“Hello you come again?” Simones schelle stemmetje lokt ons dichterbij. Ik zeg “Yes give us a good bungalow” in de hoop op toch wat comfort.
Natuurlijk zegt ze dat wij een goede krijgen.
De laatste is vrij en wij lopen de betonnen trap op en het houten gebouwtje in. Geen slot op de deur, later sluiten wij het af met met een hangslot dat ik zelf maar ergens vandaan pak.
We hebben onze trolleys in Mealea Resort achtergelaten en slechts een rugzak en grote plastic tas mee.

De ruimte valt mee, het is hoog en er valt licht door twee doorzichtige golfplaten in het bamboe dak. Het houten tralieraam heeft geen glas, maar twee schuifluiken om af te sluiten. Overal zijn spleten en kieren dus allerlei dieren hebben vrij spel.
Het bed is een beetje groezelig en de deken vol gaten. Boven het bed een grote roze klamboe. Alles wordt wel gewassen blijkt later, maar natuurlijk niet door superwasmachines. Achterin is de badkamer. De kraan van de wastafel en de douchekop werken niet. Maar er is wel een billenspuit en een ton met water met plastic steelpan, dus daar doen we het maar mee. Als ik me maar helemaal kan wassen ben ik tevreden. Het water in de ton is niet echt koud en ik voel me best schoon na het poedelen. Maar mijn haar was ik 5 dagen niet.
Aan de grote spijkers hang ik mijn kleding en er is een plank voor toiletspullen en zelfs een spiegel. Op ons terras en binnen staan 2 mooie houten stoelen en we hebben ook 2 hangmatten. Voor 8 euro per nacht toch niet slecht.
Een fan is echt niet nodig, want de nachten zijn heerlijk koel.
Ik leg een jurk op mijn kussen en John een T shirt. Dat voelt wat schoner. Volgende keer zelf lakens meenemen is handig.

Er zijn wel volop stopcontacten en daarom kunnen we alle apparaten goed opladen wanneer de generator aangaat van 18:00 tot 22:00.
Het is even wennen met de klamboe slapen, vooral als je er midden in de nacht uit moet met je zaklantaarn, maar wel fijn dat ook de grote en snelle spinnen die we in onze tas en John in zijn schoen vindt, niet over ons heen kunnen lopen terwijl wij slapen. Wij sluiten de klamboe goed af met een grote knijper.

We ontbijten met een flinke pannekoek met citroen en suiker en al gauw hebben we het enige restaurantje ontdekt waar ze heerlijke Cambodjaanse en Thaise gerechten maken met tofu. Wij geven de kok een compliment en vanaf die dag bedient hij ons persoonlijk met een brede glimlach.
Simone echter gaat ons met haar “Hello yum yum?” constant de hele dag tegen voorbijgangers een beetje irriteren. Ook moeten wij goed opletten wat zij en haar man rekenen, het is namelijk altijd teveel en nooit te weinig. Gelukkig is John een rekenwonder.
De fooien steken zij ook in eigen zak en dus geven we die niet meer.
Wanneer wij vertrekken stop ik de jongen die bedient stiekem wat toe. Ik ben er achter gekomen dat hij geen familie is, keihard moet werken en nooit mag afrekenen.

Het leukst van de dag is tegen vijven als de laatste boot op het punt staat te vertrekken en mensen zenuwachtig staan te wachten of aan komen rennen. Een paar pubers zijn zoek en hun jeugdleider moet hollen om hen op te halen.

De eerste twee nachten regent het hard, maar overdag schijnt elke dag de zon weer. We informeren bij andere guesthouses en doen inspiratie op voor een volgende keer.
Op sommige plekken is het eiland behoorlijk vervuild, zoals elders in Cambodja, maar op het stuk waar wij verblijven wordt iedere dag een paar keer geveegd en opgeruimd.
En als de dagjesmensen zijn verdwenen genieten wij van de stilte en de mooie zonsondergang.
Al met al zeker nog een bezoek de moeite waard in de toekomst. Maar dan niet meer slapen bij Simone.