Laatste maand in Canada

De laatste paar weken van ons avontuur in Canada waren nog behoorlijk druk en soms wat stressvol. Het begon met een hartverzakking toen ik erachter kwam dat Amy niet meer met mijn vlucht mee kon. De maatschappij kon geen honden meer vervoeren en niemand wilde mij vertellen waarom. Na dagenlang aan telefoon gehangen te hebben, was de conclusie dat ik zelf een oplossing moest vinden. Mijn ticket zou niet vergoed worden als ik zou annuleren en een nieuwe vlucht met Amy zou boeken. Dus toch maar een transportbedrijf benaderen en Amy met de vracht meesturen. Gelukkig na veel googelen en bellen had ik een bedrijf gevonden speciaal voor huisdiervervoer. Die ook nog eens heel behulpzaam waren. Nadat eindelijk alle gegevens compleet waren, had ook Amy een vlucht naar Nederland, nog duurder dan mijn eigen vlucht. Ook zou ze een dag eerder moeten vertrekken en dus ook landen in Amsterdam. Dan nog maar even een bedrijf inschakelen die haar opvangt op het vliegveld en een nachtje opvangt. Toen alles weer geregeld was, kon het stresslevel weer zakken.

Liz had me uitgenodigd om nog een keer mee naar Halifax te gaan. Daar hebben Amy en ik gewandeld over de boulevard en genoten van de zonsopgang die 's morgens het appartement binnenvalt. Met Liz nog een gezellige avond gehad met een lekker wijntje.

In het ziekenhuis waar ik de laatste maanden als vrijwilliger had geholpen, was ik nog een aantal keer gaan helpen met de bingo. Die gezellige ochtenden met de bewoners en andere vrijwilligers zal ik gaan missen.

Valentijnsdag stond ook nog voor de deur. Voor Anne-Marie had ik een fles aardbeien Baileys kunnen scoren waar we samen van hebben genoten. Zij is toch degene die mij en Amy een heel jaar in huis heeft genomen en met alles geholpen.
Op Valentijnsdag waren Amy en ik uitgenodigd bij Mitchell en Cooper. Die hadden we eerder die week leren kennen en het klikte zo goed dat we in het donker naar zijn huis in the middle of nowhere zijn gereden om Valentijnsdag te vieren.
Dat weekend zijn we er ook weer heen gereden. Samen zijn we gaan wandelen bij Wentworth. Niet het makkelijkste terrein daar op een berg in de sneeuw, maar het uitzicht was het waard. Helaas gleed Amy uit in het water en moest ik het laatste stuk een bevroren hond dragen.

Zondag was het dan zover, Amy ging al terug naar Nederland. Gelukkig was Mitchell zo aardig om mee naar het vliegveld te gaan, ik had er meer moeite mee dan Amy zelf. Twee nachten zou ze alleen zijn. Op het vliegveld waren ze heel aardig voor mij en voor Amy, ik mocht zo lang bij haar blijven als ik wilde. Toen het dan echt tijd was om te gaan, begon Amy te piepen en kwamen bij mij de tranen. Ik zou bericht krijgen als ze ergens geland was en weer vertrok met foto's erbij. 's Avonds hadden Anne-Marie, Mitchell en ik nog een fijne avond samen gehad.

Maandag was het mijn beurt om naar het vliegveld te gaan. De koffers gepakt en de rest van mijn 'rommel' bij Anne-Marie in de kast gezet, ook mijn auto mocht op de oprit blijven staan. Nog een paar foto's gemaakt van mijn ondertussen (tweede) thuis. Wat een raar gevoel om daar weer weg te gaan na een jaar. Ik had het gevoel dat ik na een paar weken ook weer terug zou zijn. Op het vliegveld moest ik toch echt afscheid nemen van mijn achternicht/zus/moeder/roommate Anne-Marie en goede vriend Mitchell.

In het afgelopen jaar heb ik veel meegemaakt en bijzondere mensen leren kennen die veel voor me betekenen. Zij hebben me geholpen en gesteund wanneer dat nodig was, maar zeker heb ik alle mooie momenten met hen kunnen delen. Anne-Marie heeft Amy zelfs een tweede naam gegeven, nu heet ze voortaan Amy Lou. Een jaar was eigenlijk veel te kort, er zijn nog zo veel dingen die we nog wilde zien en doen. Alleen maar goede redenen om weer terug te komen.

Amy en ik zijn iedereen ontzettend dankbaar voor het mogelijk maken van onze avonturen!! We hebben een super fijne tijd gehad in Canada en komen zeker weer terug!