8. Qazvin, Alamut Valley, Masuleh, Mashhad & Tehran

De bus stopt na 14,5 uur om half 5 's nachts aan de rand van de snelweg en gooit ons er slaapdronken uit. We pakken een taxi naar een hotel waar we inchecken en snel ons bed in duiken. Om iets voor 10 zitten we al weer aan het ontbijt en daarna bellen we twee gidsen voor informatie over de Alamut Valley. Degene die we in Shiraz al hadden gewhatsappt was erg duur. Hossein komt langs en laat ons het een en ander zien op de kaart. Daarna lopen we Qazvin in en gaan naar de oude caravanserai die heel mooi is gerestaureerd en luxe winkels, cafés en restaurants huisvest. Er blijkt twee uur lang geen elektriciteit te zijn dus het is overal donker, geen airco en veel van de menukaart kan niet gemaakt worden. We hebben het over ons plan voor de Alamut Valley en blijven in contact met Hossein. Hoewel we dachten dat het wat koeler zou zijn, is dit niet het geval en daarom is het ons te warm om te hiken. Na een middagdutje en nieuw bezoek aan de bazaar met elektriciteit (en cappuccino) komen we met het idee om de eerste dag de highlights in de vallei te bezoeken en dan te slapen in Piche Bon, waar het koeler is. De volgende dag rijden we dan via de andere kant van de vallei naar de kant van de Kaspische zee om te eindigen in Masuleh. We zouden graag langer in de vallei blijven, maar daar is ons budget niet naar en we weten niet zeker of we het het geld waard vinden. Door het middagdutje kunnen we de slaap niet vatten en is het maar een kort nachtje.

Om zeven uur staat Hossein voor de deur en hij neemt ons mee voor ontbijt (een gebakken eitje, honing, brood en bonensoep). Daarna rijden we al kletsend naar de vallei. We zien direct een arend vliegen, zo groot! Hossein is heel aardig en we wisselen verhalen uit over het leven in Nederland en Iran. Hij heeft verschillende banen gehad en heeft nu met veel plezier zijn eigen trekkingsbureau. Hij probeert de vallei te promoten en in het bijzonder de andere dingen die er te doen zijn dan de twee kastelen, het meer en de canyons die er zijn. De vallei is groen geel en heeft elk seizoen een heel ander uiterlijk. Heel gek, maar heerlijk om in zo'n groene omgeving te zijn na de stad en de woestijn. De kastelen zijn bijna volledig verwoest door de Mongolen en de wandeling er naar toe is heel warm in de felle zon. De uitzichten zijn fantastisch! We lunchen bij een klein hostel in de middle of nowhere en rusten daar even uit op het warmst van de dag. Na het laatste bezoek, de canyons, rijden we naar Piche Bon. Daar komen we om half 10 's avonds aan bij de familie waar we

overnachten. De barbecue gaat aan en onze kipkebab er op.We trekken snel een trui aan want het is een stuk frisser. De kebab smaakt naar echte kip! Na een kop thee maken we een bed op de grond van de stapel dekens en grote kussens en kruipen in onze lakenzak.

