Na een week op Vancouver Island steken we vandaag over naar het vasteland. We maken nog maximaal gebruik van ons appartementje, waar we om 11u uit moeten. We drogen de laatste wasjes, Tinka zwemt nog een half uurtje, we douchen uitgebreid, bakken eieren en toasten bagels. Alle devices worden maximaal opgeladen en het dagboek wordt bijgewerkt. We krijgen alleen de foto's er niet in, daar is het internet hier te traag voor. Klokslag 11u leveren we de sleutel in bij Lulu, en rijden naar de ferry die hier 10 minuten vandaan is. We zijn dit keer ruim op tijd voor onze gereserveerde boot van 12.15u. Op het dek van de boot speuren we gedurende de overtocht naar walvissen. We zien alleen een keer een paar zwarte vinnen een heel piepklein stukje boven het water uitkomen, niet genoeg om te kunnen zeggen of het orka's waren of dolfijnen of bruinvissen. Na bijna twee uur varen komen we aan in Horseshoe Bay, ten noorden van Vancouver. We nemen de Sea to Sky highway, een prachtige weg richting Whistler. Na een paar bochtige uren stoppen we in Whistler, we zitten op 800 m hoogte en het is 37 graden! Whistler wordt omringd door hoge bergen en was tijdens de olympische spelen van Vancouver het skidorp. Er is een voetgangersgebied met prachtige houten gebouwtjes. Allemaal winkels, restaurantjes en hotels. De goedkoopste kamer hier kost 500 dollar per nacht. We maken foto's op Olympic Plaza, kopen iets lekkers bij een bakkertje, Boris scoort een mooi Canada bord voor op de chillroom, en dan rijden we weer verder. We willen tot Lillouet komen vandaag, en dat is nog twee uur rijden. De weg is prachtig, we verwachten na elke bocht een hert of een beer op de weg, maar we zien alleen dennenbossen, meren, beken en bergen. Rond half zeven komen we aan in Lillouet, niet echt een bruisende plaats maar wel de enige in deze omgeving. Veel zaken zijn al dicht, er is een kale camping maar met 35 graden en voor één nachtje hebben we niet echt veel zin om de tent op te zetten. Het motel blijkt nog één kamer vrij te hebben met twee dubbele bedden dus onze slaapplek voor vannacht is geregeld. Nu nog iets te eten. De supermarkt is nog open en we hebben een magnetron op de kamer. We kopen een selectie van magnetronmaaltijden, die we één voor één opwarmen. De meest spectaculaire is het 'Hungry man dinner'. Zittend aan het bureau in de motelkamer en op het minibalkon eten we na elkaar met een spork ons magnetronmaal. Het heeft wel iets zieligs maar is ook relaxed, een beetje in de airco met WiFi hangend op bed naar American Ninja kijkend. De airco maakt zoveel lawaai dat we hem uitzetten als we gaan slapen. Er loopt een spoor naast het motel waar af en toe goederentreinen voorbij denderen. En de plastic laag om de matrassen kraakt bij elke beweging. Maar toch zijn we blij dat we niet op de troosteloze camping staan met deze temperaturen.