Vanaf Kratie neem ik een busje naar Banlung dicht bij de Vietnamese grens. En busreizen hier is nog een avontuur op zich. Ten eerste moeten er zo veel mogelijk mensen in het busje worden gepropt. Zo ook in dit 15 personenbusje waar er uiteindelijk 20 in zitten. Als laatste komen er ook nog wat zakken rijst. Vaak ben je de enige buitenlander en vooral kinderen vinden dit erg interessant! En dan zijn er nog twee dingen die je moet overleven. De wegen zijn niet zoals in Nederland, nee je moet je goed vasthouden want heen en weer zul je gaan. En dan als laatste en de lastigste, de muziek.. In deze bus was een tv scherm waarop ze ook de videoclips lieten zien. Meestal begint het met een romantisch tafereel, waarna er iets fout gaat, heeeel dramatisch, en dan erg verrassend komt het allemaal weer goed! En in het Cambodjaans wordt er dan over het drama gezongen. Ze houden er van! Ik daarentegen ben blij als ik aankom in het plaatsje Banlung!

Ik loop naar het hostel waar ik heb afgesproken met een Argentijnse vriend. Ik wordt hartelijk begroet door een oude man Yip. Een man met een hart vol geschiedenis. Hierover later meer.
Met de Argentijn en een Frans meisje huren we een scooter. Eerst naar een meer, heel mooi én verfrissend! We vervolgen onze weg, maar deze weg is een horror weg. Een weg vol zand, gaten en kijk ook uit voor passerende dieren! We komen aan bij een waterval, die eigenlijk niet zo bijzonder is. Weer terug op de horror weg dus.

We hebben de horror weg overleefd en gaan dan naar een berg. Er is een tempel en we raken in gesprek met een monnik die goed Engels spreekt. We vragen naar het bestaan van een monnik hier, erg interessant! We komen aan op de top en de zon begint te zakken. En de kleuren in de lucht maken dit uitzicht helemaal af. Ik maak wat foto’s met mijn camera, en nog eentje met mijn telefoon. Ik leg de camera naast me neer en geniet van het uitzicht. Maar nu het donker word worden de muggen wakker, en ruiken ze heerlijk bloed. Alsof ze het hebben afgesproken vallen me ze allemaal tegelijk aan. Ik spring op en ga snel naar mijn scooter. En zo verloor ik weer wat, het begint ondertussen te wennen want al zoveel ben ik kwijt. Maar mijn Argentijnse vriend zegt: het is wat het universum wil. Materialen zijn niet belangrijk. En al baal ik wel een beetje, het zijn inderdaad maar materialen. Ik hoop dat ik er iemand mee blij heb kunnen maken!

De volgende dag stap ik weer op de scooter. Ook een Franse vrouw en een gids gaan mee. We moeten de rivier over en daar schijnen nog hele traditionele dorpjes te zijn. Deze mensen leven nog op een ‘oude’ manier met vele tradities. Ook hebben ze hun eigen taal. Op de boot zie ik mensen van Unicef en Plan, we praten over het project dat ze doen in de gemeenschap. Ze vertellen dat ze voorlichting geven om het kinderhuwelijk terug te dringen. Veel meisjes trouwen al op hun 14e en krijgen dan kinderen wat erg gevaarlijk kan zijn.

We komen aan aan de andere kant van het water. We moeten ons een weg banen door het bos en komen dan op een soort van begraafplaats. Niet zo eentje die je je voorstelt. Een soort van afdakjes met versiering zijn gemaakt voor hun overleden familie en/of vrienden. De gids verteld over de traditie rondom het overlijden. Hij laat ons een filmpje zien hoe mensen in een cirkel dansen op deze dag. De overledene wordt vervolgens begraven en er wordt een bufalo gedood als offer voor de geesten. Ook worden de persoonlijke eigendommen van de persoon of mee begraven of in het grafmonument gezet. Bijvoorbeeld een fiets, scooter of tv. Waarom is wat ik vraag. Dat is voor de geesten van de overledenen.

Na deze begraafplaats bezoeken we een edel-mijn. Mannen onder het zand bedolven komen naar boven uit diep gegraven tunnels met een berg vol zand. Het zoeken naar edelstenen kan hiermee beginnen. Als we later langs de woningen van deze hard werkende mensen komen moet ik wel een beetje slikken. Armoede is het woord.

We lopen vervolgens een dorpje in. Het is lastig om met de mensen te praten want geen van hen spreekt ook maar een beetje Engels. Maar als ik een aantal kinderen zie voetballen, trap ik een balletje mee, en deze taal spreekt iedereen. Een paar minuten later staat het halve dorp om ons heen, wat een vreemde witte ook.