Cabot Trail

Cape Breton Island is een eiland dat bij de provincie Nova Scotia hoort. De Cabot Trail is een autoroute die door de Cape Breton Highlands National Park loopt. Vooral in de zomer en herfst trekt deze route veel toeristen. Ook al heb je het eerder gezien, het blijft mooi.
We hadden twee nachten geboekt in Pleasant Bay, dat bekend staat om het walvissen spotten.
Aan de Cabot Trail ligt het door Nederlanders gerund Dancing Moose Café. Daar moesten we natuurlijk even gaan kijken en dan ook maar meteen lunchen, een gewone Hollandse pannekoek. De eigenaar zelf hadden we ook nog even gesproken.

Later op de dag waren we bij het Motel in Pleasant Bay aangekomen. Een aantal kilometer voor het motel is een stuk op de noordelijke berg dat bekend staat om de elanden die er in de avond komen. Omdat we heel graag elanden wilden zien, zijn we daar de eerste avond naar toe gegaan. Dat bleek een hele lange avond zonder elanden te worden.
Nog voor we de weg eenmaal op en neer gereden waren, was er iets mis met mijn auto. Alle meters vielen ineens uit en na de auto even te hebben stilgezet en de motor afgezet, wilde de auto niet meer starten. Daar stonden we dan, in de middle of nowhere en bijna in het donker. De auto midden op de weg en geen enkele straatverlichting. Geprobeerd de auto een aantal keer te starten, maar er gebeurde niets. Gelukkig zijn de mensen daar erg behulpzaam en iedereen stopte ook. Nog een ander geluk was dat ik twee weken van te voren CAA

had gekregen, de Canadese ANWB. En heel veel geluk hadden we dat we boven op de berg gestrand waren, waar af en toe bereik is. Dus ik de CAA gebeld en uitgelegd waar we stonden, ze snapte er niks van. Toen werd de telefoon uit m'n handen gegrist door een van de mensen die gestopt waren. Zij bleef iets minder vriendelijk en schreeuwde bijna door de telefoon waar we stonden. Boven op North Mountain op de Cabot Trail, de enige doorgaande weg die daar ligt. Uiteindelijk viel het kwartje en er zou een sleepwagen gestuurd worden. Aangezien er daar niet veel garage's waren, kon het wel even duren. Die mensen bedankt voor het stoppen en maar weer in de auto gaan wachten. Even later belde ze van de garage, hij kwam eraan, maar er konden maar twee mensen mee met de sleepwagen. Het volgende probleem, we waren met drieën. Toen stopte er weer een auto en deze twee heren waren zo vriendelijk om even mee onder de motorkap te kijken en van die gelegenheid maakte ik maar even gebruik om te vragen of zei konden helpen met ons tweede probleem. Dat was helemaal geen probleem, ze gingen de werkauto wegbrengen en een van hen zou terug komen met zijn eigen auto. Zo gezegd zo gedaan, even later was hij terug en had ons mam veilig terug naar het motel gebracht. Hij hoefde er niets voor te hebben als een knuffel, daar houden Canadezen toch van.
Ons pap en ik bleven wachten op de sleepwagen. Nadat het donker was geworden, stopte er steeds minder mensen of riepen even vanuit hun raampje of alles in orde was. Op een moment kwam er iemand heel langzaam voorbij gereden en stopte een stuk achter ons, begon langzaam achteruit te rijden. Ik wilde zo aardig zijn om even een lampje in de auto aan te doen, de auto knalde op de rem en reed snel weer door. Beter geen lampje aan dan. Tegen elf uur was de sleepwagen er. Snel die bak opladen en weg daar. Deze man was niet al te voorzichtig, schraapte de bumper nog eens over de weg, maar had de auto zo geladen. Hij moest ons nog bij het motel afdroppen en nam mijn auto dan mee naar zijn garage. Dat was een helse rit met geknepen billen. Die man reed zo hard over dat bergweggetje met de hobbelbak van hem.

De volgende dag moesten we autoloos doorbrengen. Gelukkig waren de walvis-spot boten op loopafstand en konden we toch iets doen. We moesten nog even wachten tot de boot vertrok, dus zijn in het bijbehorende walvissenmuseum gaan kijken. Met het walvisspotten hadden we meer geluk dan met de elanden. Er was een grote groep Pilot Whales (Grienden) die ook dicht bij de boot kwamen.
De rest van de dag zijn we zo ongeveer bezig geweest met het regelen om ons en mijn auto terug naar huis te krijgen. Mijn auto stond een plaatsje verderop bij de garage. Uiteindelijk bleek dat ze de auto daar niet konden maken en dat deze naar de dealer moest. Ik heb met de CAA kunnen regelen dat de auto naar de dealer in New Glasgow gebracht kon worden. Toen hadden we hetzelfde probleem weer, wij drieën moesten ook nog terug. De eigenaar van het motel zou rondbellen of er iemand taxi wilde zijn. In dat uitgestorven gebied zijn namelijk geen taxi's of huurauto's te krijgen. Hij kon ook niemand vinden en zou ons de volgende ochtend zelf wegbrengen. De rest zouden we de volgende dag wel weer zien.

Zoals gezegd konden we de volgende ochtend mee naar Chéticamp waar de auto stond. De eigenaar, Jeff, stopte onderweg nog op mooie plaatsen en vertelden over de wandelroutes in het park die hij zelf ook wel eens begeleide. Om te bedanken had ik zijn benzine betaald. Daar voelde hij zich later weer schuldig over waardoor hij me nog een weekend heeft aangeboden in zijn Airbnb.

Bij de garage weer de CAA gebeld dat we ter plaatse waren, zij zouden weer een sleepwagen sturen. Na een aantal uur gewacht te hebben, bleek de eigenaar van de garage wederom het transport doen, niet dat hij dat even aan ons kon melden. Daar ging het bedenken van een plan om ons alle drie thuis te krijgen weer. Een optie was dat ik liftend terug zou gaan, ik had daar toch meer kans op succes dan ons pap. De vrouw van de eigenaar zag dat toch echt niet zitten en probeerde nog om een taxi te regelen, dat ging natuurlijk ook allemaal mis en die was overboekt. Uiteindelijk bood ze aan om met haar eigen auto mee te rijden achter de sleepwagen aan en ons zo allemaal thuis te krijgen.
En zo zijn we allemaal weer veilig thuis gekomen. De auto was na een paar dagen ook weer gemaakt, het bleek de bedrading te zijn, dus het had allemaal erger kunnen zijn.