Joshua Tree National Park

WOW, wat een dag zeg!
Vanmorgen hebben we uitgecheckt bij het motel in LA. Met piepende banden weg – zoals we sinds China zeggen *Mr. Dingemanse. LA is zo overduidelijk niet mijn stad.
Maar… voor de definitief deze stad verlaten maken we eerst nog een tussenstop bij de Crystal Cathedral (of Christ Cathedral, zoals het heet sinds in 2013 toen de kerk door het rooms-katholieke bisdom Orange is overgenomen van de Reformed Church in America).
Helaas was de kerk zelf niet toegankelijk, vanwege verbouwingen. De kerk wordt verbouwd om hem geschikt te maken voor de katholieke eredienst en zal naar verwachting in 2016 worden ingewijd als Rooms Katholieke kathedraal.
Ondanks dat de kerk zelf niet open was voor publiek wel alles er om heen kunnen bezichtigen, wat op zich al heel bijzonder is om te zien.
Zo… en dan nu echt weg uit LA, maar dan toch niet met piepende banden. Eerder op een slakkengangetje vanwege een forse file. Hoe

dan ook, op weg naar Joshua Tree National Park. Op naar de woestijn.
Hoewel, woestijn,? Daar leek het toch niet echt op vandaag. De regen kwam met bakken tegelijk uit de lucht zetten. Het schijnt zo’n 2 dagen per jaar te regenen in dit gebied. Daar hebben we er nu al één van te pakken.
Na een lichte aarzeling hebben we toch besloten om het kamperen door te zetten en de tent tevoorschijn te halen. Dus daar stonden we dan, een gloednieuwe tent voor het allereest op te zetten, in de stromende regen. Dit ging, ondanks het weer, nog best wel goed.
Daar dacht ik trouwens op dat moment wel iets anders over, toen stond het huilen me nader dan het lachen.
Nog steeds in de regen ben ik begonnen met de voorbereidingen voor het avondeten. Toen ik iets uit de auto moest pakken en ik mijn hoofd stootte was dit de druppel en barstte ik even in een jankbui uit.

Welke idioot had ook al weer bedacht om te gaan kamperen?!? En waarom regent het, we zitten verdorie in de woestijn!!!
Gelukkig was dat ook het moment waarop de lucht wat opklaarde en de regen ophield. Dus het gasstel geïnstalleerd en de piepers op het vuur, want al dat ploeteren in de regen maakt hongerig.
Intussen had Ed zich op het aansteken van de gaslamp gestort.
Rond 20.30 uur was er een ranger die ons het een en ander vertelde over de dieren die hier in het park leven en waar we op moeten letten.
Nu liggen we in onze tent, heerlijk in een warme slaapzak op te warmen (van al die regen had ik het koud gekregen).
De wekker staat morgenochtend al om 05.15 uur. We willen graag de zonsopkomst kunnen zien. Weltrusten.