Omdat we nog een week moeten wachten voordat we weer mogen terugkomen bij de tandarts besluiten we op pad te gaan. We pakken de bus naar een klein onbekend plaatsje. We lopen het enige hotel in het stadje binnen en voor nog geen vijf euro per persoon hebben we beide een groot tweepersoonsbed en het rijk voor ons twee.

We hebben honger en zoeken naar een restaurantje. We lopen naar binnen en alle ogen zijn op ons gericht. We bestellen iets van een kaart die we niet kunnen lezen. Mensen zwaaien naar ons en houden hun biertje vrolijk omhoog. En dan komt de eerste Vietnamees naar ons toe en begint een gesprekje in het half Vietnamees-Engels. Als de man weg is komt de volgende, die nog minder te begrijpen is. We krijgen een ananas op onze tafel en er wordt ons verteld dat het een cadeautje is van mannen naast ons. De mannen komen proosten en we worden verplicht om mee te drinken. Toeristen zijn hier duidelijk niet van alledag. Dan krijgen we onze maaltijd, Kip! Altijd goed, maar zoals je in Nederland de pootjes, borst of vleugels krijgt, krijg je hier alles. Nadat ik bijt op een kippen oog, kijk ik dus even beter wat ik eet.

Die dag gaan we naar een soort van national park. We stappen op een lokale bus waar we weer erg interessant worden gevonden. Als we er uit moeten is de vraag waar we heen moeten. Geen bordjes, geen informatie, maar twee vriendelijke mannen met een scooter die het wel denken te weten. Achterop dan maar. We komen aan bij een bos met wat eet-kraampjes. Hier moet het zijn. We lopen wat rond en zien dan bootjes op het water liggen. Zo varen we door de rivier.

Onderweg leren we ook nog wat over de geschiedenis. Niet zo’n smakelijke geschiedenis helaas. De oorlog in Vietnam was een gruwel. We komen langs een aantal ingangen van tunnels. Het tunnelnetwerk dat vrijwel onder heel Vietnam doorloopt. In deze tunnels bewoog en leefde de Vietcong tijdens de oorlog recht onder de neus van het Amerikaanse leger. De Amerikanen wisten dat de Vietnamezen ergens zaten, maar konden ze niet vinden. er werden bombardementen gebruikt om het tunnelsysteem te kunnen ondermijnen. Hierdoor was de jungle compleet weggevaagd, maar inmiddels is de jungle weer in als zijn pracht te aanschouwen. De meeste tunnels zijn ingestort, maar een deel is bewaard gebleven. En het was me een gigantische tunnelcomplex zo waren er zelfs woon- en slaapplekken, opslagplaatsen, scholen, keukens, ziekenhuizen, commandoposten en ga zo maar door.

Na deze boottocht gaan we naar een meer met lelies. Erge grote lelies en het ziet er sprookjesachtig uit. De lelies zijn niet de enige attractie. Ook wij behoren tot een van de attracties vandaag. Nog een paar keer op de foto en dan gaan we weer terug achter op de scooter.

Met de bus gaan we vanaf Cao Lanh naar Ho Chi Minh. Ze noemen het ook wel de sauna bus. Tijdens de rit kun je heerlijk tot rust komen en het overtollige vocht wegzweten. Ramen zitten er niet in de bus dus het blijft lekker warm binnen. Als we naar minstens een uur uitstappen voelt de lucht koud aan. 30 graden en we vinden het koud. Ik wil niet weten hoe heet deze bus zonder airco, bijna waren we gekookt in ons eigen zweet. Ook weer overleefd!