Party in la Paz

Na nog een paar dagen in het relaxte Copacabana te hebben vertoefd, nemen we samen met Cyrill en Selina de bus naar de hoogst gelegen (administratieve) hoofdstad ter wereld; la Paz. Hoewel la Paz vaak als hoofdstad wordt aangemerkt, is Sucre de officiële hoofdstad van Bolivia. La Paz ligt op zo'n 3600 meter en telt bijna 1 miljoen inwoners. Martijn en ik nestelen ons in een fijne B&B, terwijl onze Zwitserse vrienden in een goedkoper hostel om de hoek verblijven. Na een korte ontdekkingstocht door het centrum van de stad, waarbij we onder andere een plaza en de heksenmarkt (waar je gedroogde lama foetussen kunt krijgen) bezoeken, vinden we een Engelse pub waar we vele uren en biertjes later pas weer weg komen, op zoek naar een club. De barvrouw stuurt ons in een bepaalde richting en terwijl we lopen hoor ik ergens iets dat mij als échte muziek in de oren klinkt (Reggaetón Lento (Bailemos)). Snel loop ik in de richting van dit

heerlijke geluid, terwijl de rest luidruchtig protesteert. Ik kan het niet helpen, sinds dat we Colombia hebben verlaten heb ik niet meer van deze fijne beats gehoord en ik móet erheen. Eenmaal aangekomen blijkt het een groot feest te zijn op een binnenplaats, met een enorme live band en er wordt wild gedanst. We worden tegengehouden door een paar enorme security jongens en kunnen er niet in, het is een privé feest...helaas. Even verderop vinden we een straat met verschillende clubs en we kiezen er één uit. Een karaf met iets dat op mojito lijkt kost slechts een paar euro en smaakt te zoet om te proeven hoeveel alcohol erin zit. Als de enige westerlingen in de club trekken we veel bekijks en na een paar uurtjes hebben we het wel gehad met al die aandacht en vragen. Wanneer Cyrill in zijn bil wordt geknepen door één van de geïnteresseerde Boliviano's, verlaten we de toko om de volgende dag wakker te worden met een enorme kater. Alcohol en hoogte zijn niet de beste combinatie. We zijn die dag alleen maar in staat om in de teleférico (netwerk van kabelbanen over de stad) te zitten, op de stad neer te kijken en vette friet bij de KFC te eten. Wanneer we tegen de avond weer een beetje bijkomen vinden we tot onze grote verbazing een Zwitsers restaurant in onze wijk, waar we kaasfondue en raclette eten, totdat we bijna ontploffen. Dat doet een mens goed!