De grote dag van het vertrek

Vandaag is het dan zo ver. Ik kan een droom waar gaan maken. Waar ik het al jaren over heb gehad en waar ik al maanden naar toe leef. Niet voor een paar weken, maar voor een heel jaar naar Canada en natuurlijk met mijn beste maatje Amy.

Op de avond voor vertrek nog genoten van een Grand Prestige met mijn daddy. Jammer dat Hertog Jan geen brouwerij in Nova Scotia heeft. Die zal ik ook moeten missen.

Dan gaat om vier uur 's morgens de wekker. Echt geslapen heb ik niet, maar vol energie begin ik aan deze grote dag. Het zal een lange reis worden, maar het is het waard. Nog even Roos, Bodie en Vourasia gedag gezegd, helaas kan ik niet meer dan een hondje meenemen.
Nog een laatste keer de bagage checken en dan wordt het toch echt tijd om alles in de auto te laden. Als verrassing kwam Marloes nog even afscheid nemen en toen moesten we echt gaan. Samen met pap, mam en Evelien gingen we op weg naar Schiphol.

Toen we bij Schiphol arriveerden begon de spanning toch wel te komen. Dat was ook bij Amy te merken toen ze haar spanning los liet bij Schiphol binnen. Gelukkig was ik voorbereid met poepzakjes en stond er een poetskar gereed.

We waren goed op tijd op het vliegveld. De incheckbalie ging pas over een uur open, daarom hadden we nog tijd voor een kopje koffie. We hadden minstens gouden kopjes verwacht voor die prijs, maar we moesten genoegen nemen met een kartonnen bekertje.
Nog even Amy buiten uitgelaten om verdere spanningslozingen te voorkomen en daarna was de incheckbalie open. Eerst de koffer

ingecheckt en daarna Amy. Zelf was ik beter op de hoogte van het vervoeren van huisdieren dan heel het personeel van Schiphol bij elkaar. Na enige tijd gewacht te hebben, viel ook bij het personeel het kwartje en kon Amy ingecheckt worden. Ik hoefde haar nog niet mee te geven, dat mocht later ook nog. Scheelde voor Amy toch een uur minder lang in haar kennel.

Na het inchecken hadden we nog even de tijd voordat ik naar de gate moest gaan. Nog even de benen kunnen strekken en nogmaals Amy uitgelaten. Daarna gingen we allemaal samen Amy wegbrengen. Haar kennel werd gecontroleerd door een medewerker die niet te verstaan was, maar gelukkig werd Amy naar beneden begeleid door een lieve medewerker die goed op haar zou passen.
Na afscheid te hebben genomen van Amy was het echt tijd om ook van elkaar afscheid te nemen. Elkaar nog eens flink geknuffeld en een traantje weggepinkt en daar ging ik dan. Vanaf hier stond ik er alleen voor.

In de rij voor de douane werd ik nog geruststgesteld door een aardige meneer die mij vertelde

dat ik echt in de goede rij stond. De douane goed doorgekomen en op naar de paspoortcontrole, ook daar waren geen problemen en zo kon ik door naar de gate. Daar nog even nagevraagd of Amy al in het vliegtuig zat. Bij het boarden kreeg ik ook nog te horen dat Amy in het vliegtuig zat en rustig was. Met een gerust hart kon ik instappen.
Tijdens de vlucht werd er goed gezorgd en mijn medepassagier was een aardige vrouw uit India.

Gelukkig voor Amy hadden we een zachte landing in Toronto. Door het raampje kon ik zien dat Amy uit het vliegtuig geladen werd en voorzichtig op de bagagewagen gezet werd.
In Toronto was ik snel door de douane heen en werd mijn visum goed gekeurd. Het wachten op de koffer duurde wel wat langer en van Amy was nog geen enkel spoor. Dan komen de zenuwen toch wel naar boven. Een aantal keer gevraagd of Amy echt bij de oversized baggage werd afgegeven en dat werd door iedereen bevestigd. Uiteindelijk had ik mijn koffer, maar nog steeds geen Amy. Na nog eens bijna een uur gewacht te hebben, kwam er een medewerker van het vliegveld aan mij vragen waar ik op wachtte omdat ik er al zo lang stond. Ik vertelde dat mijn hond hier zou moeten komen, waarop hij antwoordde dat Amy helemaal

ergens anders afgegeven was. Die leeghoofden daar zijn dus ook niet echt op de hoogte. Dus ik als een gek door de hal heen met bagage en daar stond Amy, helemaal alleen en verlaten. Ze ging uit haar dak toen ze me zag en vloog in mijn armen zodra ik het deurtje opende. Ik was weer helemaal gerust gesteld. Daarna nog even naar een balie die zich ergens in een uithoek van het vliegveld bevond om Amy in te voeren. De armen verzuurd van het sjouwen en een kop als een boei, voor een jaar heb je nou eenmaal veel bagege nodig. In de aankomsthal werd ik door iemand opgewacht en hoefde ik niet meer alles in mijn eentje te dragen.

Later zijn we door de shuttlebus van het hotel opgehaald en naar het hotel gebracht. De chauffeur had blijkbaar haast of was gewoon lomp, maar Amy vloog door de kofferbak heen in haar kennel die toch echt op de rem stond. Gelukkig werd er bij de volgende stop bagage bij geladen en stond Amy's kennel vast.

Het hotel was prima en onze kamer erg groot met twee bedden. De shuttlebus voor de volgende dag werd direct geboekt voor ons. Na deze vermoeiende reis en erg lange dag, vanwege zes uur tijdverschil, zijn Amy en ik op tijd gaan slapen om weer op te laden voor nog een dagje reizen.