Ciudad Perdida - een helse tocht

Op vrijdag 21 juli starten we met de tocht der tochten. In eerste instantie hadden we gepland op donderdag al terug te zijn en bij te komen van deze trekking, maar doordat we beide ziek zijn geworden en eerst moesten aansterken, vertrekken we pas vandaag. We zijn met een groep van 27 mensen en we worden random verdeeld over 3 Jeeps. "You two high people, you go in the red jeep", zegt één van de gidsen tegen ons en we gehoorzamen braaf. De rode jeep ziet er namelijk een stuk comfortabeler uit dan de andere twee exemplaren, waar we mensen zuchtend en steunend in zien kruipen. Er volgt een ritje van 3 uur, eerst over het asfalt, en dan al snel off road en door een aantal rivieren, om bij het startpunt van onze hike te komen. Onderweg regent het al stevig en de eerste spullen worden al nat...dat begint lekker. Na een lunch van rijst en bonen stellen de gidsen zich aan ons voor en starten we met de wandeling van dag 1 - 7 KM omhoog en naar beneden, waarvan de eerste paar kilometers in de brandende zon. Al snel wordt duidelijk waarom deze trekking een moeilijkheidsgraad van 4 uit 5 krijgt; het is gekkenwerk. Urenlang loop je in de zinderende hitte bijna recht omhoog - voor Martijn, die goed getraind is al bijna niet te doen- maar voor iemand met de conditie van een dood paard, ja ik geef het toe, is het helemaal een bijna dood ervaring. Wanneer ik tijdens het lopen moet plassen, ben ik alle schaamte voorbij en hurk in een hoekje van het pad voor een beetje verlichting. Het maakt me allemaal niks meer uit. Net als ik denk dat het echt niet meer gaat, en ik beter terug kan gaan nu het nog kan, zien we om de bocht ons eerste pauze punt en horen we dat we het zwaarste stuk voor vandaag gehad hebben. Halleluja! Ik plof neer op een bankje en we doen ons tegoed aan stukken watermeloen en met ORS gevulde flessen water. De rest van de middag verloopt inderdaad redelijk soepel en tegen de avond komen we uitgeput aan bij ons eerste kamp. We douchen, eten en vallen om 8u al in slaap.

Dag 2 begint vroeg, we worden om 5u gewekt en vertrekken om 6u met zonsopkomst om vandaag ruim 16KM te lopen. We steigen honderden meters binnen enkele uren en steken meerdere rivieren over. We zien prachtige vlinders, rupsen, vogels en heel veel dikke rode mieren. Ook de uitzichten onderweg zijn prachtig. Ondertussen hebben we een vast groepje van 8 mensen waarmee we gezellig achteraan hobbelen. "Las tortugas" noemen we onszelf, oftewel "Turtle Squad". De rest van de groep holt als idioten de bergen op en af, volgens mij hebben ze een soort weddenschap afgesloten wie het eerste het kamp bereikt. Wij doen het lekker rustig aan en genieten van de omgeving en elkaars gezelschap. We ontmoeten Kim en Stephan uit Deutschland, die al ruim 7 maanden onderweg zijn en ondertussen de halve wereld hebben gezien. Ook ontmoeten we Carlos, aka JC en Lily, uit California, beiden spreken ze vloeiend Spaans en vertalen her en der de nodige zaken voor ons.

Dag 3 is de dag dat we onze bestemming -Ciudad Perdida, de verloren stad- zullen vinden. Hij ligt nog slechts 1200 treden van ons verwijderd. 1200 treden klinkt als peanuts, maar dat is het niet. Het zijn geen mooie, gelijke, stevige traptreden zoals wij ze kennen. Het zijn grote en dan weer hele kleine keien of rotsblokken, heel dicht op elkaar gezet en bijna recht omhoog opgestapeld. Met handen en voeten klimmen we omhoog, totdat ik even een mental breakdown heb. Dit is zo zwaar en grensverleggend, dat het me tot in de kern raakt. Nu ik dit schrijf voel ik nog de emoties opborrelen. We nemen een korte pauze, Martijn troost me en zegt dat we er bijna zijn, hij sleept me er doorheen. Nog even doorbijten en dan bereiken we de top. We zien de overblijfselen van wat ooit een prachtige stad, midden in de jungle, moet zijn geweest. Opgericht in 650 na Christus door Tairona indianen. Hier woonden mensen, werden beeldjes en sieraden van goud gemaakt en ontstond een beschaving, zo'n 650 jaar vóór Machu Picchu. De stad werd waarschijnlijk verlaten gedurende de spaanse verovering.
Nadat we een aantal uren rondlopen in de verloren stad, beginnen we aan de afdaling, die zoals verwacht, niets makkelijker is dan de klim. De rest van de dag lopen we nog zo'n 10KM in de richting waar we vandaan kwamen en tegen de avond bereiken we ons derde en laatste kamp van de trekking.
Dag 4, eindelijk deze avond mogen we in een heerlijk bed slapen, hebben we een grote badkamer helemaal voor onszelf en kunnen we onze stinkende kleren laten wassen. Vandaag lopen we ruim 8u, vanaf 6u 's ochtends, tot na tweeën in de middag. Opnieuw merken we hoe ongelofelijk stijl het stuk is dat we de eerste dag hebben afgelegd; naar beneden is bijna net zo vermoeiend en ontzettend slecht voor de knieën. Maar we hebben het gered! Na de lunch rijden we terug naar Santa Marta waar een zwembadje en een prachtig schoon bed op ons ligt te wachten, dat hebben we wel verdiend!