Washington DC

Gisteren was onze laatste dag bij Kate en Dave. ’s Morgens hebben we het weer rustig aan gedaan. Om ons bezoek goed af te sluiten zijn we voordat we vertrokken nog met Dave wezen lunchen (Kate was aan het werk). We zijn naar een Japans restaurant in Chapel Hill gegaan. Na het eten hebben we afscheid genomen en hebben we onze reis voortgezet richting Washington DC. Onderweg hebben we een tussenstop gemaakt in Richmond. Dit was vroeg de hoofdstad van de Confederacy: de staten die zich wilde afscheiden van de rest van Amerika (Union). De Confederacy bestond uit de volgende staten: South Carolina; Mississippi; Florida; Alabama; Georgia; Louisiana; Texas; Virginia; Arkansas; Tennessee; North Carolina); Missouri en Kentucky hadden twee gescheiden overheden – een van de Union en een van de Confederacy en hiermee van beide statenbonden lid waren.
We wilden hier naar het museum van de Confederacy en White House of the Confederacy gaan. Helaas was het inmiddels al na 5-en en beide waren dicht, dus zijn we maar weer in de auto gestapt.
Dave had ons gewaarschuwd voor het verkeer in en rond Washington DC, maar dat viel ons reuze mee, we hebben niet een keer in de file gestaan en konden makkelijk doorrijden naar het hotel.

Na het inchecken zijn we bij het Italiaanse restaurant naast het hotel wat gaan eten.
Vanmorgen was ik al vroeg op en ben ik even om een boodschap gegaan, we hadden namelijk niets meer te drinken. Toen ik terug kwam ben ik heerlijk lui nog even in bed gekropen en heb nog een klein uur geslapen.
Eenmaal helemaal uitgeslapen zijn Ed en ik op pad gegaan. We hebben de metro gepakt naar de National Mall – een nationaal park midden in Washington. We zijn begonnen bij het Washington Monument en via het World War II Memorial en de Reflection Pool naar het Lincoln Memorial gelopen. Hierna hebben we een fietstaxi genomen die ons naar het witte huis heeft gebracht. De chauffeur was een geschiedenisleraar en onderweg heeft hij verteld wat we allemaal zagen.
Al lopend zijn we vanaf het Witte Huis naar het Natural History

Museum gegaan. Dit museum was vrij toegankelijk en we zijn naar binnen gegaan. Er was zo veel te zien dat we er veel langer zijn gebleven dan verwacht. Een afdeling was geheel gewijd aan de oceanen. Hier waren veel waterdieren opgezet of op sterk water te zien. Een aantal van de meest bijzondere dieren – een reuze inktvis, een hengelvis en een coelacant (dit is een levend fossiel).
Op een andere afdeling waren mineralen uitgestald. Het pronkstuk was de Hope diamant, maar de rest deed er eigenlijk niet voor onder.
Ook zijn we op de afdeling geweest met zoogdieren, hier stond zo’n beetje elk (exotisch) zoogdier wat ik me kon bedenken opgezet.
Nadat we ook langs de dinosaurussen, mummies en insecten waren gelopen hebben we een stop gemaakt bij het café in het museum om wat te eten.
Na dit museum zijn we door de beeldentuin gelopen die naast het museum ligt. Dit viel ietwat tegen; zowel Ed als ik hadden klassieke beelden verwacht, maar er stonden alleen moderne beelden, waarvan

ik vind dat het geen kunst is (ik zal wel een cultuurbarbaar zijn, maar ik kan het gewoon niet mooi of kunstig vinden).
Tegenover de beeldentuin lag het National Archives. Dit was wel weer heel bijzonder om een kijkje binnen te nemen. In dit gebouw zijn de Declaration of Independence, Constitution of the United States en de Bill of Rights te zien. Bij deze documenten was het erg druk. De grondwet heeft voor mensen hier toch een heel andere lading dan voor ons in Nederland.
Na ons bezoek aan de archieven zijn we terug naar de metro gelopen om naar het hotel te gaan. Eerst een uurtje onze benen rust gegeven en toen zijn we nog bij de zelfde Italiaan als gisteren wezen eten.