Nadat we een beetje zijn bijgekomen van Ciudad Perdida, en nog 2 nachten in het prachtige, maar snikhete Cartagena hebben doorgebracht, reizen we door naar Medellin. Eind jaren tachtig was dit de moordhoofdstad van de wereld, met zo'n 4000 moorden per jaar. Pablo Escobar stortte met zijn drugsgeweld een hoop ellende over deze stad en zijn inwoners uit. Na zijn dood in 1993 krabbelde de stad langzaam op en hedendaags is Medellin één van de veiligste én fijnste steden van Colombia.
We verblijven in de wijk Laureles, waar vooral de welgestelde locals wonen. Het is een prettige, rustige wijk met veel barretjes, restaurantjes en winkels. Al een paar dagen heb ik wat moeite met ademhalen door pijn tussen mijn ribben, een aandenken aan Ciudad Perdida. In ons hostel is heel toevallig een arts aanwezig, zij onderzoekt me even en concludeert dat ik spierspasmes heb, wat kan komen door teveel inspanning en oververmoeidheid. Ze stuurt me naar de apotheek om voor 30 cent een spuit en een ampul diclofenac te halen en injecteert het goedje in mijn bil. De volgende dag is de pijn weg, maar mijn bil blauw. Naja, ik kan tenminste weer vrij ademen.
In Medellin bezoeken we Comuna 13, de wijk die onder het bewind van Escobar het zwaarst geleden heeft. Hier woedde de oorlog het hevigst en zijn de meeste mensen omgekomen of verdwenen. Dankzij een aantal projecten is deze wijk omgetoverd tot een soort kunstwijk, waar artiesten vanuit heel de wereld komen om hun graffiti op de muren te maken. Er is veel geïnvesteerd in het beter bereikbaar en toegankelijker maken van deze wijk, onder andere door de wegen aan te passen en door roltrappen(!) de heuvel op te plaatsen. Voorheen kostte het de inwoners vele uren om in het centrum van Medellin te komen, waardoor de wijk erg geïsoleerd was.
De resterende tijd in Medellin brengen we vooral door met het bezoeken van fijne cafeetjes waar we "café tinto" of "coco limonada" drinken en we genieten van de fijne vibe die de stad ons biedt.