Hoofdstuk 19 De treinreis van Chicago naar San Francisco

Heb je al afkickverschijnselen? Wellicht is het wel even rustig. In de trein was geen WiFi en mijn IPad heeft zelf geen WiFi, het was dus niet mogelijk om aan het reisverslag te werken. Hier in het Galleria Hotel in San Fransisco is er weer WiFi en dus heb ik de Diary er maar weer eens bijgepakt.

Vrijdag 3 juni
Weer even terug naar Chicago en dat hele luxe hotel. Bij het uitchecken vraag ik om een taxi. Dat wordt doorgegeven aan iemand die buiten bij de deur staat. Hij fluit hard en wuift naar de taxi en voor je het weet is het voor je geregeld. Natuurlijk had ik een tip moeten geven maar die had ik zo snel niet bij de hand. Op naar Union Station. Op het bord zie ik welke track ik moet hebben. Op weg naar die track kom ik in een wachtrij terecht. Aan het eind zit een medewerker die de kaartjes controleert. Denk ik de goede lijn gevonden te hebben voor mijn trein, word ik teruggestuurd. Ik ben een sleeper en moet naar een andere lounge. De metrolounge, helemaal terug, ik kijk hem vol onbegrip aan. Terug naar waar? Het meisje achter me wordt ook teruggestuurd, zij is ook een sleeper. Oké, dan maar terug; waar dat dan ook is. De aangewezen richting maar opgelopen, nog een keer gevraagd en ja hoor, daar vind ik de lounge waar ik moet wachten. Ongeveer een half uur voor de vertrektijd zal er een mededeling komen. In de lounge kun je wat te drinken pakken (koffie, thee, frisdrank) en wat groenvoer en/of blokjes kaas.
En op tijd wordt er keurig omgeroepen dat we in de rij moeten gaan staan. Nu was er een klein begin omdat er oproep was gedaan voor de mensen die een karretje nodig hebben. Natuurlijk zijn er dan mensen die geen karretje nodig hebben maar wel in de rij gaan staan.
Daar gaan we in ganzenpas achter onze grote leider aan, die deze keer in het rood gekleed is. Al snel mijn goede wagon gevonden met een vriendelijke steward/attendant Josh. Hij zegt gelijk dat hij mijn koffer wel naar boven zal brengen. Deze trein is namelijk een dubbeldekker en mijn kamertje is boven. De roomette is smaller en heeft geen toilet. Maar het bed heeft wel dezelfde afmetingen. Dat heb ik van tevoren al via internet uitgezocht. Josh komt zich later voorstellen en vertelt hoe alles in zijn werk gaat. Ook heeft hij mijn koffer naar boven gebracht. Hij is erg service-gericht. Heel anders dan de steward van de reis NY - Chicago. De koffer kan in het bed boven mij maar dan wordt het kamertje wel erg klein en ik mag hier heel wat tijd doorbrengen. Uiteindelijk wat dingen uit mijn koffer gehaald en Josh heeft mijn koffer weer naar beneden gebracht. Inmiddels rijdt de trein al. Regelmatig hoor ik de toeter van de trein, dat ken je waarschijnlijk wel uit de film. Er komt iemand langs om te vragen hoe laat ik wil dineren en ik kies voor 19.15 uur.
Blijkbaar is het erg droog geweest in Illinois want we rijden door een soort zandstorm. Nu moet je niet denken dat het gelijk donker is, maar gewoon

veel zand.
Er zijn een paar stops die als rook- en frisse lucht stop aangekondigd worden. En er komt een mededeling dat je niet in de trein mag roken of " intoxicated" mag zijn. Er is een eenmalige waarschuwing. Doe je het toch dan word je er bij het eerste beste station uitgezet! Ik heb de indruk dat er een incident is geweest.
Om 21.45 uur is mijn bed klaar. Bovendien gaat om 4.00 uur de klok een uur terug. De volgende nacht ook. Inmiddels is het verschil 9 uur. Als ik er 9 uur bij optel heb ik de Nederlandse tijd.
Vanaf zes uur is er ontbijt. Rond zeven uur ben ik gaan ontbijten en mocht ik in de panoramawagon plaats nemen omdat er een wachtrij is. Als je aan de beurt bent, wordt je naam omgeroepen en krijg je een plaats toegewezen.
De trein bestaat uit een locomotief, bagagewagon, slaapwagon voor personeel, 3 of 4 coaches (alleen gereserveerde stoelen) een panorama wagon, een dinerwagon en drie slaapwagons.
Als ik dus wil ontbijten, lunchen of dineren moet ik door anderhalve wagon lopen en ben dan bij de dinerwagon. Voor sleepers zijn alle maaltijden inbegrepen. Als je bij de dinerwagon aankomt, moet je wachten tot je een plaats krijgt toegewezen. Op een formulier je wagonnummer en kamernummers invullen en een handtekening

