Stipt om half negen worden we wederom uit onze tent gedreund door de helikopters. Ze zijn nog steeds bezig de brand in Kooteney te blussen. We gaan vandaag Yoho national park bezoeken, en een stukje van Banff (Lake Louise). Best een eind rijden, dus we ontbijten weer onderweg, bij de supermarkt. Ook deze heeft een mooi picknickbankje voor de deur. En je kunt er hete thee kopen in zo'n meeneembeker. We informeren even naar de weg door Kooteney, die nog steeds dicht blijkt te zijn. Dat wordt dus heen én terug via Golden rijden vandaag. Na 130 km zijn we bij het visitor center van Yoho national park, in Field. We verzamelen wat info over de trails en gaan als eerste naar Emerald lake en de natural bridge. Het meer heeft echt een waanzinnige kleur, en met de hoge bergen op de achtergrond is het een mooi plaatje. Dat vinden ook heel veel Japanners, die er voor 70 dollar per uur een kano huren en het meer daarmee voorzien van een heleboel eender uitziende rode bootjes. Het heeft wel wat. Wij lopen een eind langs de waterkant en maken mooie foto's. Bij het winkeltje kopen we een toepasselijk souvenir voor in ons toekomstige tuinhuisje. We rijden door naar Lake Louise. Overal staat aangekondigd dat de parking vol is en dan moet je dus naar de overflow een eind verderop, om vervolgens met een shuttlebusje naar het meer te gaan. We proberen het toch op de parking bij het meer en hebben geluk. Het is hier bijna nog drukker dan bij het Icefield center in Jasper. Aan het meer staat een gigantisch kitscherig luxe hotel, het Fairmont. Er is een trouwerij bezig buiten, precies zoals je het in van die foute Amerikaanse series ziet. We zijn op zoek naar iets te eten, het is al ruim voorbij lunchtijd, maar hebben weinig hoop hier in dit chique oord. We lopen toch even het hotel binnen, en dwalen in onze campingoutfits door de met dik tapijt beklede hallen. Her en der worden we tegengehouden door bordjes 'only for hotel guests'. Onze redding komt in de gedaante van een 'deli' in de buitenste galerij van het hotel, waar ook het gewone volk mag komen. We eten er heerlijk bananenbrood (en onze bananenhater Tinka neemt een chocolate chip cookie, zo groot dat ze er tot het avondeten genoeg aan heeft).
Na een 'lakestroll' met overal bearwarnings waar wij om moeten lachen, want hoe zou je in godsnaam hier een beer tegen het lijf moeten lopen terwijl je over de toeristen struikelt, gaan we terug naar de auto en nemen de weg terug naar Yoho. We stoppen bij de spiral tunnels, speciaal aangelegd om de treinen hier de helling te laten nemen, ze spiraliseren over zichzelf heen, maar we zien weinig omdat het zo heiig is. En er komt nu net even geen trein langs. Die treinen hier zijn niet kinderachtig, we hebben regelmatig goederentreinen gezien die zeker een kilometer lang zijn. Een eindeloze hoeveelheid wagons, die tergend langzaam en met veel kabaal door het landschap tuffen. Onze laatste stop in Yoho is bij de Takkakaw falls. Je moet er een haarspeldbochtenweg voor op, waar geen caravans op mogen en we zien dat zelfs campers moeite hebben om de bochten te nemen. Eenmaal boven moet er nog een stukje gewandeld worden om de waterval te kunnen zien. We hebben er eigenlijk niet zo heel veel zin meer in, denken dat wij de mooiste watervallen al gezien hebben toen we in Wells Grey waren, maar omdat ons gezegd is dat dit de op een na hoogste in Canada is nemen we toch maar even de moeite. En dan zien we hem, 381 m hoog! Niet normaal meer, wat een enorm ding. We krijgen nieuwe energie en lopen nog een extra stuk om hem helemaal te kunnen zien, zonder rij bomen er voor. Als we dichter en dichter bij komen worden we steeds natter, we lopen door een grote waas aan kleine druppeltjes terwijl we nog best ver van de waterval zijn. We zien overal regenbogen en kunnen nauwelijks foto's maken omdat alles nat 'regent'. Het is prachig maar ook erg koud. Bibberend lopen we terug naar de auto en rijden de bochtige weg weer af. Op de lange weg terug naar de camping stoppen we voor het avondeten in Golden, waar we terechtkomen in de 'Legends diner'. Echt zo'n typische fifties diner met foto's van Elvis en Marilyn aan de muur, formica tafels en roodleren bankjes. En heerlijke burgers! We nemen de tijd, moeten nog ruim 100 km tot de camping, en bestellen zelfs nog een toetje. Sandra heeft de beste lemon meringue pie ooit, en de rest neemt een milkshake gemaakt van echt ijs. Ze vinden het hier gek om dat als nagerecht te nemen, de Canadezen drinken hun milkshake gewoon bij de burger. Maar daar trekken we ons niks van aan. Tinka heeft nog een halve milkshake over als we weg gaan, en hij wordt keurig overgegoten in een meeneembeker. Na een lange dag komen we rond 21.30u aan bij de tent. Morgen maar weer even een autoarm dagje.