Lumbini

Lumbini, 30.03.2019

We kwamen rond een uur of 3 aan in Lumbini. Toen we er bijna waren zagen we aan de ene kant van de weg een soort park, maar echt heel groot en aan de andere kant hier en daar een winkeltje, restaurant of hotel. Daar waar de bus ons afzette waren meer winkeltjes enz. Een soort dorpje leek het niet veel groter dan dat. Buiten de bus kwamen we er gelijk achter dat het hier nog warmer was dan in Chitwan. Emma had al een hotel gevonden op internet waar we naar toe konden. Die hadden we ook snel gevonden. Toen we de tas hadden neergezet en even waren bij gekomen van de reis kreeg ik nieuws. Emily is bevallen.. Ondanks dat het een heel avontuur was en niets liep zoals ze van te voren had gepland, is alles goed gekomen. Thijs heet de kleine man. Nog niet eerder heb ik me zo ver van huis gevoeld. Echt tijd om stil te staan bij mijn gevoel had ik niet. En misschien maar goed ook.

We wilden de middag nog even goed besteden en besloten om naar de Peace Stupa te gaan. We huurden een fiets en gingen op pad. Mijn kont was de vorige fietstocht nog niet vergeten. De zadels zijn hier niet echt comfortabel en de wegen zijn er hobbelig. Het deed eigenlijk gewoon heel veel pijn. Fietsen gaat sneller dan lopen, dus we kozen toch voor fietsen. De stupa was echt mooi, net als alle andere die we tot nu toe hebben gezien. Na dat we een rondje hadden gelopen zijn we terug gegaan.

De volgende dag gingen we wederom op de fiets, dit keer het park in. In dit park staan dus allemaal tempels, gebouwd en gefinancierd door verschillende landen. Je kan zien dat het pronkstukken zijn, om te laten zien hoe rijk je land is. De ene tempel nog groter en mooier dan de andere. Allemaal stuk voor stuk mooi en goed onderhouden. Hier waren vooral veel hindoes en boeddhisten, niet echt veel blanke toeristen. Waardoor wij extra opvielen. Er werden gewoon stiekeme selfies met ons genomen.. Het was echt heel erg warm. Midden in het park is een soort langwerpige vijver, maar echt aangelegd, er voeren bootjes heen en weer om mensen snel van de ene kant naar de andere kant te krijgen. Wij hebben ook een boottochtje gemaakt. Echt spectaculair was het niet, maar wel even iets minder heet. Ik denk dat we deze dag zo’n 12 tempels hebben gezien. Deze stonden aan de rechter kant van het water, de volgende dag hebben we de andere kant bekeken. Dit waren zo’n 10 tempels. Ze zijn allemaal niet zo spannend. Het ging bij elke tempel als volgt. Fiets parkeren, er naar toe, rond kijken en terug. Ik heb ook niet echt iets met dit geloof of tempels dus alles is hetzelfde, alleen dan een andere uitvoering. Bij een tempel op de laatste dag waren een aantal dames aan het bidden, Mantra opzeggen. Dat was wel bijzonder om te zien. Toen we klaar waren zijn we op de fiets gestapt en naar het enige zwembad van heel Lumbini gefietst, er was wel een andere, maar daar werd aan gewerkt. Dus er was maar één optie. Op de weg er naar toe ging mijn band natuurlijk lek.. Gelukkig waren we er bijna en hoefde ik maar een klein stukje te lopen.

Zwemmen bij dit zwembad was redelijk prijzig, maar het was zo warm en we hadden hier zo naar uitgekeken dat we het het waard vonden. We hebben de hele middag het zwembad voor ons zelf gehad. Het was echt top. Helaas moesten we redelijk op tijd terug om de fiets terug te brengen en naar de bus te gaan. Bij het inleveren van de fiets kwam ik er achter dat ik het sleuteltjes van het slot verloren ben.. Ik maak geen vrienden, en een lekke band en het sleuteltje weg. Maar goed met een beetje extra geld is het al gauw goed. Toen naar de bus, we wilden de nachtbus naar Pokhara nemen. Het leek ons chill om ’s nachts met de bus te reizen en dan gewoon terug te zijn. Het zou ons ook een hotelovernachting schelen. Het was nog steeds bloedheet toen we in de bus stapte en al snel was deze propvol. Er is een complete inboedel op het dag geladen en zo zijn we 12 uur onderweg geweest naar Pokhara… De stoelen waren allemaal stuk, het was warm en het was echt een helse rit. Toen we rond half 5 in Pokhara aankwamen was ik blij om uit te stappen. De taxi bracht ons naar ons huis. Toen ik binnen stapte ben ik direct naar bed gegaan.

Mijn bed rook nog naar Yannick, want ja deze vakantie begon met het wegbrengen van Yannick. De geur van hem, de lange rit en de emoties die ik heb gevoeld deze vakantie werden met allemaal te veel. Nog niet eerder ben ik zo verdrietig geweest hier. Ik voelde me alleen, ver van huis en moe. Uiteindelijk viel ik toch ik slaap. Gelukkig mocht de dag erna mijn off-day zijn, ik hoefde nog niets en dat was fijn. Bij mij werkt het soms om even goed te huilen. Dan ben ik er weer vanaf en kan ik er weer tegen aan. Gelukkig was dat nu ook het geval en kan ik redelijk fris en positief focussen op de conferentie.

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.