We slapen diep en komen met moeite ons 'bed' uit op donderdag. Om 7 uur eten we samen met Hossein en de pater familias die geen Engels spreekt het ontbijt. We zien nu pas in wat voor groene wereld we zijn beland, zo mooi! We rijden de onverharde weg verder tot een oude caravanserai en een punt vanaf waar je fantastisch uitzicht hebt. We lopen een stukje naar boven en kletsen met de twee mannen uit Tehran die er de nacht gekampeerd hebben. Ze hebben de kip net van het vuur en we eten een kluifje met een zelf gebrouwen biertje (om 9 uur 's ochtends). Na wat foto's gaan we weer terug naar Hossein en we rijden door de vallei naar beneden. We stoppen nog een aantal keer om foto's te maken en zien heel veel bloemen en bijenkasten. Inmiddels hebben we ook een favoriet Iraans nummer van Amir Tadjik die we regelmatig op zetten. Uiteindelijk komen we halverwege de middag aan in Tonekaboon waar we lunchen met gefrituurde forel, een gerecht waar Hossein speciaal naar op zoek is gegaan omdat we dat nog niet hebben gegeten in Iran. Hij noemt het de hel zo warm en vochtig is het buiten en we zweten ons kapot. We rijden door naar Roudkhan kasteel en zijn inmiddels tussen de rijstvelden beland. Helaas bereiken we het kasteel pas om 18 uur en is het gesloten. Het begint een beetje af te koelen en doen nog een poging om langs de vele kraampjes een stuk omhoog te lopen naar het kasteel, maar het is zo vochtig en warm! Compleet bezweet besluiten we na een paar honderd trappen dat het de moeite niet waard is. We begrijpen niet waarom de mensen er massaal met hun tapijt en picnick spullen opuit zijn om hier te verblijven (zelfs op het grind op de parkeerplaats), ondanks dat het voor hen weekend is. We rijden richting Fuman, de plaats voor Masuleh wat aanvankelijk onze bestemming was, maar Hossein raadt aan in Fuman te verblijven omdat er in Masuleh slechts een paar vieze homestays zijn. We zetten onze foto's op de USB-stick van Hossein waar hij erg blij mee en dankbaar voor is, zodat hij ze kan gebruiken voor zijn website. Nog compleet doorweekt bevalt ons het idee van een iets normaler hotel wel en we besluiten een kijkje te gaan nemen. Het hotel is prima en we nemen afscheid van Hossein na twee hele gezellige en prachtige dagen! We zijn heel blij met de douche die we kunnen nemen en omdat het al tien uur is biedt de vriendelijke jongen van de receptie aan om ons naar een hotel te brengen waar we nog kunnen eten. Hij haalt ons ook weer op en we kletsen nog wat in gebrekkig Engels in de lobby. Hij heeft een opleiding tot scheepsbouwer gedaan, maar er is geen werk in Iran behalve het bouwen van militaire schepen en dat vindt hij niet leuk.

Aangezien het zo vochtig en warm is, besloten we niet langer in deze regio te blijven en terug te gaan naar Tehran in de hoop treintickets te bemachtigen voor Mashhad. Er is daarom geen tijd om uit te slapen en nadat de vriendelijke jongen ons weer naar het hotel heeft gebracht voor het ontbijt, vraagt hij een vriend om als taxi ons naar Masuleh te brengen. Het is half uurtje rijden en we komen aan in het dorpje tegen de bergen. Er hangen veel bloemen aan de balkons of raamkozijnen en de daken van de huizen vormen ook de straat waar je over loopt. We lopen wat rond, maar hoewel het eerst nog redelijk aangenaam was, begint het al snel benauwder te worden. We drinken nog een kopje koffie en rijden daarna weer terug naar het hotel. Het is begin middag als we met onze tassen het hotel verlaten en naar Rasht rijden. We vragen of we afgezet kunnen worden bij een bepaald restaurant, omdat we voor de lunch de Gilan keuken nog mee willen krijgen. Dit is de provincie die bekend staat om zijn keuken. We proeven vier verschillende groentenprutjes (waaronder mirza ghasemi, een van onze favorieten die we al eerder aten) en gojab kebab (een runderstoof) wat super lekker is, het is ook lang geleden dat we rundvlees hadden! Daarna brengt een vermoeiende taxichauffeur die duizend vragen aan ons heeft via Google translate en zijn nummer bij ons achterlaat en nog foto's uit wil wisselen ons naar het busstation. Om half 4 rijden we weg in de richting van Tehran. Nadat we daar laat zijn aangekomen, halen we een broodje falafel en boeken we onze treintickets voor de volgende dag.

Op zaterdag laten we onze grote tassen achter in het hostel en gaan naar het treinstation. Daar vertrekt de trein naar Mashhad om 11.55 uur. We lezen en zien heel veel Arabieren die de pelgrimstocht naar Mashhad maken. Aan het eind van de treinreis raken we aan de praat met Amin, een jonge engineer die van plan is naar Australië te emigreren. Hij nodigt ons mee uit eten te gaan met zijn 'girl friend'. Het is 21 uur als we aankomen en we gaan eerst op zoek naar een hotel. Nadat we die hebben gevonden, gaat Amin heel even langs huis en haalt Elly op. We rijden een stuk de stad uit waar alle rustigere restaurants zijn. Tegen de tijd dat we daar zijn is het 12 uur en zijn veel al gesloten. We kunnen nog bij eentje terecht en we kletsen over de verschillende levens en culturele gebruiken.

