Om de dag waag ik mijn leven 2x vlak na elkaar. Er zit zo’n 80 minuten tussen. Vandaag is het de laatste keer dat ik dat doe want morgenochtend pakken wij onze biezen, na een hele week pas op de plaats.
Buoy Guesthouse is zo’n plek in Thailand, waar we elke keer weer magnetisch naar toe getrokken worden.
Het huisje, niet kraakhelder maar schoon genoeg voor ons en met airco en hangmat op het terras ervoor. De uitgebreide menukaart met veel vegetarische opties, ook uitstekend en royaal bereid. Het plaatsje Sangkhom aan de Mekong met een lange deels overwoekerde boulevard en de luidruchtige locale markten vlakbij. Een sfeervol restaurant op loopafstand met rode wijn, tapbier en heerlijke salades.
En dan ook nog de vrolijke mrs Toy evenals haar knappe vriendelijke dochter, dat alles samen met de enthousiaste stenen verzamelende hond, maakt dat wij er zo ontzettend graag komen en voor ons doen heel lang blijven hangen.

Geen zwembad aanwezig en in de bruine snelstromende Mekong zwemmen waagt niemand, zelfs ook John niet.
Om niet dicht te groeien en zonder schuldgevoel lekker te kanen en in de hangmat te luieren, maken wij daarom iedere ochtend een wandeling van 80 minuten langs de Mekong. De ene dag naar links, de andere dag naar rechts, anders wordt het helemaal zo saai.
Naar links betekent een risicovolle start, want dan moeten wij over die lange brug, die elk jaar gammeler wordt en schuiner wegzakt in de modderige bedding van het zijriviertje.
Een adrenaline boost en hartkloppingen veroorzakend bruggetje, vooral als je door de spleten tussen de provisorisch aangebrachte en soms verrotte planken van ongelijke breedte naar beneden gluurt. Dat vermijd ik daarom vurig.
Ik loop snel en ik wil ook niet dat John te dicht achter me aan loopt. Ik wil niet de eerste zijn die hier naar beneden lazert, o nee!

Dit bruggetje ga ik zeker niet missen als wij dit relaxte oord morgen verlaten. Al het eerder genoemde zeer zeker wel en nu maar hopen dat mrs Toy genoeg baht verdient om een degelijke veilige brug te laten bouwen.