Afgelopen nacht heb ik redelijk geslapen, ik was regelmatig even wakker. De vorige nacht heb ik erg goed geslapen. Meestal moet ik aan een bed wennen als ik ergens logeer maar hier in de States zijn de bedden erg goed. Het zijn dikke boxsprings, dat ligt prima en slaapt goed. Bovendien heb ik regelmatig twee bedden dus kan ik daar ook nog in kiezen!
Tot nu toe is het mij bespaard dat ik middenin de nacht wakker wordt en niet weet waar ik ben of het licht niet kan vinden.
Vanmorgen zijn we, na een goed ontbijt, om half negen vertrokken richting Washington. Op naar het Shenandoah National Park. Het eerste deel via de interstate en we zien het opklaren. Vol goede moed nemen we de afslag naar het natuurpark om in de mist terecht te komen. Je ziet echt geen hand voor de ogen. Het is onverantwoord om over de kronkelige wegen in de bergen te rijden. Al toeterend bij het oversteken van de weg gaan we weer terug naar de interstate waar je weer volop zicht hebt en het zonnetje zijn best doet door te breken.
Later op de route doen we een tweede poging en dat gaat gelukkig goed; daar zijn we een paar kleine mistflarden tegen gekomen en prachtige vergezichten. Ook zijn we door een klein dorpje gereden zoals ik mij dat had voorgesteld. Allemaal vrolijke, gezellige huizen met de Amerikaanse vlag.
Ik heb de indruk dat de weilanden hier in Virginia meer gecultiveerd zijn, net zoals bij ons. In Louisiana en Mississippi zag je veel meer onkruid in de weilanden. Regelmatig heb ik de afgelopen twee dagen een soort tuincentrum gezien waar bloemen en planten worden verkocht.
Het is inmiddels tijd voor een lunchstop, deze keer bij Denny's. Om een uur of drie arriveren we bij ons hotel in Alexandria, een voorstad van Washington.
Tijdens het schrijven van dit verslag heb ik vrolijke vogeltjes horen fluiten.

We hebben in een chinees/bbq buffet restaurant gegeten. Erg lekker en ze hebben een heerlijk toetjesbuffet, mmmmm.
Nu denk je natuurlijk: 'Dat is niet verantwoord als je zo lang in de bus gezeten hebt.' Wel na het eten (om half acht) zijn we Washington nog gaan verkennen onder leiding van Ken en het was droog!
Allereerst hebben we het Abe Lincoln Memorial bekeken; erg indrukwekkend en ook de plek gezien waar Martin Luther King stond toen hij zijn toespraak " I have a dream ... " gaf. Op het moment dat wij er waren, was het ook heel druk met allemaal scholieren. Vervolgens zijn we naar het Vietnam Memorial gelopen. Er staan meer dan 5800 namen op de muur en zo nu en dan komt er nog een naam bij.
Vervolgens doorgelopen naar het Washington Memorial. Dat is de "naald", die bestaat uit twee kleuren steen omdat ze halverwege de bouw gestopt zijn i.v.m. de burgeroorlog.
In Washington staan ongelooflijk veel monumenten voor hun presidenten. Bijna elke president en elke oorlog krijgt een monument.
Het monument voor de Tweede Wereldoorlog is groots, een groot verschil met bijv. dat van de Vietnamoorlog of de Koreaanse oorlog. De Tweede Wereldoorlog is immers gewonnen en dat mag gevierd worden.
Vervolgens hebben we het Martin Luther King Memorial nog bezocht.
De makers hebben getracht de woorden van Martin Luther King "out of a mountain of dispair, a stone of hope" uit de toespraak "I have a dream..." vorm te geven. Deze uitspraak staat ook op het beeld en nog vele andere uitspraken op een muur bij het beeld. Het is mooi en smaakvol.
Inmiddels hebben we anderhalf uur gelopen en mogen we met een heel voldaan gevoel naar huis.
Morgen nog een dag in Washington.