Hoofdstuk 6 Clarksdale en Memphis

Ja, ontbijt in het Waterview en Casino hotel. O, was ik dat casino gisteren vergeten te vermelden?
Het ontbijt is namelijk in het Casino ernaast, in de lobby kom ik Anne tegen. Anne heeft haar paspoort niet bij zich, kan niet laten zien dat ze ouder dan 21 was en mocht niet ontbijten. Tenzij ze haar paspoort ophaalt...
Langs de eenarmige bandieten naar het ontbijt. Dat is redelijk. De koffie is gloeiend heet en ik verbrand mijn mond. Nu mag je in Amerika altijd je drinken meenemen en overgebleven voedsel mag in een doggybag mee. Echter het is onmogelijk de koffie uit het casino mee te nemen. Ik heb al mijn charmes in de strijd gegooid maar het is niet gelukt. Dan maar de rest van de koffie snel opdrinken want de dag zonder cafeïne beginnen is voor mij geen slim plan.

De koffers weer in de aanhangwagen en op naar Memphis met tussenstop Clarksdale. Na vertrek zijn we eerst nog in een ander klein gehucht gestopt waarvan ik de naam niet weet. Waarom dan stoppen? Wel, de Blues Trail begint daar zo'n beetje en je ziet heeeeeel veel houten beren. Wat

heeft dat nu weer met blues te maken? - hoor ik je denken. Wel ......niks. Toevallig gaat het verhaal dat president Teddy Roosevelt weigerde een kleine beer te schieten. Sindsdien bestaat de teddybeer.
Nog even koffie genomen en op naar Clarksdale.
Daar aangekomen, is het tijd om te lunchen. We hebben in de "Ground Zero Blues Club" gegeten. Morgan Freeman is mede-eigenaar maar die hebben we jammer genoeg niet gezien. Wel krijg ik een kaartje van Bill Luckett: mede-eigenaar en burgemeester van Clarksdale. Als voorafje gefrituurde groene tomaat, een lokale specialiteit. Dat smaakt goed, de tomaat was gepaneerd en dat maakt veel goed. Deze keer heb ik een salade genomen, oké, wel met gegrilde kip (carnivoor).
Tijd om een museum te bezoeken. Maar wacht even, Wim loopt te zoeken naar het dopje van zijn camera. Het lag op de tafel naast ons die inmiddels door de bediening is opgeruimd. Bij navraag gaat de bediening de afvalbak door spitten en jawel, vindt de dop terug!
Op naar het Delta Blues museum. Daar ben ik vrij snel doorheen gelopen. Zoveel blueszangers ken ik niet. Wel leuk om al die verhalen en achtergronden te zien en lezen.
Terwijl we buiten het museum staan te wachten, komt Ken aanlopen.

Hij heeft een verrassing voor ons. Deak Harp zal 's avonds in de Ground Zero Blues Club optreden maar wil voor ons een privéconcertje geven. Dus op naar zijn winkel, hij maakt namelijk ook mondharmonica's. Het is een leuk concert en daarna gaan we weer in de bus naar Memphis.
Wist je trouwens dat er een verschil is tussen Mississippi en Chicago blues? Ik niet en eigenlijk weet ik nog steeds niet precies het verschil. Het zit hem in een verschil in ritme, geloof ik.

We gaan gelijk naar het hotel en daar blijkt dat er een overboeking is. Het hotel heeft het keurig opgelost.
Voor de avondmaaltijd gaan we naar de beroemde Beale Street met heel veel tentjes met livemuziek. Normaal gesproken gaat het daar om de muziek. Vandaag is er een bijeenkomst van motorrijders, de hele straat staat vol motoren. Ik heb een paar foto's met mijn mobiel gemaakt en die aan Eelke en Matzen geappt. Zij zijn immers de motormuizen van de familie.
In de club waar wij gegeten hebben, was livemuziek, heel gezellig.
En dan komt het afrekenen. We willen individueel betalen en dat gaat heel moeizaam. Het heeft een half uur geduurd! Wat dat betreft kunnen ze nog veel efficiënter werken!
Nu lekker slapen.