Paragliden

Sarangkot, 01.05.2019

Gister hebben we besloten om vandaag te gaan. We hadden het er al veel vaker over gehad en het was ook zeker iets wat we voor vertrek wilden gaan doen, maarja wanneer is het juiste moment? Nu heeft het maandag echt keihard geregend, geonweerd en gehageld dus was het dinsdag helder. We hadden goede hoop dat dat nog even zouden blijven tot woensdagmiddag. Het duurde even tot ik me precies realiseerde dat ik van een berg af zou gaan rennen.. Maar toen ik woensdagmorgen wakker werd voelde ik het maar al te goed. De enige met wie ik het had gedeeld was Yannick, want mama zou hier heen komen om me op te sluiten in mijn hutje. En ik wil niet dat iedereen zich onnodig zorgen zou maken.

We werden opgehaald en naar het kantoor gebracht van het bedrijf dat onze trip verzorgde. Daar moesten we even wachten en toen konden we in de jeep naar boven, naar Sarangkot. Nynke en ik waren precies op dit punt al eens geweest, maar toen hoger gegaan om het uitkijkpunt te bewonderen. Vandaag zouden we de helling af rennen. Emma wilden niet als eerst en niet als laatste. Nynke mocht als eerst. Haar opstijgen ging niet helemaal goed dachten wij. Ze rende veel verder door dan alle anderen, toch hing ze niet veel later in de lucht. Toen moesten Emma en ik nog even wachten. De spanning liep inmiddels alleen maar op. Toen was het Emma haar beurt, bij haar ging het allemaal goed. Er waren nog iets van twee mensen voor mij tot ik mocht. En natuurlijk ging het vlak voor mij mis, niet extreem. De parachute ging niet goed omhoog en gelukkig voor de afgrond stopte de mensen met rennen, toen werd de parachute opnieuw klaar gelegd en toen ging het goed. Ik stond inmiddels te trillen op mijn benen. We wachtten op een goed windje en toen moesten we rennen, alleen maar rennen, zei mijn instructeur mij. Dat is wat ik deed, rennen, rennen, rennen. En niet veel later hing ik ook in de lucht. Het was echt zo mooi! Ik had de hele rit een go-pro in mijn handen, niet wetende wanneer er foto’s gemaakt werden of wanneer er gefilmd werd. Uiteindelijk ook niet de mooiste foto’s dus. Wel heb ik iets anders uniek vast kunnen leggen…

Ik zou ik niet zijn als ik niet misselijk werd. Het was een soort achtbaangevoel in je maag, maar dan constant. Ik ben al gevoelig voor lange autoritten, maar dus dit blijkbaar ook. Ik denk ongeveer een kwartier voelde ik me echt niet goed. Het bandje van mijn helm zat te strak en mijn vest te hoog dicht, helemaal benauwd en naar. Ik kon gelukkig op tijd mijn instructeur waarschuwen. Zijn reactie was “You need to vomit?” “Maybe” was mijn antwoord. En niet veel later

kon ik niet meer rustig ademen en wist ik al hoe laat het was. Twee keer naar links en de laatste keer vooruit, vol over mijn kruis. Geen doekje, geen water, geen kauwgom, niets. Ik hing nog steeds in de lucht. Gelukkig droogde het redelijk snel, haha bah. Ik voelde me zo vies. Toen we gingen landen zag ik Emma en Nynke al staan met hun telefoon in aantocht om mijn landing vast te leggen. Het eerste wat ik tegen ze zei dat ze geen foto’s hoefden te maken. Waarna ik vertelde wat er daarboven wad gebeurd, gelukkig waren ze heel lief. Ze vonden het eerder heel zielig voor me, dan grappig. Al vraag ik me af wat ze er nu over zouden zeggen. Het unieke wat ik dus heb vast gelegd was deze kotspartij. Want toen we terug kwamen bij het kantoor kregen we direct de foto’s en filmpje mee op onze telefoons. Niet lang daarna waren we weer afgezet bij Karma Flights. Nynke en Emma gingen nog even gauw langs Freedom, maar ik wilde direct onder de douche! En schone, droge kleren aan..

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.