Een wilde, wilde rit brengt ons naar het berg plaatsje Dalat. Als de deuren van de bus open gaan worden we verrast met ijzige kou en regen. In onze korte broek snellen we naar een taxi die ons naar het hostel kan brengen. Daar aangekomen worden we gelijk weer warm van het hartelijke welkom. Een meisje van de staff komt gelijk op ons of en geeft een knuffel. En vervolgens mogen we gelijk aanschuiven aan het familie diner. Het hostel heet ‘the family hostel’ en een thuis is dan ook wat ze proberen na te bootsen. En het lukt ze aardig goed!

Die volgende dag wapenen we onszelf in warme kleding en een regenjas. We meeten met de twee Engelse broers en brengen een bezoekje aan de Crazy house. Een soort van sprookjesachtig kasteel met heel veel kleuren. En na een dagje gekkigheid en regen is het tijd om mijzelf weer te warmen met een maaltijd en wat neutjes. Helaas is Corine afwezig van dit festijn. Omdat ze zich niet lekker voelt is haar bed haar beste vriend.

Ik daarentegen voel me opperbest en ga met een groep van het hostel naar de zogenoemde ‘maze bar’. Al snel laten we onszelf verdwalen in dit doolhof en komen we uit bij een uitkijkpunt over het regenachtige Dalat. Na een beetje verdwalen gaat de hele stoet nu naar de enige echte club van Dallat. Als we binnenkomen zijn er wat blikken op ons gericht want Westerlingen zijn hier op geen hand te tellen. Maar even later dansen we met de locals op veel te harde muziek. Als er een gangster rapper en sexy danseressen op het podium komen, zetten ze de muziek nog net één toontje harder. En au, mijn oren, dit is niet oké. Ik zeg doei en neem de taxi naar het hostel.

De volgende dag is Corine nog steeds ziek.. Helaas, want de zon schijnt en het is een perfecte dag om het gebied te verkennen. Samen met wat mensen uit het hostel en wat gidsen gaan we een dagje abseilen. En dat kan hier perfect tussen alle rotsen en watervallen. Nog nooit eerder heb ik dit gedaan dus als ik mijn riemen om krijg en ik de eerste stap van de klif moet zetten klopt mijn hartje uit mijn lijf. Maar het lukt me en ik kom terecht in de rivier. Abseilen is niet het enige wat we doen. Zo glijden en springen we van rotsen, en tussen het abseilen door lopen we door het bos, water en rotsen wat al een avontuur op zich is.

en als derde en laatste keer weer een abseil sessie. En dit is dan ook de meest bijzondere. Vanaf boven af zie je niet wat je moet verwachten, maar het bordje boven aan de rots laat al wel wat doorschijnen. ‘The washmashine’ En als onze helmen en riemen ook nog eens worden gedubbelgechecked ben ik toch benieuwd. Daar ga ik dan. Ik sta op het randje en zie onder me een grote waterval. Het eerste stuk loop ik langzaam naar beneden, maar dan voel ik geen rots meer, Help! Op dat moment kom ik in de wasmachine, heen en weer wordt ik gedraaid door de waterval. Als ik beneden ben hoop ik dat ik kan staan. Maar dat is niet het geval. Met een wilde stroom wordt ik kopje onder naar rustiger water gesleurd. Leef ik nog? Ja ik leef nog, en wat was het mooie dag.

Als ik terug kom van het abseil avontuur ben ik een klontje ijs. Corine is al in iets betere vorm en we besluiten de volgende dag een bus te pakken naar het warme kustplaatsje Nah Trang. Noem het: klein Rusland.