Weer wat kilometers verder

Gisteren, zondag 16-08 zijn we eind de ochtend vanuit Miami vertrokken richting St. Augustine, een goede 500 km. naar het noorden.
Met alle stopt en (wederom) slecht weer waren we zo rond 17.00 uur bij het hotel. We hebben onze koffers naar de kamer gebracht en een restaurant uitgezocht, om daar vervolgens heen te rijden voor een hapje te eten.
Na het eten zijn we door gereden naar het ziekenhuis om naar Ed z’n voet te laten kijken. Die blijft namelijk nog steeds zeer doen. Gelukkig waren we meteen aan de beurt. Foto’s gemaakt en gelukkig is er niets gebroken. Wel een zeer vervelende verzwikking, kan nog 2-3 weken duren voor het helemaal over is. Nadat Ed een zwachtel en een brace aangemeten had gekregen en het papierwerk was afgehandeld, konden we naar het hotel.
Hier aangekomen ben ik nog de was gaan doen, we zaten allebei namelijk niet erg ruim meer in onze schone kleren.
Na de was naar bed gegaan, om een onrustige nacht tegemoet te zien. Veel wakker gelegen en onrustig geslapen. Vanmorgen was ik ook al weer om 6 uur wakker. Beneden in het hotel ontbijt voor Ed en mezelf gaan halen. Na het ontbijt ben ik toch nog even op

bed gaan liggen en heb toch nog 1 ½ uur geslapen.
Eenmaal iets meer uitgeslapen – maar nog verre van fit – de koffers weer in de auto geladen. Het volgende stuk was niet zo heel lang rijden (2 ½ uur). Daarom zijn we voordat we vertrokken eerst in St. Augustine gaan kijken. Deze stad is in 1565 door de Spanjaarden gesticht – nadat in 1513 het land door ze geclaimd was – en is daarmee de oudste nog bewoonde door Europeanen gestichte stad.
Dit is in het straatbeeld nog goed terug te zien; al is veel later herbouwd.
We hadden vanmorgen veel mazzel met het weer. Tijdens ons bezoek aan St. Augustine was het droog, al pakten de donkere wolken al wel weer samen en hoorden we al gerommel in de verte. Op het moment dat we met de auto de stad uit reden begon het te regenen en het is niet meer (echt) gestopt, hooguit minder geworden.
Het regende en onweerde met tijden zo hevig dat de reis bijna 1 ½ uur langer heeft geduurd dan de planning was. Je zag soms echt geen hand voor ogen, zoveel water kwam er in één keer naar beneden. En bliksemschichten volop en vrij dichtbij. Schitterend om te zien, wel veilig vanuit de auto wel te verstaan, want met zulk natuurgeweld zo dichtbij wil je echt niet buiten staan.
Eenmaal in het hotel in Savannah aangekomen ben ik op bed geploft. Vanmorgen was ik al niet heel fit, maar nu voel ik me ook nog eens grieperig. Hopelijk zet het niet verder door, daarvoor staat er nog te

veel op de planning. En zeker nu Ed nog met zijn voet zit en ik moet rijden kunnen we het er zeker niet bij hebben dat ik ziek wordt.
Zo meteen dus maar vroeg onder de wol en een nacht goed slapen. Dat doet vaak wonderen.