Het is vroeg dag vandaag, tijdens het ontbijt even een skype gesprek met zus - altijd leuk! Na het ontbijt vertrekken wij naar Arthurs Pass. De rit erheen is mooi, bergen en dalen met water, steile hellingen in lage versnelling (op de terugweg zagen we dat het maar liefst 16% was!). Wat echt mooi is, is dat het weer opklaart, waar wij vanmorgen nog bewolking hadden komt de zon er steeds meer door!

In Arthurs Pass parkeren we de camper bij het DOC informatie centrum, waar we naar buiten gaan met een t-shirt van Arthurs Pass en een goede tip voor een wandelroute. Deze is niet zo steil als de Avalanche track, maar moet prachtige vergezichten hebben op de Zuidelijke Alpen. Ik ben benieuwd, het is ongeveer 15 minuten rijden naar Bealey.

De track die wij gaan wandelen heet: Bealey Spur Track. Vanaf de parkeerplaats is het 500 meter wandelen naar het startpunt. Vanaf het startpunt is het 2,5 uur wandelen en 6 kilometer naar de Bealey Spur Hut. Vanaf de hut kun je nog verder naar de top voor het mooiste vergezicht, dat is nogmaals een uur wandelen.

Het is een beetje fris, dus we kleden ons goed aan, de warme broeken gaan mee in de tas net als een goede voorraad eten en water. Vanaf de parkeerplaats is het gelijk al klimmen, wanneer wij aankomen bij het startpunt, loopt het pad de bossen in. De boomwortels vormen natuurlijke trappen omhoog. Zo af en toe is het een beetje drassig, dan moeten we over boomstammen heen balanceren om aan de overkant te komen. Heel leuk, vooral omdat er deze keer niks misgaat - jippie! Zo af en toe zitten er wat steilere stukken bij, maar alles gaat voorspoedig en ik wandel gestaag door. Jeroen heeft een rustige wandeling, want hij kan uitrusten als ik er achter aan kom, totdat ik weer bij ben. Het valt ook niet bij te houden die lange benen van hem, dus ik houd mijn eigen tempo aan.

De omgeving wisselt enorm, dan lopen we tussen de bomen, door het moeras of over een vlakte met lage struiken. Het is wel altijd grappig als je van die situaties hebt, waarin Jeroen zegt: zo leuk he dat we nu meer gaan zien! Ik kijk vertwijfeld om me heen en denk euhm wat zien we meer, blauwe lucht?? Hij ziet het vraagteken op mijn gezicht: nee die bergen daar! Blijkt dat hij al boven de struiken uit kan kijken, maar voor mij is dat nog steeds te hoog (hahaha). Na een tien minuten kan ik er eindelijk ook boven uit kijken en ik zeg dan maar: zo leuk he, dat we nu steeds meer kunnen zien! ;-)

We genieten volop van de wandeling, het weer is heerlijk, de omgeving is mooi. Als wij bij het eerste uitzichtpunt aankomen, waait het stevig, maar oh die bergen……wat een prachtig gezicht! Daar kun je toch de hele dag naar kijken. Toch wandelen we verder, door naar de hut, waar we lunchen. Er zitten nog meer mensen, het blijken Fransen te zijn, niks ten nadele van hen, maar erg gezellig zijn ze niet door in het Frans tegen elkaar te blijven kletsen. De broodjes hebben we snel op en wij besluiten door te gaan naar de top.

Vanaf dit moment wordt er geen route meer aangegeven, maar er zijn voldoende paadjes zichtbaar die je kunt volgen. Het is geen makkelijke klim naar boven, wat een steil stuk, toch gaat dit lukken! Het laatste stuk is zwaar en als we boven op de top zijn, kan ik niet volop genieten vanwege een paar knikkende knietjes. Ik zet me neer op een rots en kijk naar alles om me heen. Twee Fransozen zitten aan hun banaantje als energie, Jeroen kijkt echt heel gelukkig en ik denk kom maar door met dat gedroogde vlees. Hahaha nee hoor gekkigheid! Het uitzicht is fantastisch, magnifiek hoe ver je kunt kijken, de sneeuw op de toppen lijkt wel witter dan wit. Daar staan we dan op de top van de wereld (misschien niet letterlijk, maar zo voelt het wel!).

Net als je denkt dat het makkelijker wordt, want je hebt er nu bovenop gestaan, dan ga je aan de afdaling beginnen. Euh tja….gewoon goed uitkijken waar je je voeten neerzet, ik wandel natuurlijk niet te dicht langs de randen, maar zoek de veilige weg. Jeroen had dat allang door, die vind dat wel humoristisch. Ik ben gewoon heel trots op ons allebei dat wij samen daar boven hebben gestaan!

Naar beneden komen we bijna geen mensen tegen, dan krijg je echt het idee dat je alleen op de wereld bent. Alles is zo rustig en stil, alleen jij en de natuur. Dat is pas genieten! Er was 1 bos waar we doorgewandeld zijn, daar hing het mos volop in de bomen, woorden schieten te kort, maar ik kan het als beste beschrijven als surrealistisch / mysterieus.

Als wij voor de tweede keer vlak bij de hut zijn, zien we verderop een vogel zitten tussen het gras. Dat is een kea!! Totaal gaaf om die in het wild te zien! Het is een soort papegaai, met groene veren en oranje als hij zijn vleugels opent. Je kan merken dat hij mensen gewend is, want hij blijft zo rustig zitten als we dichterbij komen. Als ik even naar het toilet ben, komt hij Jeroen gezelschap houden. Heel wijs, als je die foto’s ziet, in werkelijkheid is hij zwaar aan het bedelen voor voedsel. Als we weggaan, lijkt het erop dat hij mee gaat, maar uiteindelijk gaat hij een andere kant op. Even later horen we hem nog roepen.

Uiteindelijk hebben wij inclusief pauzes in 6 uur en 6 minuten, de track + route naar de top afgelegd. Dat waren maar liefst 900 hoogtemeters. We zijn allebei wel enigszins vermoeid en besluiten om bij Jacksons Tavern (naast de camping), onszelf te trakteren op een goed avondmaal. Het wordt een ribeye met salade, frieten en een Monteiths Black Beer. Alles smaakte subliem! Een aanrader, mocht je hier in de buurt komen.

Bij terugkomst op de camping, was de heerlijk warme douche een waar genot. De avondwandeling van 40 minuten naar de glowworms - die we in gedachten hadden - hebben we bij nader inzien maar niet gedaan. Het is lekker lui op bed, beentjes omhoog en relaxen deze avond!

Facebook: https://www.facebook.com/pages/Bealey-Spur