Na een snel ontbijtje bij de tent rijden we om 8 uur naar Jasper. De eerste stop is anderhalf uur rijden, Maligne Lake. Onderweg, langs Maligne road, staat een auto van Parks Canada stil aan de overkant van de weg. Als we er voorbij zijn ziet Iwan, via de achteruitkijkspiegel, waarom. Er steekt een enorme grizzlybeer de weg over. Als we 10 seconden later waren geweest hadden we hem allemaal gezien of waren we ertegenaan gereden. We vervolgen Maligne road, nog beter speurend in de berm om geen beer te missen. Aan het eind van de weg op de parkeerplaats bij het meer is het een drukte van jewelste, en we lopen een paar kilometer langs de waterkant voor mooie uitzichten. De bergen op de achtergrond maken het geheel prachtig, maar het meer zelf valt een beetje tegen. Je kunt er overigens voor 80 dollar per persoon een cruise maken, naar een eilandje in het ruim 20 km lange meer waarvan wij slechts een klein stukje konden zien. Niet gedaan natuurlijk. Maar al die Japanners wel. We rijden de Maligne road terug richting Maligne Canyon en picknicken op een geweldig mooi plekje aan de rivier.
Het barst er van de eekhoorntjes, die zo brutaal zijn dat ze steeds dichter bij komen. Er springt er zelfs een op Sandra's knie. We maken heel veel foto's, Boris wast ons bestek af in de rivier, en we rijden verder. Er fietsen hier veel mensen, je moet maar durven met al die beren die hier schijnen te leven. Even verderop staan aan de overkant van de weg wat auto's stil, ze gebaren druk naar de fietsers die voor ons rijden dat ze naar de andere kant van de weg moeten komen. En ja hoor, er lopen twee zwarte beren door de bosjes. De fietsers gaan achter de auto's langs zodat ze nog een beetje bescherming hebben. We kunnen de beren weer uitgebreid bewonderen. Als ze verdwenen zijn rijden we door naar Maligne canyon. Daar is het nog veel drukker dan bij het meer. De wandeling is prachtig maar er zijn gewoon veel te veel mensen. We lopen tot en met de derde footbridge, en steken meerdere keren de hele smalle canyon over waar het water met enorm kabaal doorheen raast. In de winter kun je hier met ijsschoenen in de bevroren canyon lopen. Nu, in de zomer, zou je in no time door het water tegen de rotsen worden gesmeten. Na de wandeling lunchen we bij het restaurantje, Iwan en Boris eten allebei 'elk stew'. Op de weg terug richting de camping maken we nog een stop bij een meer en een flinke omweg naar de Miette hot springs. Het meer is bizar, het is heel weids en zover je kan kijken lopen er mensen tot hun enkels in. Het is dus heel erg ondiep. Er zitten zelfs mensen in een campingstoel midden in het meer. We lopen er een heel eind in en maken gave foto's. Voor de volgende stop moeten we Miette road in, een 17 km lange doodlopende weg. Aan het eind zijn de hot springs, het water komt op een temperatuur van 53 graden uit de bronnen en wordt afgekoeld tot 39 graden voor de pools. Het is hartstikke warm, we hebben niet allemaal onze zwemkleding mee, en het lijkt ons niet eens lekker om in dit weer met een paar honderd anderen in een bad van 39 graden te pruttelen. We kijken toe, eten een ijsje en gaan terug naar de camping. Daar is de wind opgestoken, en alles klappert en flappert aan de tenten die er staan. Her en der zijn stoelen en luifels omgewaaid. Bij ons staat alles nog overeind maar de tent hangt helemaal scheef door de wind. Iwan maakt wat extra scheerlijnen vast en gaat boodschappen doen. We eten een heerlijk maaltijdsoepje met stokbrood. 's Avonds gaat de wind ineens liggen dus we hangen de douchehanddoeken gewoon aan de tent (waslijnen zijn hier verboden). Midden in de nacht worden we wakker van het geklapper van die dingen, het is heel erg hard gaan waaien. Iwan gaat eruit om de handdoeken eraf te halen. Dat helpt nauwelijks, alles klappert heen en weer en we slapen bijna niet meer. Maar de tent blijft overeind.