Wij verheugen ons erg op het weerzien met de ladies van Piya Guesthouse in Mae Hong Son. Dit heerlijke oord aan het meer van dit relaxte stadje is nog altijd even mooi en goed onderhouden als vorige keer.
Wederom worden we zo hartelijk ontvangen, we lezen vaak dat lichamelijk contact in Azië taboe is, nou ook hier krijg ik een stevige omhelzing. Ja kussen zoals in Frankrijk, dat nou ook weer niet, maar toch!
De volgende ochtend regelen we vervoer naar het Immigratiekantoor. Het is vlakbij, 2km , maar heuvel op en voor 300thb wacht het mannetje op ons.
Dachten we even snel een stempel te halen? Vergeet het maar, er wordt gebeld met Bangkok, een foto gestuurd van mijn visum en we moeten wachten.
Na bijna een uur krijg ik dan toch nog mijn stempel. Het is nu veranderd in het systeem. Valt allemaal best mee, dus wie ooit zijn verblijf wil verlengen, ga dat dan maar hier doen. In Bangkok gaat dat lang niet zo snel.

Mae Hong Son is echt een plek om helemaal te ontstressen, niet dat wij dat nodig hebben zullen jullie denken, maar het feit dat ik zo lang niet heb geschreven spreekt voor zich.
De eerste week is het koel en af en toe bewolkt met wat regen op sommige dagen. Dus wij gaan wandelen naar de Wat heel hoog op de berg. Het pad is mooi gemaakt, stijgen doe je langzaam want hij gaat in een soort slinger naar boven.
Toch zijn wij weer de enige diehards op deze weg, de meesten worden vervoerd in auto’s of op brommers.
Boven aangekomen zien wij mensen rond de pagode lopen met geschenken voor Boeddha.
Er is een soort geluksboom waar je voor 20thb een gouden hart mag hangen.
John toont zijn romantische kant en staat erop dat ik onze namen, hartjes en de datum op het hart schrijf. Zorgvuldig hangt hij het aan de binnenkant “Want dan wordt het niet nat als het regent”. Hij kan me nog steeds verrassen ;-)

De zon gaat zich manifesteren en dat betekent dat wij i.p.v. wandelen weer gaan zwemmen. De rest van de dag lezen wij en wandelen elke avond een rondje om het meer, iedere avond is het ook nightmarket voor de deur.

Wij hebben iets gelezen over een Vegan restaurantje dat erg goed schijnt te zijn, maar dat is dicht en als het op 6 januari open gaat, zijn we gelijk van de partij.
Tja en toen...... wilden we nergens anders meer heen. Salween het restaurant waar we eerst altijd kwamen, heeft een andere eigenaar of kok. Het eten was niet meer naar onze smaak. Te zoet.

Little Good Things Vegan Café is een piepklein huisrestaurant. Er is een eenvoudige menukaart en iedere dag staan er andere gerechten op het schoolbord.
Napat is 25 jaar en een kooktalent hetgeen ze geërfd heeft van haar moeder. Samen maken ze de lekkerste en mooiste veganistische gerechten en gebak. Het succes is overweldigend, de meesten die er komen, blijven komen net als wij.

Eigenlijk wordt het op die manier een beetje te druk, gelukkig trekken veel toeristen snel verder want op rust en wat trektochten na, is er niet veel te beleven in Mae Hong Son.
Van 09:00 tot 15:00 kun je er alleen maar terecht.
We komen er al snel achter dat het dagmenu vrijwel altijd op is als wij om 14:00 komen, dus nemen wij dat om 09:00. Al gauw kan ik het heel goed vinden met Napat en kletsen we honderduit over onze grote hobby: koken.
Ze vraagt belachelijk lage prijzen voor de voortreffelijke uitgebreide gerechten. En daarbij geeft ze ons vaak nog iets extra’s wat ze nog over heeft, zegt ze, of ons wil laten proeven.
Wij staan er daarom op elke keer wat meer te betalen dan zij rekent en dan is het eigenlijk nog te weinig vinden wij.

Op zaterdag is het Happy Childrenday en dat houdt in dat alle kinderen en ouders verwend worden met gratis eten en lekkers bij de verschillende restaurants en guesthouses. Er rijden gratis bussen, er zijn activiteiten, cadeautjes, ballonnen kortom feest en iedereen is vrolijk en uitgelaten.
Wij hebben net een uitgebreid ontbijt op en worden daarna bij Piya getrakteerd op noodles en ijs. Voor de deur is een kraampje waar onze gastvrouwen druk bezig zijn met uitdelen.
In een open brandweerauto genieten kinderen van een ritje en er wordt met een spuit in het meer gespoten.
De Birmese schoonmaakdames rijden met vuilniszakken vol knuffels naar huis, een opvangkamp dus.
Personeel bestaat hier alleen maar uit Birmese vluchtelingen.

Overmorgen nemen wij helaas weer afscheid van Mae Hong Son en gaan terug naar Pai met zijn drukte en backpackerssfeer.
Gelukkig staat daar ons weer iets fijns te wachten, een hereniging met een klein deel van de familie, oudste dochter Marit en schoonzoon Farid, komen na een week Phuket kijken waarom wij Pai leuk vinden.
En ja..misschien vinden zij het wel 3x niks.

Maar eerst wil Napat ons trakteren op een ontbijt, ik ben heel benieuwd wat voor heerlijks er op tafel komt. We hebben er 2x per dag gegeten en zijn nog niet in herhaling gevallen.