zetten. De bediening vult je keuze in en dan kan het soms even duren voor je het eten krijgt en heb je de gelegenheid om met je tafelgenoten kennis te maken en te kletsen.
De gesprekken met de tafelgenoten geven je een indruk van de "gewone" Amerikaan. In deze trein zul je niet de snelle zakenman tegen komen; die neemt het vliegtuig. Veel reizigers zijn gepensioneerd; zeker de sleepers. In de loop van de tijd ga je sommige reizigers herkennen. Het gaat bijna als een dorp voelen. Anderen reizen maar een kort stukje met de trein.
Juni is al vakantietijd, leerlingen van de lagere en middelbare school hebben vakantie van begin juni tot eind augustus. Ik heb begrepen dat ze tussendoor minder vakantie hebben.
Dan even een opsomming van alle staten die we gepasseerd zijn. We beginnen in Illinois dan Iowa, Nebraska, Colorado, Utah, Nevada en California. Deze treinreis van Chicago naar SFr is in totaal 2438 mile ofwel 3901 km. We passeren de Mississippi rivier, de Missouri rivier en volgen een hele tijd de Colorado rivier.

Zaterdag 4 juni
Na Denver zie ik in de verte de Rocky Mountains leggen. Foto, foto, foto
En dan rijden we door de Rocky Mountains en niet even maar bijna de hele dag. Later op de dag komt de Colorado rivier er ook nog bij. Het is traditie dat rafters die op de Colorado rivier varen de California Zephyr "moonen". De machinist waarschuwt ons dat wij dat niet

mogen doen.... Toevallig heb ik een onduidelijke foto van wat "mooners" .
Ik heb de hele middag in de panoramawagon gezeten en heel veel foto's gemaakt. Sommige vergezichten zijn schitterend maar niet te fotograferen. Die moet ik op mijn eigen harde schijf opslaan. Wat kan de natuur dan overweldigend zijn.
De eerste nacht heb ik slecht geslapen. Voor de tweede nacht heb ik Josh gevraagd of het tweede matras ( van de bovenslaper) erbij mocht. Dat is gelukt en de tweede nacht heb ik beter geslapen. Onze sleeper is de voorlaatste wagon en dan is mijn roomette ook nog boven. Wat kan die Amtraktrein wiebelen zeg. Gelijk een achtbaan, oké, nu overdrijf ik want we gaan niet over de kop!

Zondag 5 juni
We rijden nu door Nevada, kaal terrein en ik zie zo de verhalen uit de arendsoog boeken zich voor mij afspelen. Soms zijn er hele groene gebieden, dat komt door irrigatie.
En dan komt de Sierra die voor een deel in Nevada en voor een deel in California ligt. Deze bergen zijn mijn inziens wat lieflijker door de begroeiing; veel dennenbomen. Ze zijn genoemd naar de eeuwige sneeuw en die heb ik dan ook regelmatig op de foto gezet. Op een bepaald moment ging de trein zo hoog dat ik druk op de oren kreeg! Ook nu weer foto's, foto's, foto's.
Dan wordt er onverwacht gestopt en staan we een tijdje stil. Naderhand komt de mededeling van de conducteur dat er iemand

aan de trein hing. Na het stoppen, was diegene snel verdwenen maar dan moet de hele trein gecontroleerd worden of er nog iemand zich onder de trein of tussen de wagons verstopt heeft.
Nog even over de bediening bij het eten. Gedurende deze reis heb ik zes maaltijden gehad, er zijn twee obers en een serveerster. Eén ober is erg stug en niet zo service-gericht. Wellicht heeft hij zijn dag niet. Serveerster Jane had haar pappenheimers snel door. De een krijgt een kwinkslag, een andere een hele droge opmerking. Ze is vriendelijk en lijkt plezier te hebben in haar werk. Ze was blij met de vrolijke kleuren van mijn kleding. Dat bracht wat kleur in haar wagon. Toen ik om mij heen keek, zag ik veel sobere kleuren.
Met een uur vertraging komen we in Emeryville aan. Daar een taxi gepakt naar het hotel. Het inchecken ging heel soepel. Vlakbij is een 7-Eleven, daar wat boodschapjes gedaan en in de winkel ernaast een burrito gekocht. Lekker terug naar het hotel en vroeg slapen. Ik moet nog even aan het tijdverschil wennen.