Met de twee Belgen en een Nederlands meisje gaan we naar het eiland Koh Rong. Een eilandje met een paradijselijk strand, gezellige barretjes en restaurantjes. En op een eiland met een paradijselijk strand wordt er natuurlijk aan het kleurtje gewerkt en gezwommen! En heel fijn, want nog steeds heb ik bulten over mijn hele lichaam met veel jeuk. En het blijken geen muggen of bedbugs te zijn maar een allergie.

Op een willekeurige dag gaan we mee met een boot die ons als eerste brengt naar een plek om te snorkelen. Niet zo spectaculair als in Aussie maar vervelen doet het niet als al die visjes onder je door zwemmen.

En na de vissen bewonderd te hebben is het nu tijd om ze aan een haak te slaan. Gekke switch eigenlijk als ik het zo lees. Maar goed, we gingen dus vissen. Maar de vissen waren mijn haak te slim af.
Toen werd er een bbq op de boot aangestoken en at ik mijn buikje vol. En dit was nog niet het einde van de dag. Want na nog even gechild te hebben op deze mooie wateren en de zon in de zee hebben zien zakken is het nu donker. We krijgen een snorkel bril op en springen in het donkere water. Maar als ik dan een duik neem en onder het water kijk zie ik overal lichtjes! Het plankton hier geeft licht, het lijkt wel magie!

Het was een leuke dag, maar de volgende dag gebeurd er waar ik al bang voor was. Vele verhalen over Koh Rong beginnen namelijk zoals de mijne maar eindigen met ziek zijn. Die dag lig ik dan ook met koorts op bed, naast mijn Belgische vriend overigens die het Koh rong virus ook te pakken heeft. Gelukkig is de jeuk veel minder geworden en gaan de bulten langzaam weg, maar jeej ik heb weer wat nieuws!

De koorts duurt gelukkig maar 1 dag, en na nog een dagje rusten ga ik toch mee naar het andere eiland om nieuwjaar te vieren. Dit eiland is kleiner en schijnt nog mooier te zijn. Om hier heen te gaan moet er wel een hele wilde zee worden bevaren. Helemaal nat van het water komen we dan aan in het hostel.

Het hostel is mooi en staat recht aan het strand. Veel jonge mensen, en wat een verademing dat er hier geen wifi is! Soms is wifi heel fijn, maar als je het weg haalt zie je wel hoe veel meer aandacht er voor elkaar is. En dat mensen niet bezig zijn met het constant delen van wat ze doen. Primitief maar puur! Zo ga ik het nieuwe jaar in, lang geen slecht begin. En de drankjes vloeien, en de dansjes worden gemaakt, en we tellen af, 2017 is een feit! We kijken naar de lucht maar veel vuurwerk is er niet. Dan lopen we met zijn allen naar het strand, en wordt er een vuurshow gehouden, wat nou vuurwerk, dit is het echte vuur-werk!

De volgende dag ben ik niet alleen moe, maar voel ik me ook weer echt ziek. De keelontsteking is weer erger, en om het jaar lekker te beginnen komt ook mijn verstandskies door jeej!

Als ik weer terug ben in Sihanoukville is het enige wat ik wil: uitrusten. Ik boek een goed hostel en eet ijsjes voor mijn keelontsteking. Al vroeg ga ik naar bed. Maar de pret mag niet lang duren, want om een uurtje of 3 wordt ik wakker en zijn mijn benen vol bulten. Dit keer zijn het overduidelijk bedbugs, en ben ik de rest van de nacht aan het spoken in de huiskamer van het hostel.