenlijk ontbijt op de luchthaven. Het was nog een fijn uurtje samen zijn, waarin we eigenlijk over de gebruikelijke koetjes en kalfjes hebben gesproken.

Afscheid nemen op de luchthaven is eigenlijk altijd iets aparts. Je staat in zo’n immense anonieme hal juist voor de poortjes waar mensen links en rechts voorbij schieten, en probeert tegelijkertijd iets persoonlijks en intiems te doen zoals gedag zeggen. Het afscheid zelf was niet simpel, maar ging nog vlot. Iedereen hielt zich groot (voor mij?) wat maakte dat ik niet volledig neerslachtig kon vertrekken. Uiteraard werd er enthousiast geknuffeld, gekust en gewuifd en dan door het eerste poortje, op weg naar de beveiliging. Het vervolg van de trip naar de gate behoeft geen uitleg, maar bij de gate aangekomen werd het mij toch allemaal te veel. Ik zou terstond mijn naam kunnen inruilen voor Remi (Alleen op de wereld) …

De reis zelf was vlot. Ik had geen buurman of -vrouw dus het rijk voor mijzelf alleen. Een heuse filmmarathon van maar liefst 4 films ving aan (goede films!). Slapen heb ik niet gedaan, dat kan ik sowieso moeilijk in een vliegtuig. Na aankomst te Newark Airport richting de douane, waar ik toch met wat klamme handjes stond. Want een J1-visum is toch iets anders dan naar de VS komen voor vakantie of congres met een ‘ordinair’ ESTA. Maar na het bekijken van de paperassen en de nodige “hmmms” kon ik quasi direct doorlopen richting de bagage claim. Daar moeten ze hier toch nog iets op vinden, want je moet na binnenkomst in de VS je bagage zelf afhalen, om vervolgens zelf terug op een band te leggen. Kan dat niet rechtstreeks naar de eindbestemming? Afijn, na zelf nog eens door de security te zijn geworsteld op naar de gate voor de laatste etappe naar Boston. Ze hadden wat mij betreft eerder

mogen afdraaien, want volgens het schermpje was ik op weg naar Newark al recht over Boston heengevlogen…

Op de luchthaven heb ik eens iets nieuws geprobeerd: een smoothie met aardbei, banaan en pindakaas. Amerikaanser kan niet… En of het lekker was? Jazeker! Een aanrader om deze zomer allemaal te proberen thuis (wel boterhammetje minder eten die dag dan…).

Waar de vlucht naar Newark vlot ging, was de vlucht naar Boston dat allesbehalve. Nadat iedereen op het vliegtuig zat, kregen we te horen dat de luchtverkeersleiding ons in wacht gezet had tot nader order… dat nader order bleek uiteindelijk anderhalf uur te zijn. Met zijn allen in een klein vliegtuig, alles toe en amper verluchting is kort samengevat geen pretje. Uiteindelijk ben ik dan toch laat genoeg in het hostel aangekomen. In de pizzeria naast het hostel nog even een klein puntje gaan halen en om dan uitgeteld te gaan slapen.

Op het moment van schrijven ben ik al enkele dagen in Boston. Ik probeer zo spoedig mogelijk dit volgende ‘hoofdstuk’ geschreven te hebben.