Cape Cod

Spontane plotse acties zijn soms de leukste… zo kreeg ik onverwacht de vraag van mijn Landlady – Anne – of ik haar een paar daagjes wou vergezellen op een trip naar Cape Cod, waar haar familie een vakantiehuisje bezit. Na wat twijfel, “kan ik dit wel maken?”, gaf het feit dat zij overdag ook moest werken en er internet was, de doorslag…

Cape Cod is voor Bostonians vergelijkbaar met wat de Ardennen zijn voor ons. Dicht genoeg om even naar toe te rijden en een weekendje weg te zijn, maar ver genoeg om je in het buitenland te wanen. Er is een overvloed aan natuur en rust, en dito vakantiewoningen, hoewel de vergelijking dan ook wel ophoudt.

Zondagmiddag zijn we dan vertrokken naar de Cape, tegen het grote verkeer in, omdat iedereen juist terugkwam van een weekendje aldaar (wat een files!). Vanaf het moment dat ik besloten had om mee te gaan, had ik er enorm veel zin in. Een gevoel dat alleen maar sterker werd met de kilometer dat we nader bij onze bestemming, Truro, aankwamen.

Het vakantiehuisje mocht gerust een huis of zelfs villa heten. Met gemak kunnen er 14-16 mensen in slapen. Midden in de bossen, met de naaste buren op 400 meter, gaf het gevoel helemaal alleen te zijn. Ik heb daar dan ook heerlijk kunnen genieten van de stilte en het goede weer. Terug helemaal ‘zen’. Overdag heb ik gewerkt in de veranda, waar ik wonderbaarlijk meer efficiënt was dan de dagen voordien op

het werk, met onderwijl een uitzicht op de tuin. Ik heb zelfs een kolibrie gezien! Daarnaast heb ik ook het werkwoord ‘hangmatteren’ (leve de Surinaamse taal!) terug uitgevonden en wat tijd gevonden om nog eens een boek te lezen.

Uiteraard werden er vanuit het huisje ook uitstapjes gemaakt. De zee, of eigenlijk de oceaan, was dichtbij. Zwemmen zat er wel niet in, hoogstens pootjebaden, want dat water is een stukje kouder dan onze eigen Noordzee (die ik ook al fris vind). Desalniettemin heb ik toch kunnen zwemmen in een van de vele meertjes op het schiereiland. Dat water was heerlijk fris, maar niet te koud, zacht en super helder. Anne nam steevast de toeristische route als we ergens naar toe moesten, wat een lust voor het oog was. De meest gekende, en een van de grootste plaatsen, ligt in het puntje van dit schiereiland: Provincetown. Of door de meesten simpelweg P-town. Dit stadje is een gekende kunstenaarskolonie en barst van de galerietjes vol met schilderijen, prenten en beelden. Bovendien kent het een boventallig percentage van LGBT-inwoners en vakantiegangers, wat duidelijk zichtbaar is in het straatbeeld en de winkels. Ik denk dat dit stadje de hoogste prevalentie van regenboogvlaggen moet hebben in de VS.

Tijdens deze 4 dagen werd de inwendige mens ook flink versterkt. Mijn achterstand ijsjes eten is ingehaald, want ondanks het goede New-Englandse weer had ik nog amper een ijsje gegeten. Mijn eerste Lobster-roll is ook een feit. En omdat we een der avonden te laat aangekomen waren, en de keukens overal al aan het sluiten waren, hebben we ‘noodgedwongen’ pizza gegeten. Meteen een van de lekkerste pizza’s ooit! Op zijn Amerikaans, met veel kaas, een dikke korst, en in dit geval buffalo wings. Na deze eerste plotse wending van de avond, volgde er een tweede… We zijn aansluitend in een bar beland waar er een live piano optreden bezig was. Goede zanger, met veel interactie en breed repertoire. Supergezellig, maar het werd dus laat...

Kortom in deze spontane daagjes buiten Boston heb ik én kunnen werken, én mijn batterijen terug kunnen opladen. Wat een combinatie!