Swampland

Gisteren (05-08) zijn we uit Houston vertrokken om onze reis voort te zetten. Volgende bestemming: Lake Charles, via Beaumont en Nederland. Hier waren we iets voor etenstijd, dus we hebben ons geïnstalleerd in de kamer en zijn daarna gaan eten. Het was niet mijn dag om te eten wat ik wilde of wat ik in gedachten had. ’s Middags hebben we onderweg wat bij de Denny’s gegeten. Ik bestelde een skillet en kreeg een omelet. En ’s avonds dacht ik lekker gebakken champignons te bestellen en een mals stukje kipfilet. Kreeg ik gefrituurde champignons en een stukje kip waarvan ik twijfelde of het wel gaar was. Niet zo’n succes dus. Maar goed, je moet wat als je honger hebt en er was niet veel in de buurt. Vanmorgen weer alles in de auto en verder op weg, een rit van 3 uur (zonder te stoppen), naar New Orleans. De weg hier naar toe leidde door een aantal moerassen. Atchafalaya National Wildlife Refuge ten westen van Baton Rouge en Maurepas Swamp, tussen Baton Rouge en New Orleans.
Het rijden hierdoor is bijzonder, je rijdt continu over bruggen, want er geen vaste grond om een weg op te bouwen. Hoe snel de vaste grond onder je kan verdwijnen, heeft Ed zelf ondervonden. We hadden iets van de snelweg de auto aan de kant van de weg gezet voor een sanitaire stop. Ed liep de berm en ineens had hij geen grond meer onder

zijn voeten, maar zakte het water in. Vanwege al het groen leek het of je er prima kon staan, maar niets was dus minder waar. In een oogwenk stond Ed gelukkig weer op vaste grond, wel helemaal doorweekt. Na de eerste verbazing van mijn kant heb ik Ed een handdoek en droge kleren aangegeven.
En alsof dit niet al genoeg was, stopt er achter ons een wagen van de State Police. De agent wenkte naar me, dus ik daar heen (met toch ietwat een brok in m’n keel, al die wildwestverhalen van de Amerikaanse politie). Gelukkig kwam deze agent ons geen reprimande geven, maar alleen vragen of alles in orde was, omdat we aan de kant van de weg stonden. Na mijn eerste klungelige poging om het uit te leggen kwam Ed er ook bij. Nadat Ed verteld had wat er was gebeurd had de beste man de grootste moeite om zijn lach in te houden. Het was eigenlijk ook best een komisch zicht. Ed helemaal doorweekt, met het kroos nog in z’n haar.
Dit is een verhaal dat zich zeker kan meten met die van het vast komen te zitten in de woestijn, iets waar we achteraf hartelijk om kunnen lachen.
Bij het hotel aangekomen is Ed meteen in bad gedoken. Hierna zijn we in de buurt wezen eten, Cajun dit keer.
Na het eten ben ik naar de wasserette gegaan, want ik weet niet hoe het komt ;-), maar ik had ineens erg veel stinkende was. Nu is gelukkig alles weer schoon en fris en wordt het voor mij tijd om weer eens mijn bed in te duiken.