Sneeuwstorm

Woensdag tegen de avond was ik thuis van ome Toon met mijn nieuwe (tweedehandse) Chevy Malibu. Ik ben meteen begonnen met de auto poetsen. De zomerbanden lagen in de kofferbak en op de achterbank, deze heb ik in de kelder gezet omdat we die helaas voorlopig nog niet nodig hebben. In de kelder vond ik nog een stofzuiger die nog werkte ook en een emmer voor een sopje. Als poetsmiddel kwam ik niet verder dan afwasmiddel of azijn, dan maar afwasmiddel. Poetsen met chemicaliën doen ze hier niet, al mis ik toch wel een met een lekker geurtje of gewoon een fles chloor. Na een provisorische beurt, zag de auto er weer redelijk uit. Wanneer het weer beter wordt en ik een tuinslang kan vinden, krijgt hij een grote beurt. Het goede weer laat nog even op zich wachten, er is een blizzard warning afgegeven.

'S nachts begon het weer met sneeuwen en waaide het flink. De volgende morgen lag een berg sneeuw waarvan je meteen weer je bed in wil duiken en een winterslaap wil houden. Helaas, die optie hadden we niet. Dus de jas aan, paar handschoenen en sneeuwlaarzen aan, Amy een dikke jas aan en naar buiten. Ik trok de deur open, die redelijk vastgevroren zat, en er kwam meteen een lading sneeuw binnen gevallen en gewaaid. Dat wordt binnen en buiten sneeuw ruimen. Vol goede moed en gewapend met een sneeuwschep en bezem ben ik de koude buitenlucht ingegaan, maar eerst natuurlijk even een foto maken in de sneeuw. Daarna begon

het echte werk. Eerst de grootste hoop sneeuw van de veranda af scheppen. Wat echt super werkt als de wind elke twee seconden van richting veranderd. Denk je de sneeuw met de wind mee te gooien, komt ie ineens keihard terug in je gezicht. Met het gevolg dat je gezicht er zo ongeveer af vriest met een gevoelstemperatuur van -25. Na een half uur zwoegen was de veranda redelijk schoon, op wat aangevroren ijs na. Opgelucht dat het poortje weer open kan en je de deur weer open kan, draai je jezelf om en zie je dat alles weer wit begint te worden. Het dweilen met de kraan open verhaal begint ineens aardig helder te worden. Amy die meer op een brok ijs begon te lijken, was al eerder naar binnen gegaan en ik ben haar maar gevolgd. Het blijft voorlopig toch sneeuwen.

Gelukkig was er nog wel mobiel bereik en konden Anne-Marie, die in Abercrombie was, en ik elkaar bellen over hoe het ging bij beide. Ze vertelde me dat de VON niet kon kon komen en dat de scholen ook gesloten waren. Het was een vrije sneeuwdag en je kon ook maar beter niet de weg op gaan door de sneeuw die er lag en de sneeuw die door de wind opgeblazen werd in alle richtingen. Voor Amy en mij betekende dat ook een dagje binnen blijven en elkaar warm houden.