Independence day (The 4th of July)

Mijn tweede nationale feestdag sinds mijn aankomst alhier in Boston is een feit, hoewel de Amerikanen in totaal minder feestdagen hebben dan wij. Vandaag was het namelijk Independence day (Onafhankelijkheidsdag), beter gekend onder “the fourth of July”. Een van de meer ‘echtere’ feestdagen hier, want op veel andere feestdagen werken velen nog gewoon voort.

Wie de Amerikaanse geschiedenis een beetje kent, weet dat Boston in de onafhankelijkheidsstrijd van de Verenigde Staten een belangrijke rol heeft gespeeld. En waarschijnlijk is het omwille van deze centrale rol dat de viering hier een van de grootste van de VS heet te zijn. Het wordt alleszins live uitgezonden op de nationale televisie (dus in alle 50 staten). Overdag is er

niet zo veel te beleven, heerst er een luie-zondag-gevoel. Maar ’s avonds is er in het park naast de rivier (Charles River Esplanade) een groot live concert gevolgd door vuurwerk: de Boston Pops. De echte adepten gaan al in de ochtend naar het park om met picknickkleden een plekje te claimen. Ik had geluk dat ik kon aansluiten met Anne (mijn ‘kotbazin’) wier kennissen daar een topplek hadden vrijgehouden: goed zicht op de beeldschermen en de rivier.

Het concert was een soort mengelmoes van volksliederen die allen bezingen hoe groot en hoe mooi de VS wel niet zijn, afgewisseld met pop- en rockmuziek. Uiteraard begon het met het Amerikaanse volkslied, waar iedereen, zelfs diegenen die slecht ter been zijn, rechtsstond en uit volle borst (incluis hand op deze borst) het volkslied meezingt. Het geeft je spontaan kippenvel, want indrukwekkend is het wel. Sowieso was er de hele avond een bijzondere atmosfeer van samenhorigheid en vaderlandsliefde. Het weer was bovendien een enorme meevaller, warm en zwoel, maar niet broeierig of te heet.

Het concert eindigde traditiegetrouw met Overture 1812 van Tsjaikovski. Waar het laatste deel begeleid gaat met kanonschoten, die door het leger op de juiste maat werden afgeschoten. Niet alleen een mooi stuk op zich, waarbij het Franse en het voormalige Russische volkslied tegen elkaar opgaan, maar dus een spectaculair einde.

Het vervolg was evenzeer spectaculair. Een volle 20 minuten aan vuurwerk, op de maat van muziek, afgeschoten vanuit een ponton op de rivier. Het budget was duidelijk hoog, want ik heb nog nooit zo veel vuurwerk de lucht in zien gaan. De letters USA werden zelfs gevormd met vuurpijlen. Tot dusver beschouw ik dit dan ook als een van de beste vuurwerkshows die ik gezien heb ik mijn leven (tot dusver).

Het terugkeren na de show was minder evident, want de bijna miljoen mensen die het concert hebben bijgewoond willen allemaal tegelijk naar huis. De snelweg die het park langs de andere kant begrenst is gelukkig afgesloten, zodat iedereen via de snelweg terug de wijken in kan om daar het openbaar vervoer te pakken, óf omdat de metro tjokvol zit, de reis verder te voet door te zetten. ’s Nachts over een driebaans-snelweg lopen die normaalgezien druk verkeer heeft, is op zijn zachts gezegd, ook een belevenis op zich. Halverwege onze tocht naar huis hebben we een kleine pitstop genomen in de Irisch pub, waar we na een dorstlessende en goede pint de inmiddels terug ‘lege’ tram naar huis genomen hebben.