Tja, en dan kom je niet meer toe aan het schrijven in het dagboek, en probeer je twee en halve maand later alsnog de laatste dagen van de vakantie te beschrijven. Vanaf ons balkon kijken we op een pleintje met een gigantische supermarkt. Heel handig, 's ochtends lopen we er even heen om wat ontbijtspullen te halen. De auto kan vandaag in de parkeergarage blijven. We willen met het treintje naar downtown, maar het treinstationnetje is gesloten vanwege een renovatie. Dan maar lopen. Het valt eigenlijk best mee, via een mooie route langs het water lopen we zo het centrum in. Er is een muziek en food truck festival aan de gang, maar we hebben stevig ontbeten dus nog geen honger. We lopen verder en komen terecht in een of ander Chinees cultureel centrum op onze zoektocht naar een toilet. Er blijkt een Chinese opera bezig te zijn, we worden gewenkt door een Chinese dame en gaan in de zaal zitten. Een bizar tafereel speelt zich af op het podium (iets met een geheime relatie, een boze stiefmoeder en een moord, veel meer begrijpen we er niet van) vergezeld van tenenkrommend gejengel. De acteurs hebben prachtige kostuums aan en wit geschminkte gezichten. De zaal zit vol Chinezen en ze willen graag weten wat we er van vinden. Na wat beleefde woorden maken we ons uit de voeten, dit was een surrealistische ervaring. We vervolgen onze weg door Calgary en belanden tussen de wolkenkrabbers, we komen terecht op Olympic plaza (want ook hier waren ooit Olympische winterspelen) en we gaan even naar de Calgary tower. Voor heel veel geld kun je naar boven waar je een prachtig uitzicht over de stad schijnt te hebben, maar dat lijkt ons een beetje zonde van het geld dus we doen het met de foto's die beneden hangen. Buiten de toren staat een infostandje, we halen een plattegrondje en praten even met het meisje dat de stand bemant. Ze blijkt met school in Nederland te zijn geweest, op uitwisseling. Waar dan, vragen wij. In Vught zegt ze, op het Maurick College. Nou ja zeg, dat is Sandra's oude middelbare school, en nu zit Niels er. Wat een toeval. Na deze vreemde ontmoeting gaan we op zoek naar een broodje. Dat is nog niet zo makkelijk. Tussen de hoge kantoorgebouwen (zo lijkt het) is geen Tim Hortons of Subway te bekennen. Boris pakt zijn telefoon erbij en die meldt dat overal om ons heen lunchtentjes zijn, maar wij zien ze niet. Als we onder een gebouw doorlopen dat boven de weg gebouwd is, zegt Google maps dat we ons recht onder een Subway bevinden. Aha, we moeten dus naar binnen. Eenmaal binnen blijkt wat wij voor kantoor aanzagen een gigantisch winkelcentrum te zijn met foodhall. Echt, er was aan de buitenkant niets van te merken. Zelfs de ingang zag eruit alsof je er moest werken om erin te mogen. Er is zoveel keus binnen (en zo veel rij) dat het wel een uur duurt voor we allemaal een lunch voor onze neus hebben staan. Na het eten pakken we een trammetje en daarna lopen we nog een eindje naar 'huis'. Vlak voor we er zijn barst de bui los die al een tijdje dreigde. Compleet doorweekt komen we in het penthouse aan. Na wat opdrogen, relaxen en alvast wat inpakken halen we lekkere steaks bij de supermarkt aan de overkant die Iwan op de gasbarbecue op het balkon bakt. We kijken nog een film en gaan dan slapen, onze laatste nacht in Canada.