De helikopters stijgen weer rond half negen op, onze tieners slapen er gewoon doorheen. Sandra rijdt naar de supermarkt voor ontbijt en als ze terugkomt slapen ze nog steeds. Na een zeer trage start rijden we een klein stukje Kooteney national park in, we zijn hier niet voor niets en als we vandaag niet gaan dan zien we er verder niks van. De doorgang het park in is heel nauw, je rijdt eigenlijk via een canyon tussen de hoge rotsen door naar binnen. We stoppen een eindje verderop bij Olive lake, en als we uitstappen slaat de brandlucht ons in het gezicht. In de auto roken we niets maar buiten... We maken een kort wandelingetje, zien de bron van Olive lake bubbelen onder het wateroppervlak, rijden nog een klein stukje verder het park in maar besluiten dan dat het verder weinig zin heeft. De weg is verderop afgesloten, het stinkt, en het zicht is belabberd. Dan blijkt de weg toch ineens weer open te zijn, er komen vrachtwagens uit die richting. Dat geeft hoop voor morgen, als we eigenlijk langs die kant naar Banff en Calgary moeten. Het is inmiddels erg warm geworden, de temperatuur loopt in de middag zelfs op tot een afschuwelijke 40 graden. Niets doen aan het water in de schaduw, dat is het enige wat we nu kunnen bedenken. Dus weer naar Invermere, waar we twee dagen geleden een poging tot kanoën hebben gedaan. Op het overvolle strand is een picknicktafel vrij in de schaduw, binnen bereik van het WiFi signaal van het café. Tieners blij (snapchat en filmpjes kijken), ouders blij (nieuws en boeken lezen, dagboek bijwerken). Tinka downloadt weer wat afleveringen van Friends, dé serie waar ze deze vakantie naar kijkt, en Boris doet hetzelfde met Zoo (waarvan hier meer seizoenen beschikbaar zijn dan in Nederland). Zo komen we de middag wel door. Tegen zessen rijden we terug naar Radium, waar de vrijdagse 'market and music' aan de gang is. De 'market' stelt weinig voor, toch is er heel wat volk op afgekomen. De 'music' begint pas om 19u. Dus eerst even wat eten, bij Leo Burrito. Zo'n mexicaans tentje zouden we in Nijmegen ook moeten hebben! Het houdt het midden tussen een snackbar en een restaurant, maar dan wel met heerlijke taco's en burrito's. Je bestelt bij de counter maar krijgt je eten aan tafel geserveerd op een gewoon bord. Er is een of andere vorm van airco hier binnen, dus we knappen weer een beetje op. Als we na het eten weer de hitte in stappen is met name Sandra nauwelijks nog vooruit te branden. Onderweg naar de auto stoppen we nog even bij de muziek, maar de muzikant heeft ook last van de warmte, laten we het daar op houden. Terug op de camping zijn we nog net op tijd voor het ranger programma in het openluchttheatertje. Er is een vrouwelijke ranger die met hulp van iemand uit het publiek (ze had Boris op het oog maar die wilde niet) een heel verhaal vertelt over de bever, hét symbool van Canada. Tinka baalt nog steeds dat ze er geen in levende lijve heeft gezien. Hier in het theater worden de acteerpogingen steeds zieliger, Boris is zó blij dat hij heeft bedankt voor de rol van bever. Er wordt ook participatie van het publiek verlangd, en voor we het weten zitten we met bevervellen in onze handen die geruild moeten worden voor goederen als een pak suiker, een geweer, een warme deken of een ketel die zich in het publiek aan de andere kant van het theater bevinden. Alles om ons duidelijk te maken dat een bever in het Canada van rond 1900 zijn leven niet zeker was en dat de bevervellen vroeger belangrijke handelswaar waren en in Europa voor hoeden werden gebruikt. Na drie kwartier is het afgelopen en we zitten nog een tijdje bij de tent, te wachten tot het afkoelt wat het nauwelijks doet, voor we onze laatste kampeernacht in Canada in gaan.