Hoogte in Huaraz

Vanaf Chachapoyas rijden we in zo'n 15 uur door naar Trujillo, een havenstad en de derde stad van het land. Hier bezoeken we Huaca del sol en Huaca de la Luna, oftewel de tempel van de zon en de tempel van de maan. Huaca del sol is de grootste tempel, archeologen schatten dat deze tempel uit zo'n 130 miljoen adobes (een bouwsteen van gedroogde klei) is gebouwd en dat het de grootste pre-colombiaanse tempel was in de Amerika's. Het is indrukwekkend om door het complex te lopen en de verschillende lagen uit de opgravingen te ontdekken. Elke nieuwe heerser liet in die tijd een nieuwe tempel over de oude heen bouwen, waardoor de tempel steeds groter en groter werd en er vele lagen zijn ontstaan. Een deel van de muurschilderingen is goed bewaard gebleven, bijzonder om te zien!

Na Trujillo reizen we door naar het prachtige Huaraz, weer een uur of 10 in de bus. Peru is groot, en de afstanden die

we telkens reizen van plek naar plek zijn enorm. Waar we in Colombia nog een aantal keer het vliegtuig namen om een lange busreis in te korten tot een klein uurtje, letten we nu iets meer op de centen en doen we alles met de bus. Gelukkig zijn de meeste bussen comfortabel en zolang je niet de Andes in gaat zijn de wegen meestal ook prima. Huaraz ligt echter hoog, heel hoog in de Andes dus we bereiden ons voor op een pittig ritje met veel bochten en bobbels. Onderweg merken we dat we flink stijgen; het ademen gaat zwaar en Martijns maps.me geeft aan dat we over de 4000 meter zitten. IJle lucht dus. Eenmaal aangekomen wanen we ons in een andere wereld. We zijn op zo'n 3050 meter hoogte en het is hier een stuk kouder. Overal zien we Peruaanse vrouwtjes die mutsen,

sjaals en wanten breien van lama of alpaca wol. Als de avond valt leren we al snel waarom er zoveel warme kleding verkocht wordt; het is echt heel koud zodra de zon onder gaat en dan wil je niks liever dan je hoofd in een heerlijk warm alpaca mutsje steken. Huaraz is een leuk stadje, met veel fijne cafeetjes en restaurantjes. We ontdekken een goed Indiaas restaurant en smullen voor het eerst in lange tijd van iets anders dan bonen en kip. Wijntje erbij en genieten! De stad is vooral een trekpleister voor mensen die de bergen in willen trekken, het stikt er dan ook van de touragencies die allerlei soorten tochten en trekkingen aanbieden. Na een dagje acclimatiseren om aan de hoogte te wennen besluiten we mee te gaan met een dagtrip naar Pastoruri, een gletsjer op zo'n 5000 meter hoogte. Na een heftig ritje over niet al te beste wegen komen we aan bij de parkeerplaats. Vanaf hier is het ongeveer een uur lopen naar de voet van de gletsjer. Ondanks dat de wandeling bijna alleen maar rechtdoor is, met af en toe een heel kleine helling is de tocht ongelooflijk zwaar. We zijn nu hoger dan we ooit in ons leven geweest zijn en zullen de rest van de reis ook niet weer zo hoog komen. Elke stap die ik zet kost kracht en ik moet regelmatig even stoppen en mijn hoofd tussen mijn benen leggen om niet om te vallen. We horen van de gids dat er veel mensen zijn die moeten overgeven terwijl ze naar de gletsjer lopen. Gelukkig hebben we daar geen last van, maar makkelijk is het zeker niet. Als we eindelijk aankomen bij de gletsjer zijn we even stil van verbazing. Zo mooi. Pastoruri is één van de laatst overgebleven gletsjers in de tropen van Zuid-Amerika, maar ook deze is ontzettend snel aan het smelten. We zien op een bord hoe veel groter de gletsjer de afgelopen jaren was en schrikken opnieuw van het effect van klimaatverandering. Er is een enorm meer ontstaan naast de gletsjer, waar al het smeltwater heen loopt. We maken een paar prachtige foto's en beginnen dan aan de tocht terug, die een stuk gemakkelijker lijkt te gaan dan de heenweg.

Na ons bezoek aan de gletsjer denkt de eigenaar van ons hostel dat we goed genoeg geacclimatiseerd zijn en klaar zijn voor een meerdaagse trekking door de Andes. We besluiten de Santa Cruz trekking te doen door de Cordillera Blanca, volgens velen één van de mooiste wandelroutes ter wereld. Het is een tocht van zo'n 51 km, die je in 4 dagen loopt. Je start op zo'n 3000 meter en het hoogste punt ligt op 4750 meter. Het avontuur begint al in de minibus, waar we zo'n 6 uur in zitten voordat we bij ons startpunt aankomen in Vaqueria. We rijden door een prachtig landschap van valleien, besneeuwde bergtoppen en grote gekleurde meren, over voornamelijk dirt road. Eenmaal aangekomen krijgen we een lunchpakketje en worden onze spullen, tenten en matjes op de ezels geladen. Voor het eerst dringt het begrip pakezel tot me door...arme dieren. Als we eindelijk beginnen met lopen merken we al snel dat het tempo er goed in zit en dat het zeker niet allemaal zo vlak is als van te voren werd gezegd over de eerste dag. We lopen een heel stuk steil naar beneden over smalle stenen paadjes en vervolgens vele meters omhoog. Wanneer we eindelijk in het eerste kamp aankomen voor de nacht, na zo'n 5 uur lopen, ben ik kapot. De zon is al onder en het koelt snel af. Mutsen, handschoenen en dikke truien en jassen halen we van de ezels af en we pakken onszelf dik in. We krijgen een tentje toegewezen en maken ons bedje klaar voor de nacht, wat niet veel meer blijkt te zijn dan een flinterdun matje...jeeej...
Tijdens het wandelen merkte ik al dat ik last kreeg van tintelingen in mijn handen en dat ik absoluut geen zin had in eten. Wanneer het avondeten geserveerd wordt en de vegetariërs een bord witte rijst met een gekookte aardappel krijgen, krijg ik amper 2 happen weg. Dit beloofd niet veel goeds...wanneer we ons klaar maken voor de nacht en ons in de slaapzak hijsen blijf ik het ijs en ijskoud houden en blijf bijna heel de nacht wakker. Ook moet ik een paar keer de tent uit om naar het "toilet" te gaan, oftewel hurken achter een grote steen. Ik voel me erg slecht en heb zo te voelen ook nog koorts. Martijn hakt de knoop door en we besluiten de volgende ochtend niet verder te gaan met de groep. Waarschijnlijk heb ik last van hoogteziekte en voor de volgende dag staat het zwaarste stuk van de tocht gepland; een klim naar de top op 4750 meter. Geen goed idee als je hoogteziekte hebt. Wij lopen samen het hele stuk terug dat we de dag ervoor heen hebben gelopen en kunnen na een uurtje wachten mee met een minibus terug naar Huaraz. In het hostel aangekomen voel ik me nog beroerder en wordt bevestigd dat ik inderdaad koorts heb. Als het morgen niet over is moet ik naar het ziekenhuis, omdat het wellicht Malaria of Gele Koorts kan zijn. We besluiten die nacht nog een nachtbus te nemen naar Lima, zodat ik op zeeniveau kan bijkomen en we zeker weten dat het niet meer aan de hoogte ligt...