Nog meer Vancouver

Vooral Tinka heeft nog last van de jetlag, die zit om 4 uur 's nachts al beneden (of eigenlijk boven, de woonkamer en keuken zijn boven en de slaapkamers en badkamer beneden). Na even lezen probeert ze het toch nog een keer en slaapt ze weer een paar uurtjes. Rond 8 uur zijn we allemaal wakker en gelukkig had Iwan gisteravond al ontbijt gekocht.
Om 10u gaan we op pad, eerst met de skytrain naar Downtown, daar overstappen op de seabus naar North Vancouver. Die seabus is wel van een ander kaliber dan het mini busbootje dat we gisteren hadden, maar deze moet dan ook een flinke zeeinham oversteken. Elk kwartier vaart er zo'n ding naar de overkant. We hebben een dagpas voor het openbaar vervoer vandaag, die geldt voor skytrain, seabus en gewone bussen. Op de Lonsdale Quai, de kade aan de overkant, heerst een lekker vakantiesfeertje met straatmuzikanten, een foodhall, bankjes in het zonnetje met uitzicht op het water en de skyline van Downtown Vancouver aan de overkant. We eten en drinken wat en pakken dan een bus naar Lynn Valley Canyon. Een natuurpark met een suspension bridge (hangbrug), een rivier, regenwoud, wandelpaden en wildlife. Dit is een gratis variant van Capilano, waar je 49 dollar entree per persoon betaalt. Er is een klein visitor center, een cafeetje, en er zijn vooral heel veel Aziaten. Midden op de hangbrug blokkeren ze de doorgang vanwege alle foto's die ze willen maken. Eenmaal aan de overkant gaan wij linksaf waar alle Aziaten rechtsaf slaan. Dat helpt, en we wanen ons zowaar echt in de natuur tussen belachelijk hoge dennen en een met varens bedekte bodem. Wat lacherig over beren (die natuurlijk nooit in zo'n druk overlopen gebiedje komen) volgen we een mooie route naar de 30 foot pool. Onderweg komen we een bord tegen: 'Cougar in the area'. En iemand heeft op elke paal een flyer opgehangen van een vermist hondje. Tja, misschien heeft het een met het ander te maken? Een Canadees op een mountainbike stelt ons gerust, in de twintig jaar dat hij hier rondfietst heeft hij één keer in de verte een cougar (poema) gezien. Zijn tip in het geval van een hypothetische cougar: 'just run faster than the slowest person in your party'. 'Thanks, that would be me' zeg ik (Sandra) terwijl de rest grinnikend naar mij wijst. En beren? 'They are all over the place', en weg fietst hij. Okay, dat hadden we niet helemaal verwacht hier, we zijn nog geen kilometer van een woonwijk verwijderd en overal waar je kijkt lopen toeristen. Maar goed, geen beer gezien natuurlijk. Komt vast nog wel een keer. Bij de 30 foot pool, een zwem/waadplek in de rivier, barst het weer van de toeristen en trekken we onze schoenen uit en heel optimistisch onze badkleding aan. Maar het water is echt FREEZING COLD. Het doet gewoon pijn aan je voeten, zo koud is het. Een aantal waaghalzen doet, ondanks de vele waarschuwingen, aan cliffjumping en we kijken toe hoe ze onder luid applaus in het water plonzen. Er verschijnen een paar

rangers, die doelgericht op een groepje jongeren aflopen en hun tassen doorzoeken. Zonder enig gemopper helpen ze mee met het leeggooien van hun blikjes bier, alcohol verboden hier! Inmiddels weer in gewone kleren wagen Tinka en Boris zich op een boomstam die dwars over het water ligt, maar dit eindigt natuurlijk in een nat pak voor één van de twee (Tinka). Als iedereen weer min of meer droog is klauteren we de vallei uit en lopen terug, het park uit, naar de bushalte. Tinka heeft eerder op de dag al een ijssalon gespot op de Lonsdale Quai, dus daar moeten we heen. In het zonnetje smaken de ijsjes goed, maar er gaat toch niets boven het ijs van Vincenzo in Nijmegen. Met de seabus en de bus keren we terug naar Granville Island. We stappen twee haltes te vroeg uit en direct worden we op sleeptouw genomen door een mannetje dat een stuk met ons mee de goede kant op loopt. Het is de zoveelste vriendelijke Canadees die we treffen, je hoeft hier maar even op een kaartje of om je heen te kijken en er staat al iemand klaar om te helpen. En nog een paar van die fijne dingen: bij het verlaten van de bus roept iedereen 'Thank you driver', instappen doet men netjes wachtend op zijn beurt, en er wordt keurig opgestaan voor wie dat nodig heeft. De Canadezen zijn beleefd, vriendelijk en spontaan. En ze komen van over de hele wereld. Dit is pas echt een multiculturele samenleving. Boris vindt het hier zó fijn dat hij het al heeft over studeren in Vancouver.
We eten heerlijke Mexicaanse en Griekse wraps (dat is het handige van zo'n foodmarket, iedereen kan zijn eigen restaurant kiezen) op de public market van Granville Island. Na het eten hebben we weer genoeg energie voor een wandeling langs de seawall, een fiets- en voetpad dat overal langs de waterkanten van Vancouver loopt. Onderweg maakt Boris een niet te overtreffen skyline foto via Tinka's zonnebril. We lopen helemaal naar Kitsilano Beach, een prachtig strand met overal oude boomstammen waar je lekker tegenaan kunt zitten. Het sfeertje op het strand is fantastisch, er wordt veel gesport en er zijn hele families aan het barbecuen. We vermoeden dat het goede sfeertje grotendeels te maken heeft met het alcoholverbod op het strand. Boris wordt door een groepje Canadezen (van Indiase afkomst, ze praten engels zoals Rajesh van de Big Bang Theory) gevraagd mee te doen met hun zelfverzonnen football spel. Na wat oefening krijgen ze vertrouwen in Boris, er klinkt vaak 'good throw' en 'great catch', en spelen ze om de punten. Boris vormt een duo met Adam die ook de regels bedenkt en dat helpt hen uiteindelijk aan de overwinning. Na afloop weet Boris het zeker, hier wil hij wel gaan studeren.