En dan is het bijna zover; de allerlaatste week van deze onvoorstelbaar mooie reis. Hoewel we na een maand of twee alweer een beetje naar huis begonnen te verlangen, is onze laatste maand in Bolivia in sneltreinvaart voorbij gegaan. Die geweldige, grote reis, waar we maanden naartoe hebben geleefd komt heel binnenkort abrupt tot een einde. En ineens willen we helemaal niet meer terug. Want wat hebben we nou eigenlijk gedaan de afgelopen vier maanden? Wat hebben we gezien, beleefd, geleerd, ervaren, geproefd, ontmoet? Alles lijkt plots te kort, te klein, te nietig. Hebben we wel genoeg in het moment geleefd, alles tot ons genomen, genoten van elk detail? Ik ben bang van niet, bang om terug te gaan naar het gewone, alledaagse leven, bang om te vergeten.
Maar dan realiseer ik me dat ik alles heb opgeschreven. We hebben niet alleen maar onze herinneringen die langzaam vervagen, maar ook een tastbaar boek met foto's en verhalen die ons zullen helpen herinneren. Herinneren aan wat we hebben gezien, beleefd, geleerd, ervaren, geproefd en ontmoet. En dan is het goed. We pakken onze tas en stappen in het vliegtuig, terug naar het leven van alle dag.