De zondag starten we iets rustiger op met een kopje koffie en wandelen daarna een uur door de stad naar de Holy Shrine. Dat is tenslotte waar we voor gekomen zijn! Eerst halen we een chador (een kleed dat je als vrouw verplicht bent te dragen en je gehele lichaam behalve je gezicht bedekt). Toeristen zijn verplicht met gids naar binnen te gaan en we worden hartelijk ontvangen. Het is de shrine van Imam Reza en de enige van de twaalf onfeilbare imams in Iran. Veel mensen komen hier dan ook (jaarlijks) naar toe. We krijgen een introductiefilm te zien en krijgen allerlei folders en andere propaganda mee. Ook praten we met een islam-geleerde, maar echt kritische vragen durven we hem niet te stellen. Hij is nog al traditioneel in zijn opvattingen, laat ik het daar op houden. Daarna worden we weer begeleid door twee gidsen en we lopen door andere gedeelte van de shrine, inclusief de volledig met spiegeltjes bedekte gebedshal. Ook bezoeken we het museum. Het is warm en al met al zijn we zo'n vier uur op bezoek. De chador is bijzonder oncomfortabel en hoewel je van toeristen mag verwachten dat ze bereid zijn zich enigszins aan te passen aan de lokale cultuur, maakt het me af en toe ontzettend kwaad, omdat ik er geen logica in zie. Na de shrine gaan we naar het hotel en nemen een douche. We willen nog graag een traditioneel theehuis bezoeken en vragen of Amin en Elly zin hebben om mee te gaan. Dit hebben ze en zo gaan we met zijn vieren weer op pad. We kijken nog een stuk van de WK-finale en Daan en ik een intussen nog wat voordat we de trein in gaan. Met de nachttrein verlaten we Mashhad weer, terug naar Tehran.

Nadat we om half 10 's ochtends het treinstation van Tehran inrollen, gaan we naar een leuk café voor ontbijt. Hier worden we nog een beetje wakker en daarna lopen we naar het hostel. Het is super druk maar na even wachten kunnen we de yurt (een soort tent) die we geboekt hebben in. De middag besteden we aan het uitzoeken van dingen in New York en Istanbul, aangezien we twee stedentrips in het vooruitzicht hebben! Aan het eind van de middag bezoeken we de bazaar, die eerder gesloten was vanwege de demonstraties. We eten bij een super druk restaurant met heel lekker eten, Moselem aan de rand van de bazaar. Op de bazaar drinken we nog een theetje bij een icoon van de stad die een heel klein theestalletje heeft. Daarna brengen we nog wat tijd door in het hostel en 's avonds laat gaan we nog een klein hapje doen bij een plek met live muziek, super leuk sfeertje!

Hoewel het verleidelijk is om uit te slapen op dinsdag, staan we toch op tijd op om naar het noorden van Tehran te gaan. We willen nog graag met de Tochal Telecabin omhoog. Dit is het gebied waar ook geskied wordt! Na een ritje van zo'n dertig minuten komen we bij het laatste station aan. We lopen naar een stukje hoger op de berg waar nog een klein beetje sneeuw ligt en het is er heerlijk koel! Na anderhalf uur rondwandelen, nemen we de cabinelift weer naar beneden. We lopen nog wat door de wijk rond en gaan dan naar hetzelfde restaurant als de dag er voor waar we lunchen en eten meenemen voor 's avonds. In een leuk café drinken we nog een cappuccino en gaan dan terug naar het hostel. Het is inmiddels begin avond en we besluiten toch te vragen of er niet nog iets beschikbaar is in het hotel, omdat we pas om half 2 's nachts naar het vliegveld hoeven. We kunnen de laatste (familie)kamer met korting krijgen en dat is toch wel lekker. Na een paar uur op bed en de take out maaltijd, zit Iran er dan toch echt op. Het was een waanzinnig mooie trip met veel vriendelijke mensen en heel veel verschillende indrukken. Het land heeft zo ontzettend veel te bieden!